Ο Ντουϊντοστεφανής και οι χηράδες !!

Ολημερνίς τση μέρας εκαθόντανε, ο Ντουϊντοστεφανής, στα Βορίζα, τ’ αλλοτινά χρόνια και συλλογούντονε, πως θα λα το κάνει τσ’ επόμενες μέρες, απού νέμιζε, πως θα λα γενεί επιστράτευση!!

Ήλεγε το λοιπόν αστειευόμενος, όπως παντοτινός του, το έκανε: – Εδά, απού θα γενεί επιστράτευση και θα φύγουνε ούλοι οι χωργιανοί μας για το πόλεμο, εγώ θα πομείνω επαέ ολομόναχος!!

Θα πομείνω παρέα με τσι γυναίκες του χωργιού μας, αφού εμένα δε θα με πάρουνε, ετόσανά κοπέλια, απού είμαστε!!
Είντα θαρρείτε, κλώθει ο νους μου, πως θα κάνω ετότες σας;;
Εγώ θα γενώ δάσκαλος και θα φθιάξω και σχολειό και θα του βάλω και θρανία και μαυροπίνακα και έδρα!!
Ύστερα θα ανεμαζώξω, ούλες τσι χηράδες του χωργιού μας και θα τσι κάμω μαθήτριες μου!!

Εγώ που θα ν-είμαι ο δάσκαλος, θα κάθωμε συνέχεια στην έδρα απάνω και οι μαθήτριες μου, στα θρανία!!
Ούλες όμως τσι μαθήτριες θα τσι αριθμήσω και όντε θα φωνιάζω κάπχοιο αριθμό, θα κατεβαίνει για να πει το μάθημα, εκεινά, απού τον έχει τον αριθμό.
Και θα φωνιάζω, μα το Θειό μου!!
Να κατεβεί το 3!!
Και θα ‘ναι η Χαζίρενα!!

Σύνταξη κειμένου, διάσωση ιστορικού: Φανούριος Ζαχαριουδάκης