Connect with us

Γεια, τι ψάχνεις;

Life

Η οδύσσεια ενός πατέρα…

του Αντώνη Κουκλινού

Στις αρχές του ογδόντα, μια παιδική ασθένεια (ιλαρά) είχε στη χώρα μας αρκετά θανατηφόρα περιστατικά. Νοέμβρης ήτονε.

Ετότε σας είχα τη δεύτερη κόρη μου τη Στέλλα, μωρό, πέντέξε μηνώ.

Στο Ηράκλειο, στη Θέρισο που έμενα, στο διπλανό διαμέρισμα, ένα γειτονάκι μας αρρώστησε από ιλαρά, την εποχή εκείνη επικρατούσε επιδημία και είχανε ποθάνει πολλά κοπέλια.

Μέσα σε δυό τρείς μέρες, πήγαμε στο παιδίατρο το κοπέλι, που είχενε κι αυτό αρρωστήσει.

Το δεύτερο βράδυ μετά που ερρώστησε, εκαθούμουνε στη τηλεόραση και εξάνοιγα από τη βουλή την κατάθεση του προυπολογισμού. Μετά τσι δώδεκα, επήγα να ξαπλώσω.

Πάντα είχα το χούι όταν γυρνούσα από τα γλέντια που έπαιζα, πριν κοιμηθώ, να ξανοίγω τα κοπέλια στα κρεβατάκια ντος που κοιμούνται.

Εσήκωσα το κουβερτάκι του μωρού… και ίντα να ιδώ…ανοιχτά τα μάθια ντου και να μην έχει ανάσα.

-Παναγία μου..!!! φωνιάζω τση γυναίκας μου, σήκω απάνω το κοπέλι μας επόθανε.

Εφώνιαξα τση γειτόνισσας που είχενε αρρωστήσει το κοπέλι τζη και ήρθε.

Πχιάνει το μωρό στα χέρια τζη και μόλις το θωρεί μου λέει.
-Γρήγορα ένα ταξί μπάς και το προλάβετε, τα μάθια ντου είναι κολλημένα ολόξερα.

Παναγία μου εβγήκα στο δρόμο με το κοπέλι στα χέργια μου και θωρώ ένα ταξί, με πελάτη μέσα.

Επετάχτηκα στσι ρόδες μπροστά και στάθηκε, εκατέβασα το πελάτη και μπήκαμε μέσα.

Ο Θεός να τον έχει καλά, έκαμε ότι μπορούσε με τη κόρνα, να ανοίξει δρόμο, να πάμε στο Βενιζέλειο.

Όταν εμπήκαμε μέσα είχενε πάρα πολύ κόσμο, όμως με το που είδανε το κοπέλι, τα χάσανε.

Γρήγορα του σκίσανε τα ρούχα και αρχίσανε τσι μαλάξεις.
Του βάλανε ορό και εκατεβήκανε κι άλλοι γιατροί αλαφιασμένοι.

Δείγματα ανάκαμψης έχουμε, εβγήκε ενας και μου λέει.

Μια Ρωσίδα γιατρός με πήρε πιο πέρα κρυφά και μου λέει…
-Κάνε ότι μπορείς να πάτε Αθήνα, εδώ δεν θα το γλυτώσεις το μωρό και να σου πω την αλήθεια..? όσο αργείς τόσο χειρότερα.

Εξημέρωσε ο Θεός και πήγα να κόψω εισιτήρια στην ολυμπιακή.

Επήγα πίσω στο σπίτι να πάρω χαρτιά ταυτότητες κ.λ.π
Την ώρα που έτρεχα σαν τρελός και έψαχνα στα κομοδίνα, ήρεθε το άλλο μου κοπέλι η Βασούλα μου, που τ’ αφήκαμε στη τη γειτόνισσα δίπλα και μου λέει.

-Μπαμπά που πήγες, που είναι το μωρό μας με τη μαμά.
Έσφαξέ με… επήρα το στην αγκαλιά μου και το φίλουνα, τάξε πως δε θελα το ξανα ιδώ.

Εχτύπησε το τηλέφωνο εκείνη τη στιγμή και ήτονε ο συνεργάτης μου ο λυράρης ο Δημήτρης Καμάρης.

-Αντώνη να ετοιμαστείς αύριο γιατί θα πάμε στα Χανιά να παίξομε σε μια βάφτιση.

Μόλις του είπα ίντα μου συμβαίνει, μου λέει έρχομαι στο νοσοκομείο να σε ιδω.

Εφώνιαξα τση γειτόνισσας και τση λέω… σε παρακαλώ… θα πάμε στην Αθήνα και πρέπει να κάμω αεροβάφτισμα του κοπελιού, στο Βενιζέλιο, μπορεί να μην αντέξει και δε πρέπει να είναι αβάφτιστο να κάμω το ταξίδι.

Σε παρακαλώ έλα να μου το βαφτίσεις.

Έπρεπε να βρώ τον παπά που ήτονε υπεύθυνος να έρθει στο νοσοκομείο.

Επήρα τηλέφωνο και μου λέει.
-Δε ν’έχω αμάξι να ‘ρθω μου κάνει, βρές αμάξι και έλα να με πάρεις.

Παπά μου του λέω πάρε ένα ταξί και έλα εγώ θα το πληρώσω γιατί τρέχω…χάνω το παιδί μου καταλαβαίνεις τι σου λέω..?
-Έχε πίστη στο Θεό και δεν θα πάθει πράμα το κοπέλι σου, πέψε μου ένα αμάξι να με πάρει.

Στην ώρα πάνω ήρθε ο μπατζανάκης μου και με το αμάξι ντου πήγαμε να φέρουμε τον παπά.
Το αμάξι εκουβάλιε ασβέστες, τσιμέντα και ήτονε σκονισμένο.

Μόλις το θωρεί ο παπάς, γυρίζει και μου κάνει.
-Ετούτο βρήκες να πάμε, απου θα κάμω τα ράσα μου ολοβρόμεστα..?

Άρχιξα να ουρλιάζω και τελικά εμπήκε μέσα.
Φτάνοντας στο νοσοκομείο, εμπήκα γρήγορα να ανάψω ένα κερί και να παρακαλέσω τη Παναγία να με βοηθήσει, να γλυτώσω το κοπέλι μου.

Έβαλε ο παπάς νερό σε μια λεκάνη, και εφέρανε οι γιατροί το μωρό.

Απάνω στην ώρα φτάνει ο συνεργάτης μου ο Καμάρης και θωρεί το παπά να μασε’ κάνει κήρυγμα.
Ενώ του λέγανε οι γιατροί ότι πρέπει το κοπέλι να φύγει επειγόντως για την Αθήνα, αυτός εκεί.

Απευθύνεται σε μένα και μου λέει.
-Μη φοβάσαι και δεν θα πάθει πράμα αν πιστεύεις στο Θεό.
Άρχιξε ο Καμάρης να φωνάζει και του παίρνει το κοπέλι από τα χέρια.

Εβάλανε ντο σε μια θερμοκοιτίδα, και με το ασθενοφόρο επήγαμε στο αεροδρόμιο.

Εκειά είχα σοβαρό πρόβλημα να ταξιδέψω, γιατί ενώ είχαμε εισιτήριο εγώ με τη γυναίκα μου, η θερμοκοιτίδα ήθελε άλλα δύο εισιτήρια για να πάμε και δεν είχε θέση στο αεροπλάνο.

Εντάκαρα να φωνιάζω πως θα βάλω το κοπέλι στο αεροπλάνο, θένε δε θένε, από τσι φωνές μου εξεταλάγιασα το αεροδρόμιο και ήρθανε δυό τση ασφάλειας κοντα, μα σαν είδανε τη θερμοκοιτίδα ελουπάξανε.

Απάνω στη ν’ ώρα, θωρώ δυό φανταράκια στη σειρά, για να περάσουνε τον έλεγχο.

Έπχιασά τσοι απου τη χέρα και τσοι πάω στη θερμοκοιτίδα με το κοπέλι.

Σας παρακαλώ δώσετέ μου τσι θέσεις σας, να φύγω να το γλυτώσω και να φύγετε με το επόμενο αεροπλάνο για δυό ώρες εσείς δε θα πάθετε πράμα.

Εδέχτηκα και πήρα κουράγιο πως θα τα καταφέρω να προλάβω να σώσω το κοπέλι μου.

Εκειά που έστεκα στη γραμμή να περάσουμε τον έλεγχο, θωρώ τη γυναίκα μου με τσι παντόφλες (ετσά που φύγαμε απου το σπίτι που μυαλό για παπούτσα).

Δεν το πολύ σκέφτηκα και πχιάνω απου τη χέρα μια γυναίκα (καθαρίστρια) απου εσκούπιζε το χώρο.. εζήτηξα τση χάρη…ίντα νούμερο παπούτσα φορεί ανε θέλει να μας τα δώσει να τση δώσω τσι παντόφλες… και οντε γυρίσω με το καλό θα τση πάρω άλλα καινούργια… και τση δίδω το τηλέφωνό μου… δακρυσμένη έβγαλε τα παπούτσια και μας τα ’δωκε…ήβγαλα να τση δώσω λεφτά μα δε ντα πήρε.

Στην Αθήνα, μας περίμενε ασθενοφόρο στο αεροδρόμιο και φτάσαμε στο νοσοκομείο.
Εκεί ένας ολονύχτιος αγώνας με τους γιατρούς να είναι πάνω από το παιδί, που είχε πέσει σε κώμα.
Δε θα ξεχάσω πως ήρθε κάποιος από την ασφάλεια του νοσοκομείου κατά τσι μία τα μεσάνυχτα και μ’ έβγαλε κακήν κακώς έξω.

Φώνιαζα ούρλιαζα, μα τίποτα.. δεν καταλάβαινε Χριστό.
Υπολόγισα περίπου σε ποιο θάλαμο ήτονε το κοπέλι και πήγα από πίσω, μέσα στα δέντρα και πέτουνα χαλίκια στο τζάμι, να με ακούσει η γυναίκα μου, να κατέχει πως είμαι έκεια, για να μου λέει πως είναι το κοπέλι.

Κάποια στιγμή ανοίξανε το παράθυρο, είδε πως είμαι εγώ και με νοήματα τση λεω πως θα στέκω εκειά και δε θα φύγω.
Ώφου… όσο τα θυμούμαι…έβρεχε και είχα γίνει ολόγρος και απου το κρύο είχα ξυλιάσει, μα δε ν’ εκούνησα ένα λεφτό από το σημείο σάμε τη ταχινή.

Το πρωί δεν άντεχα άλλο την εξάντληση και πήγα στη πύλη κ’ ρώτηξα που έχει κοντά ξενοδοχείο.
Εδείξανέ μου και έπχιασα ένα δωμάτιο, αλλά όχι για να κοιμηθώ… μόνο και μόνο, να βγάλω τα ρούχα μου, να τα στεγνώξω στο καλοριφέρ.
Εγύρισα στο νοσοκομείο πάλι στο ίδιο σημείο, κάτω από το παράθυρο.

Προσπαθούσα να μάθω ίντα γίνεται μέσα, μα δεν άκουγε κανείς να βγεί να μου πεί.
Εκείνη την ώρα ένοιωθα πως τελειώνουν όλα και πως δεν θα γλυτώσω το κοπέλι.

Άρχιξα να κλαίω και να παρακαλώ τη Παναγία να με βοηθήσει.
Θυμούμαι να στέκω στη κρυγιώτη και να ξανοίγω το παράθυρο μπας και προβάλει να μου πεί πράμα νέο η κερά μου και εκείνη τη ν’ ώρα ήρθανε και με βρήκανε δυό αδέρφχια του μπατζανάκη μου, ο Νίκος και ο Γιάννης Ηλιάκης, που μένουν Αθήνα… τους ειδοποίησε ο μπατζανής μου να ‘ρθουνε να με βρούνε.

Θωρούνε τα χάλια μου και μου λένε, ίντα κάθεσαι επαέ, γιατί δεν είσαι μέσα στο παιδί.
Τους είπα ότι δεν με αφήνουν και ότι με πετάξανε όξω τη νύχτα.
Έλα μαζί μας και θα ιδείς.

Σε πέντε λεπτά είχα κάρτα να μπαινοβγαίνω ότι ώρα θέλω.
Επήρανε τη θερμοκοιτίδα που μου τη χρέωσανε ένα κάρο λεφτά απου το βενιζέλειο και τως την πέψαμε οπίσω.
Εβρήκανε γιατρούς, για να δώσουνε μεγαλύτερη σημασία, και φροντίδα στο παιδί.
Επήρανε τη γυναίκα στο σπίτι, να κάμει ένα μπάνιο να συνέλθει.

Επήγα και του λόγου μου στα σπίθια ντος να κοιμηθώ και να φάω μνιά μπουκιά ψωμί.
Μετά από μια βδομάδα, είχαμε σημάδι, ότι το κοπέλι αντιδρά και πως η ελπίδα δεν χάθηκε.
Πέρασαν δεκαπέντε ημέρες, άνοιξε επιτέλους τα μάθια ντου και πήραμε κουράγιο, πως όλα θα πάνε καλά.
Χάρις τη βοήθεια των δύο ανθρώπων, που με στήριξαν, στη πιο κρίσιμη στιγμή, με τους γιατρούς, κατάφερα να σταθώ δυνατός και να παλέψω τη δύσκολη κατάσταση.
Όταν πήγα επισκεπτήριο και θωρώ το κοπέλι να μου χαμογελά και να κουβεντιάζει ετροζάθηκα…. εξέχασα σε ένα δευτερόλεφτο ίντα είχα σερμένα.

Δεν επίστευγα πως εγλίτωσα το βλαστάρι μου…!!!
Λίγο πριν τα Χριστούγεννα τέθιες μέρες, ήτονε η επιστροφή μας στη Κρήτη από το νοσοκομείο…
Έβλεπα βιτρίνες, σπίθια, δρόμους, στολισμένους κ’ όμως δεν είχα καταλάβει πως έρχουνται γιορτές, μόνο την ώρα που είδα το κοπέλι μου να με ξανοίγει στα μάθια και να μου χαμογελά.

Τοτεσας εγεννήθηκενε ο Χριστός μέσα μου..
Δε θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου, πως το σήκωσα στη ν’ αγκαλιά μου, να φύγουμε από το νοσοκομείο και σε όλη τη διαδρομή της επιστροφής μας στη Κρήτη, δε ν’ επήρα τα μάθια μου από πάνω ντου.

Η θυγατέρα μου σήμερο, έχει τη δικιά της οικογένεια με τρία παιδιά και πολλές φορές, εκειά που τη θωρώ να τη φροντίζει, σκέφτομαι τις στιγμές εκείνες και μου φαίνεται απίστευτο πως έφερα εις πέρας αυτή την οδύσσεια…

Κουκλινός Αντώνης.

Ακολουθήστε το Cretanmagazine στο Google News και στο Facebook

Click to comment

Leave a Reply

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Δείτε και αυτά

Life

Ελιές μαζώνουνε οι ‘’νέοι’’ απόγονοι τση κληρονομνιάς και τα βρήκανε σκούρα του Αντώνη Κουκλινού Ετσά που στρώνει τα μπαγκάλια, μπερδαίνουνε στα τζουγκριά του τράφου...

People

Αν σήμερα η Κρήτη πρέπει να καυχιέται για κάποια νέα ακούσματα, κάποια από αυτά, θα είναι σίγουρα τα τραγούδια του Αντώνη Κουκλινού! Ο βασικός...

Themata

του Αντώνη Κουκλινού Τζίτζικα ‘νεμαζώξου μπλιό, ο Αύγουστος ποκάνει,Σεπτεμπριάδες μπαίνουνε κι ο νους σου δε ντο βάνει.Οι νύχτες μεγαλώνουνε, ντακέρνουνε δροσούλες,και γιάτσο κάθα ταχινή,...

Life

Από την νέα χρόνια σε κάθε γωνιά της γης Διαβάστε την ανακοίνωση του Αντώνη Κουκλινού: Καλημέρα σας φίλοι μου και καλή εβδομάδα σε όλους...

ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ

Τον καιρό που ταξίδευγα, είναι ή ιστορία που θα σα σε πω σήμερο του Αντώνη Κουκλινού Σε ένα φορτηγό ήμουνε που το λέγανε platonic...

Life

του Αντώνη Κουκλινού Από νωρίς εκάθουντονε στο καφενείο και εζαρόπαιζε. Όη μόνο τη παραμονή, μα ούλες τσι μέρες τω Χριστουγέννω. Μνιά χρονιά δε ν’...

Themata

«Ένα λαγούτο εγίνηκε, πραγματική αιτία, να ξαναγράψω απ τη ν’ αρχή, καινούργια ιστορία» Ψηλά στο τοίχο ήτονε, στη μ-πρόκα κρεμασμένο, χρόνους πολλούς, αμίλητο και παραπονεμένο....