Οι καλύτερες ταινίες της εβδομάδας

Από τον σαματά του «Spectre» στον συγκλονιστικό «Γιο του Σαούλ». Μην αφήσετε το πρώτο να σας στερήσει το δεύτερο

Spectre

Του Σαμ Μέντες.
Με τους Ντάνιελ Κρεγκ, Λεά Σεϊντού, Κρίστοφ Βαλτς, Μόνικα Μπελούτσι
Περιπέτεια, 2015,
Μ.Βρετανία/ΗΠΑ, 148’.

Ο πιο ανθρώπινος, χαλαρός σχεδόν Τζέιμς Μποντ των τελευταίων ετών (ίσως και ever) είναι αυτός του «Spectre», με τον Ντάνιελ Κρεγκ απαλλαγμένο από πολλά σφιξίματα που τον κρατούσαν αγκυλωμένο στις προηγούμενες τρεις ταινίες του. Οχι ότι ο Μποντ του έχει παρατήσει τα ακροβατικά, την ταχύτητα, τις γυναίκες και τα κομψά ρούχα για να πλέκει πουλόβερ σε φάρμα στην Ουαλία. Ολα όσα ξέρετε και αγαπάτε στον 007 είναι εδώ, με την επιστροφή της νέμεσής του, της ultra σατανικής «Spectre» να απειλεί και το μέλλον της ΜΙ6 αλλά και της ανθρωπότητας. (duh) Δύσκολο να ξεπεράσει κανείς το μεγαλείο τρόμου που κατέθεσε ο Χαβιέ Μπαρδέμ στο «Skyfall», αλλά, ανεξάρτητα από αυτό, λυπάμαι που αναφέρω ότι ο Κρίστοφ Βαλτς έχει αρχίσει να επαναλαμβάνεται και χτίζει τον ρόλο του ηγέτη της Spectre πάνω σε μανιέρες. Α, και το χιούμορ το υπογραμμίζουν, ένα μπόνους από μόνο του.

Ο γιος του Σαούλ / Son of Saul

Του Λάζλο Νέμες. Με τους Γκέζα Ρόχινγκ, Λεβέντε Μολνάρ
Δραματική, 2015, Ουγγαρία, 107’.

Στοιχειωτική είναι η ταινία του Λάζλο Νέμες, απ’ αυτές που φυτεύονται μέσα σου και σε συνοδεύουν εφεξής. Στο ντεμπούτο (!) του, ο Νέμες επιλέγει μια δύσκολη ιστορία: εκείνη του Σαούλ, ενός Ούγγρου κρατούμενου στο Αουσβιτς-Μπίρκεναου, ο οποίος, ως μέλος της ομάδας Ζοντερκομάντο, απομακρύνει τους νεκρούς των θαλάμων αερίων και τους μεταφέρει στην πυρά. Οταν συναντά το πτώμα ενός παιδιού που πιστεύει ότι είναι ο γιος του, προσπαθεί να βρει έναν ραβίνο να το διαβάσει προτού καεί η σορός του. Ο στόχος γίνεται επιτακτικός, του δίνει από το πουθενά νόημα, τον επανασυνδέει με ένα κομμάτι του που είναι ακόμα ζωντανό. Αλλά ταυτόχρονα θέτει σε κίνδυνο τα σχέδια εξέγερσης των Ζοντερκομάντο. Η ταινία του Νέμες ανατρέπει οποιαδήποτε κινηματογραφική αναπαράσταση του Ολοκαυτώματος έχει περάσει από την οθόνη: ο (ασταμάτητος) ρυθμός και το οπτικό πεδίο καθορίζονται αυστηρά από τη διαδρομή και την κίνηση του Σαούλ. Ο περίγυρος θολώνει, τα όρια είναι σε εξάχνωση, σαν τις ανθρώπινες ψυχές που περιβάλλουν, δημιουργώντας ταυτόχρονα μια ασφυκτικά κλειστοφοβική αίσθηση. Αυτή η αντιπαράθεση κυριαρχεί. Σε μια φυλακή που κατεξοχήν επιβάλλει όρια, τι όρια μπορείς να καταπατήσεις και να καταργήσεις; Τι σε ορίζει/οριοθετεί/τοποθετεί/παρακινεί/λυτρώνει; Ενα σπάνιο κινηματογραφικό επίτευγμα.

Μια φορά το χρόνο / Love the Coopers

Του Τζέσι Νέλσον.
Με τους Νταϊάν Κίτον, Ολίβια Γουάιλντ, Αμάντα Σέιφριντ, Τζον Γκούντμαν, Μαρίσα Τομέι
Κομεντί, 2015, ΗΠΑ, 107’.

Η μητέρα μιας μεγάλης οικογένειας θέλει να κάνει το τέλειο χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Αλλά για να συμβεί αυτό, θα πρέπει πρώτα να συγκεντρώσει τέσσερις γενιές αταίριαστων και αλλοπρόσαλλων συγγενών – και να φροντίσει να μη συμβεί κανένα ευτράπελο.