Γνωριμία με τους θάμνους της Κρήτης – Ο αγιόγυρος

Ο προηγούμενος θάμνος που περιγράψαμε, ήταν η αθηνοκαλιά, που την είδαμε να φυτρώνει μονάχα στη Κρήτη

Ένα τέτοιος ενδημικός θάμνος είναι και ο αγιόγυρος, που και αυτός φυτρώνει σε ημιορεινά λοφώδη εδάφη της Κρήτης, κοντά σε βράχια η σε γκρεμούς.

Είναι ένας απαλός κι αυτός θάμνος, με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, όπως εκείνη η άσχημη μυρωδιά του, αλλά και τα βλαστάρια τα οποία είναι ευλύγιστα όπως της λυγαριάς, και τα χρησιμοποιούσαν παλιά και σαν λυγοδέτες, δηλαδή δεματικά για τα δεμάτια των σιτηρών, ή για δεμάτια για ξύλα.

Τυχαίνει ο θάμνος αυτός να ανθίζει τον χειμώνα, και έτσι είναι για τον αγρότη το άνθος του αγιόγυρου, το πρώτο – πρώτο προμήνυμα της Άνοιξης πριν ακόμα και εκείνου της ανθισμένης μυγδαλιάς!

Την περίοδο του λιομαζώματος τον Δεκέμβρη, είναι όλοι οι αγιόγυροι ήδη ανθισμένοι, με ένα κίτρινο χαρακτηριστικό άνθος σε τσαμπιά, και αυτό προδιαθέτει ευχάριστα τον θεατή, που πλέον αντιλαμβάνεται, πως αφού ο αγιόγυρος έκανε την αρχή, ήδη και μπαίνει σιγά -σιγά στη καρδιά η Άνοιξη!

Ο αγιόγυρος την Άνοιξη, θα έχει σχηματίσει τα δικά του «κουκιά», που είναι λουβιά στενόμακρα, όπως παρόμοια είναι τα πράσινα κουκιά!
Τέλος της Άνοιξης όμως με αρχές Καλοκαιριού, τα «αγιογυροκούκια» του αγιόγυρου έχουν μεστώσει, και πέφτοντας οι σπόροι στο έδαφος, θα δώσουν νέα φυτά.

Τον σπόρο του αγιόγυρου, κάποτε τον μάζευαν τα παιδιά, που τον έλεγαν «αγιογυροφάσουλα» γιατί οι σπόροι αυτοί, μοιάζουν πολύ με φασόλια, και έβαζαν στη τσέπη του 20 σπόρους το κάθε παιδί, και με αυτά έπαιζαν διάφορα παιγνίδια στην εξοχή ή στο σπίτι, όπως το «πάου» ή «πάω κι έρχομαι» και άλλα.

Κείμενο – φωτογραφίες: Γεώργιος Χουστουλάκης