Μεταξύ σοβαρού και αστείου!
Τοίχος:
Βρε βρε σαν τα χιόνια! Δίπλα ήμαστε τόσα χρόνια φίλε μου Στοπ, και δε γύρισες να με δεις! Μια κουβέντα δεν ανταλλάξαμε! Παράπονο τό ‘χα!
Νόμιζα πως από εγωισμό δε γύριζες να μας κοιτάξεις!
Στοπ:
Καλώς σε βρήκα φίλε μου! Κάτσε να σε φιλήσω! Τόσα χρόνια εστραβώθηκα να κοιτάζω αμάξα, να μη κοιτάξω και ενα τοίχο? Ένα βήμα ήμαστε απόσταση και να μη πούμε μπρε συ μια καλησπέρα! Το ‘χα σε ντροπής! Πως είσαι καλά?
Τοίχος:
Και εγώ επαε μόνος με τα καλάμια συντροφιά, τα μόνα που πιάνουμε κουβέντα!
Καλάμια:
-Ντροπή μας φίλε μας Στοπ! Επιτρέπεται να μας ε χωρίζει ένας τοίχος και να μη βλεπόμαστε?
Πως πήγε η θητεία σου, γλύτωσες πολλά τρακαρίσματα?
Στοπ:
Οχι, τρακαρίσματα δε γλύτωσα, γλύτωσα όμως κάμποσα θανατηφόρα! Ας είναι καλά η Χάρις της Παναγίας Της Καλυβιανής, που είναι δίπλα μας! Χάρηκα φίλοι μου που τα είπαμε και βλέπω πως είστε όλοι καλά, απορώ Τοίχε πως δε γκρέμισες από κανένα τρακάρισμα να πέσει κανένα φορτηγό επάνω σου! Τύχη είχες Τοίχε! Βράδιασε όμως και λέω να ακουμπήσω επάνω σου να πάρω ενα υπνάκο… Σε πέντε χρόνια ξύπναμε αν υπάρχεις, να να σταθώ και πάλι ίσια στο πόστο μου!
Τοίχος:
Μη είσαι σίγουρος πως θα μαι και εγώ όρθιος μέχρι τότε φίλε μου! Δε βλέπεις πως έχει πέσει αμάξι επάνω μου? Επισκευασμένος είμαι, αλλά αντέχω ακόμα δυο τρεις τράκες πριν πέσω και ισοπεδωθώ τελείως!
Φωτο – κείμενο Γεώργιος Χουστουλάκης