Για πολλά πράματα, γεγονότα, καταστάσεις και λαογραφικά θέματα, όλοι μας οι παλιοί έχουμε αναμνήσεις, που τα περισσότερα απ’ αυτά έχουν γραφτεί στη φαιά ουσία του εγκεφάλου μας και έχουν μείνει σταθερά στο υποσυνείδητο, ενώ πολλά άλλα από αυτά, έχουν ολότελα ξεχαστεί
Δεν θα μπορούσα βέβαια να πω με σιγουριά, ότι έχει ξεχαστεί από το κόσμο, αυτό που θα με απασχολήσει σήμερα, καθ’ όσον είναι νωπό στη μνήμη τουλάχιστον των παλιών.
Πιθανολογώ ότι κάποιοι το θυμούνται ακόμα, αλλά είμαι σίγουρος όμως, ότι είναι θέμα χρόνου για να ξεχαστεί ολότελα.
Από σύμπτωση και μόνο ξεκίνησα να γράψω το σχετικό άρθρο, που θα βοηθήσει, άλλους μεν να θυμηθούν και άλλους να μάθουν.
Για να το γράψω όμως βοήθησε η θέα μιας καλογενούσας-συντέκνισσας-νυφίτσας.
Πριν από λίγες ημέρες λοιπόν, που ενώ δεν είχε ξημερώσει ακόμα, έκανε την εμφάνιση της στο μετόχι και μάλιστα στο κούμο των πουλερικών μου, αυτό το χαριτωμένο και όμορφο ζωάκι.
Τότες κατάλαβα ποιος πνίγει τα πουλιά μου τις τελευταίες νύχτες, που άκουγα μεν το θόρυβο, αλλά δεν έβλεπα λόγω του σκότους.
Παρ’ όλα ταύτα δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό μου η σκέψη να το σκοτώσω, ούτε να το πειράξω!!
Λένε βέβαια οι παλιοί πως αν το πειράξεις, αυτό έχει καλή μνήμη και μεγάλη εκδικητικότητα.
Με αποτέλεσμα να σε εκδικηθεί σχεδόν το ντελόγο, πνίγοντας τα πουλόρνιθα σου!!
Δεν σκέφτηκα όμως ούτε να το σκοτώσω, αυτό το πολύ χαριτωμένο ζωάκι, που κρίμα νομίζω πως θα ήτανε, αφού παντοτινός μου δεν θέλω το κακό κανενός, ακόμα και του …μελιτάκου, όπως λέει η λαϊκή φράση.
Σίγουρα όλοι μας του έχουμε μια συμπάθεια, που η ομορφιά του, εμπνέει και εντυπωσιάζει.
Σκέφτηκα όμως να εφαρμόσω τη ταχτική των παππούδων μας, που πολύ καλά θυμούμαι από τα παιδικά μου χρόνια τι έκαναν σε ανάλογες περιπτώσεις, με αποτέλεσμα και αυτό να ζήσει, αλλά και τα πουλόρνιθα τους να γλυτώσουν.
Αυτό που κάνανε ήτανε το στήσιμο του ”αργαστηριού” !!
Τι ήτανε όμως αυτό το ”αργαστήρι” ;;
Σίγουρα πάντως δεν είχενε να κάνει καθ’ ολοκληρίαν με το γνωστό σε όλους μας αργαστήρι-αργαλειό, που γνωρίζουμε, το αργαστήρι δηλαδή της μάνας μας !!
Είναι ένα άλλο διαφορετικό αργαστήρι, που δεν θα μπορούσε εύκολα να φανταστεί κάποιος.
Ας πάμε όμως σε ένα καλοκαίρι της δεκαετίας του 1960, της δεκαετίας των παιδικών μου χρόνων, που ο πολύς ο κόσμος, τουλάχιστον του χωριού μου, έμενε στη περιοχή του Βελούδι, που όλοι τους είχανε φυτεμένα καινούρια αμπέλια και μέσα σε αυτά καλλιεργούσαν και άνυδρα μποστανικά.
Εννοώ στα χωράφια που πήρανε σαν έφεδροι πολεμιστές, αντί συμβολικού τιμήματος, από το μοναστήρι της Κεράς της Βελουλιανής
Εκεί φυσικά είχανε κουβαλήσει πέρα από τα άλλα και όλα τους τα πουλόρνιθα, ενώ οι ίδιοι έμεναν σε καλύβες που τις έφτιαχναν από αφράτα, που τα αφράτα αυτά τα κουβαλούσαν από το φράγμα, του Κουτσουλίτη ποταμού.
Ελάχιστοι ήταν αυτοί, μάλλον οι πιο εύποροι, που έμεναν σε πρόχειρα πετρόχτιστα καταλύματα.
Πέρα από αυτούς και πέρα από του Βελούδι, όλοι σχεδόν οι χωριανοί μου, μετά τον αλωνισμό, κουβάλαγαν τα πουλόρνιθα τους, εκεί που είχαν αλωνίσει τα σιτηρά, για να φάνε τον εναπομείναντα σπόρο, που ήτανε διάσπαρτος στη περιοχή.
Οι όρνιθες και τα πουλιά όμως κινδύνευαν πέρα από τους κοράκους και από τα νυχτόβια ζώα, τα λεγόμενα, ”κακά μιαρά”, όπως ήτανε η καλογενούσα.
Πως αντιμετώπιζαν τους κοράκους, θα πούμε σε κάποιο μελλοντικό μας άρθρο, ενώ σήμερα θα αναφερθούμε, όσον αφορά τη καλογενούσα.
Η καλογενούσα, μικρή, όμορφη μεν, όπως ήτανε, δεν σου ενέπνεε κίνδυνο, αλλά τελικά ήτανε αιμοβόρο ζώο για τα πουλερικά.
Όλους τους άκουγες να λένε, μη τη πειράξετε ποτέ τη συντέκνισσα, γιατί θα μας σε πνίξει τα πουλόρνιθα μας!!
Σχεδόν όμως όλοι ήξεραν και τη σίγουρη λύση, με αποτέλεσμα οι όρνιθες τους δεν διέτρεχαν το κίνδυνο, να τις πνίξει.
Ήξεραν να της στίσουν το ”αργαστήρι” και να της ”αδιαστούν”!!
Η μέθοδος αυτή ήταν τόσο αποτελεσματική, που δεν ξανασίμωνε η συντέκνισσα-καλογενούσα-νυφίτσα, στο κούμο!!
Αυτό συνεπάγεται από το ότι, σε καμία περίπτωση δεν είχε ακουστεί από κάποιο να του πνίξουν τα πουλόρνιθα του, εφ’ όσον βέβαια είχε πιο μπροστά ”αδιαστεί” της συντέκνισσας !!
Το αργαστήρι το στήνανε συνήθως με δύο όρθια, στο έδαφος, ή και σε ξερολίθι τοίχο, ξύλα ή καρφιά, που απείχαν μια μικρή απόσταση ανά μεταξύ των, συνήθως γύρω στους είκοσι πόντους.
Καμιά φορά το έστηναν και με τέσσερα ξύλα ή καρφιά, σε σχήμα τετραγώνου ή παραλληλογράμμου.
Πιάνανε μετά ένα σπάγκο και άρχιζαν το ”άδιασμα” !!
Δένανε πρώτα τη μια άκρα του σπάγκου, στο ένα ξύλο και μετά την πήγαιναν στο άλλο και την μπέρδευαν και το επέστρεφαν στο πρώτο, χιαστί κ.ο.κ., λέγοντας:
”Έ κερά συντέκνισσα, επαέ σου αδιάζομαι,να φαίνεις να ξιφαίνεις, τσ’ όρνιθες και τα κουνέλια να μην μου πειράζεις και τσι ποντικούς να πιάνεις, απού λένε πως σου κλάνουνε στ’ αρθούνι”!!
Τα λόγια αυτά τα επαναλάμβαναν κάμποσες φορές, ενώ συγχρόνως και συνεχώς, μπέρδευαν όπως προαναφέραμε το σπάγκο χιαστί στα δύο ή τέσσερα ξύλα ή καρφιά, ενώ πάντοτε το αποτέλεσμα ήταν το ποθούμενο!!!
Σύνταξη κειμένου: Φανούριος Ζαχαριουδάκης
Ακολουθήστε το Cretanmagazine στο Google News και στο Facebook
