Ανασκαλεύοντας…

Ανασκαλεύοντας τα παλιά, μού ‘ρθε στη καρκάνα μνιά θύμηση

Εθυμήθηκα τη ρωτημαθιά πού κάνανε το παλιό το καιρό οι πλιά μεγάλοι στους μικιότερους.

Τηνέ κάνανε κουβεδιαστά, αλλά με μεγάλη ευφράδεια, έμφαση και γρηγοράδα.

Είχανε σκοπό να μπερδουκλιάσουνε αυτόν πού ρωτούσανε, ενώ του δημιουργούσανε την αίσθηση πως δεν υπήρχε λύση.

Άιντε όμως που λύση υπήρχε, φτάνει νά ‘πχιανε χαρτί και μολύβι , για να λογαργιάσει.

Πράμα όμως που ποτέ δεν εσυνέβαινε, αφού τη λέγανε σε περιπτώσεις απού το χαρτί και το μολύβι ήλειπε.

Το λοιπόν για να απαντηθεί, θα ν-ήπρεπε να βάλει το μνυαλό ντου να δουλέψει.

Τσι περισσότερες φορές τη λέγανε σε όπχοιον ήδειχνε πως ήτονε παντογνώστης, για να τονέ καπακιάσουνε.

Η συγκεκριμένη ρωτημαθιά ήτονε αυτή που ακολουθεί:

” Τρεις ένδεκα, τρεις δώδεκα, τρεις δεκαπέντε κι’ ένδεκα, κι εφτά κι οχτώ και δεκοχτώ και πέντε κι’ έξε και μισό κι’ ανάμιση και δυόμιση και τρία……. πόσο κάνουνε;;

Σύνταξη κειμένου: Φανούριος Ζαχαριουδάκης