Μιά φορά τα χωριά του Ψηλορείτη, ήτονε γεμάτα κοπέλια μα τα πιό πολλά θαρρώ ήτονε τροζοκόπελα!
Το ένα τ΄ άλλού συνορίζόντανε στη τροζάδα!Η χειρότερη ηλικία, ήτονε εκεινηνά τω δεκαπέντε χρονώ!
Γιατι τους ήκοβε σα τσοι μεγάλους το μισό ντως μυαλό,αλλά το άλλο ντως μισό, ήτονε χειρότερο κι απο ενούς μωροκόπελου!
Σε έτηνά τη ν- ηλικία εγυρίζαμε αοπαέ κι απο κειέ, εγώ με ένα ορτάκη.
Θαρώ ήτονε Καλοκαιράκι!
Κάτι σκαρώναμε που δε καλοθυμούμαι, μα θυμούμαι καλά, είχαμε βρεθεί στο νεκροταφείο του χωριού μας, και σάικα χαζεύαμε τσοι τάφους!
Εκειά ήτονε και ένας τάφος ενός μικιού κοπελιού , αυτό κι αμοναχό του, και εγω περιεργαζόμουνα το καγκελάκι που του ‘χανε γύρου γύρου απο το τάφο του.
Είχανε εκειονά το καγκελάκι, για προστασία να μη μπεί μέσα κια ‘να οζό, και φάει τα λουλούδια που του ‘χανε και τσι πρασινάδες.
Ενα σωλήνι όμως απο τη μιά γωνιά του κάγγελο, ξεκώλυσε, και είχε πέσει χάμω..
Εγώ ασυναίσθητα το πήρα, και όπως ήτονε πενήντα με εξήντα πόντους και λιανό, το κράταγα και ακουμπούσα δρόμο δρόμο σα πατερίτσα!
Κάποια στιγμή μου το πάιρνει ο ορτάκης μου και το ξάνοιγε…
Το περιεργαζότανε αοπαέ απο κειέ, το ξάνοιγε, το ξαναξάνοιγε…
Σε μιά δόση θορώ και βγάνει από τη τσέπη του ένα φυσίγγιο κυνηγετικού όπλου, και το πέρναγε απο τη τρύπα του σωληνιού!
-Για ξάνοιξε επαέ, μου κάνει, ίσα ίσα περνα η σφαίρα απο μέσα!
Ε καί? του κάνω…
Μετά είδα πως είχε τη μιά του τσέπη, γεμάτη με σφαίρες!
Ητονε βλέπεις κυνηγός ο κύρης του, και του ‘κλεψε καμπόσες να…παίζει!
Μετα σκέφτεται μιά ολιά και μου κάνει…
Ήντα λές? να σάσωμε ένα όπλο με το σωλήνι να σκοτώνουμε πουλιά?
– Ε και δε σάζωμε? του απαντώ εγώ…
Βρίχνωμε ένα λατάκι, σαν μικρό δηλαδή καδρονάκι. του σκάβουμε με το μαχαιράκι απο τη μιά μεριά, να γενεί ένα αυλάκι να κάτσει το σωλήνι, και άμα έκατσε το μισό, το σφίξαμε δυνατα και με δυό τέλια!
Ετοιμη η κάνη με το σωλήνι… και το κοντάρι του ”όπλου” μας το λατάκι!
Απο πίσω, εκόψαμε ένα στενο τετράγωνο ταβλάκι με μιά τρύπα στη μέση, ίσα να χωρά η σφαίρα και να τη συγκρατεί.
Εκεί στη μέση του μικρού ταβλιού με τη τρύπα, σταμάταγε και το σωλήνι.
Τέλος, έξω στήν άκρη καρφώσαμε μιά μπρόκα, λοξή, που με μια κοπανιά στη πρόκα θα κεντούσε και το καψούλι τση σφαίρας!
Το κοπέλι ετανά τα κάτεχε καλά, αφού ήτονε κυνηγός ο κύρης του, κι όσο νά πείς, κάτι θα του, χε μάθει!
Το ”τουφέκι” μας, ήτονε κι ολας έτοιμο!
Πάμε κάτω κάτω απο το σκολειό, και θωρούμε ένα κοπάδι περιστέρια και εβόσκουνταν σε κάτι ξερούς αγριαρακάδες!
Είχανε μαζέψει τα δεμάθια, αλλά ως φαίνεται είχενε πέσει πολύς καρπός, και εκεί είχε αράξει το κοπάδι με τα περιστέρια!
Μου λέει..
Ακούμπα μου το στόν ώμο, συμάδεψε εσύ καλα στα περιστέρια, και μετά πχιάσε μια πέτρα, και κοπάνα μιά τση μπρόκας!
Έτσα λογιώς και εγίνηκε!
Δίνω μιά με μια πέτρα τσή μπρόκας τη κοπνάω και….
Ενα δυνατο ”μπάμ” ακούστηκε, φεύγει κανονικά η σφαίρα και επι τόπου πάει και σκοτώνει και ένα περιστέρι!
Σα παλαβό το περιστέρι ήκανε τούμπες κάτω, με τα φτερα να χουνε σηκωθεί στόν αέρα!
Επήγε ο φίλος και το ‘πιασε και η χαρά και των διό μας, δε περιεγραφότανε!
Τα μάθια μας ελάμπανε απο ικανοποίηση για το αναπάντεχο αίσιο αποτέλεσμα!
Αλλά πιά πολύ του ορτάκη μου, που ούλη η ιδέα ήτονε δικιά του!
Παίρνει αυτός πασίχαρος το περιστέρι, καί το πάει στο σπίτι του και το έψησε να το φάνε με τα αδέρφχια του.
Πήρε και το ”όπλο” του μαζί του!
-Πώς μωρέ το σκοτώσατε? το ρωτάει ο κύρης του αργά,.
Ο μικρός του δείχνει τη κατασκευή του, και τού ΄’πε τα σχετικά…
-Μωρέ παράωρε, μωρε αθεόφοβε! Κατέχεις το, πως θα λα μπορούσε να σκάσει το σωλήνι και να σάς σκοτώσει και τσοι διό?
Πιάνει και το παρ ολίγο φονικό όπλο και το κοπανά στο τοίχο ισαμε και το διάλυσε!
Ε μα…μυαλά λέω και μεΊς!
Κείμενο φωτογραφία: Γεώργιος Χουστουλάκης
Ακολουθήστε το Cretanmagazine στο Google News και στο Facebook
