Οι δέκα κανόνες της κλωσσούς και ένα ανέκδοτο!

Με βάσει τα λεγόμενα των παλιών γυναικών, ποτέ δεν θέτουμε μια κλωσσού, αν πρώτα δεν τηρούμε την παράδοση, η οποία έχει τους δικούς της κανόνες

Ρωτάμε λοιπόν μια παλιά γυναίκα, άμα θέμε να θέσουμε μια κλωσσού, και ότι μας πει θα κάνουμε.

Εφόσον η υπόθεση έγκειται στην παράδοση, θα ακολουθήσουμε δέκα συμβουλές που θα μας πει η παλιά γυναίκα, που είναι οι εντολές της κλωσσούς, αν θέμε να βγάλουμε πουλιά!

Κανόνας πρώτος

Τα αυγά μας να μην είναι του ψυγείου, να είναι φρέσκα, να μην είναι πολλού καιρού, και να μήν είναι πολλές μέρες στον ήλιο και στη ζέστη.

Κανόνας δεύτερος

Πουλιά για να μας βγάλει η κλωσσού, θα πρέπει τα αυγά μας να είναι «βατεμένα», και για να γίνει αυτό, θα πρέπει στο κοτέτσι να υπάρχει έστω και ένας κόκορας, αλλά προσοχή, να μην είναι «πανεπιστημιακός»! (Βλέπε ανέκδοτο στο τέλος). Ό κόκορας μας, όσο πιό αλανιάρης, τόσο το καλίτερο!

Κανόνας τρίτος

Τα αυγά που θα θέσουμε τη κλωσσού, εκείνος που θα μας τα δώσει, θα πρέπει να έχει «καλό μπάχτι», δηλαδή να μας τα δώσει με την όρεξή του, αλλιώς δεν ξεπουλιά κανένα αυγό!

Κανόνας τέταρτος

Όταν θα έχουμε τα δεκαπέντε ή είκοσι αυγά στο σπίτι, θα πρέπει να τα εξετάσουμε ένα ένα, να τα δούμε δηλαδή στο φως της λάμπας αργά το βράδυ, (πετρελαίου ή και ηλεκτρική), να βάλουμε το χέρι μας να κάνει σκιά, και να δούμε το διάφανο αυγό, αν είναι βατεμένο, κι αυτό φαίνεται σαν μια χωριστή σκιά.

Κανόνας πέμπτος

Προτού πάμε τα αυγά στη φωλιά, θα πρέπει να δούμε αν η κλωσσού μαδήθηκε καλά καλά, και έχει αρκετά πούπουλα αφήσει, αλλιώς θα πρέπει να κάνουμε εμείς το κολάι μας!

Κανόνας έκτος

Προσοχή στον έχτο κανόνα, είναι ο βασικότερος! Τα αυγά στο σακούλι δεν πρέπει να τα πάρει η μάνα μας 80 χρονών και άνω να τα πάει στη φωλιά, μέγα λάθος! Αποτυχία σκέτη!

Αυτός που θα αναλάβει να τα κατεβάσει κάτω στη φωλιά, θα πρέπει «να έχει πυριά», είτε άνδρας είναι, είτε γυναίκα θα πρέπει να έχουν λέει «πυριά», όπως εξάλλου την διαθέτει και η κλωσσού! Όσο πιο δυνατή η πυριά, τόσο το καλύτερο!

Κανόνας έβδομος

Τα αυγά μας να μην τα βάλουμε ποτέ Σάββατο Κυριακή ή σκόλη, Δευτέρα μέρα, ε, καλά είναι.

Κανόνας όγδοος

Να είναι γέμιση του φεγγαριού, θα ήταν προτιμότερο!

Κανόνας ένατος

Ο ένατος κανόνας μας λέει, πως όταν έχουμε βάλει όλα τα αυγά στη φωλιά με προσοχή σιγά σιγά να μην σπάσει κανένα και κοντά κοντά, μόλις τελειώσουμε, τα σταυρώνουμε με το χέρι μας μια φορά. Τρείς φορές σταύρωμα, σημαίνει φυσικά, ότι θα περιμένουμε και μεγαλύτερη επιτυχία!

Κανόνας δέκατος

Ο τελευταίος κανόνας αφορά περισσότερο όρνιθες, γιατί αν είναι πάπιες θα είναι δύσκολο να εφαρμοστεί, λόγω μεγέθους. Μας λέει εδώ ο κανόνας, πως στο τέλος παίρνουμε τη κλωσσού την «πυρωμένη», και άμα δε καθίζει, την καθίζουμε εμείς με το ζόρι, αλλά με ιδιαίτερη προσοχή επάνω στη φωλιά, και βάζουμε επάνω ένα κόσκινο με μια πέτρα επάνω, για να μην μπορεί να σηκωθεί μέχρι αύριο, που θα τη βγάλουμε πάλι εμείς με προσοχή, να φάει και να πιεί, και μετά να τη βάλουμε ξανά στη θέση της. 
Αυτό για μερικές μέρες μέχρι να συνηθίσει.

Βέβαια και κάτι άλλο λέγανε οι παλιές γυναίκες που ήτανε σοφές, πως τα μεγάλα αυγά βγάζουν κοκόρια, ενώ τα μικρά, κότες.

Ο “Πανεπιστημιακός” καθηγητής

Ένας καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών βοτανολόγος, ξεκίνησε με το αμάξι του για ένα άγνωστο μέρος που δεν είχε ξαναπάει, αλλά ήταν όμως κατάλληλο για μια έρευνα που ήθελε να κάνει, σχετικά με κάποια σπάνια βότανα. Όταν έφθασε στο μέρος εκείνο, υπήρχε εκεί και ένα μικρό χωριουδάκι, αλλά εκεί που έψαχνε τα βότανα, τον έπιασε μπόρα δυνατή, και αμέσως πήγε με το αυτοκίνητο στο πρώτο κοντινό σπίτι, για προστασία. Χτυπά την πόρτα και του ανοίγει μια κυρία καλοστεκούμενη.

Η κυρία του είπε να περάσει μέσα, και επειδή εκείνος είχε βραχεί αρκετά, του είπε αν θέλει να βάλει στεγνά ρούχα του μακαρίτη του άνδρα της. Ο καθηγητής πανεπιστημίου τα έβαλε, εκείνη του έφερε φαγητό να φάει στη κουζίνα, και τον ρώτησε επίσης, αν θέλει να περάσει εκει το βράδυ, για να του στρώσει κρεβάτι, και να του δώσει και πιτζάμες. Πάλι εκείνος συμφώνησε, εκείνη τον πήγε στο δωμάτιο του, και τον ρώτησε αν θέλει κάτι άλλο. Ο καθηγητής της απάντησε:

-Α όχι, σας ευχαριστώ, εμείς ξέρετε οι πανεπιστημιακοί ήμαστε ολιγαρκείς, ζούμε με τα άκρως απαραίτητα!

Η γυναίκα τον καληνύχτισε, έκλεισε την πόρτα και έφυγε.

Μετά από μια ώρα ξαναπήγε, χτύπησε ξανά την πόρτα, με ένα ζεστό τσάι στο χέρι, και τον ρώτησε αν χρειάζεται κάτι άλλο.

Εκείνος πάλι απάντησε:

-Να είστε καλά κυρία μου, ξέρετε εμείς οι πανεπιστημιακοί ήμαστε ολιγαρκείς, ζούμε με τα άκρως απαραίτητα!

Έφυγε πάλι η κυρία λυπημένη…

Μετά τρείς ώρες, η κυρία πάει και κάνει ένα μπάνιο, βάφεται στολίζεται, βάζει και ένα κοντό μπέιμπι ντόλ, και ξαναπάει στο δωμάτιο του καθηγητή, και του ξαναχτυπά τη πόρτα, για να τον ρωτήσει πάλι, αν θέλει τίποτα!

-Κύριε καθηγητά ήρθα πάλι, γιατί σκέφτηκα, μήπως θα θέλατε και κάτι άλλο τη τελευταία στιγμή, που μπορεί να το ξεχάσατε!

-Α μπα, εμείς οι καθηγητές του πανεπιστημίου ξέρετε… ήμαστε τόσο ολιγαρκείς…. Ζούμε με τα άκρως απαραίτητα!

Φεύγει πάλι δυσαρεστημένη, το πήρε απόφαση πως δε γίνεται τίποτα, και πήγε για ύπνο.

Το πρωί που σηκώθηκε ο καθηγητής, η κυρία του έβγαλε καφέ στο τραπεζάκι του κήπου με κουλουράκια, και εκείνος πίνοντας τον καφέ του, χάζευε το κοτέτσι με τις κότες. Κάτι παρατήρησε, που του έκανε μεγάλη εντύπωση, και πήρε το θάρρος να ρωτήσει τη κυρία:

-Κυρία μου, παρατηρώ τόση ώρα, πως έχετε δέκα κόκορες, και μονάχα τρείς κότες… Ξέρετε, έχω μια απορία, πώς γίνεται αυτό, πως βγάζουν άκρη…

-Α, μην το βλέπετε έτσι, το πράγμα είναι πολύ απλό! Μπορεί να έχουμε δέκα κοκόρια, αλλά οι εννέα, είναι όλοι … “πανεπιστημιακοί”!!!

Κείμενο – Φωτογραφία: Γεώργιος Χουστουλάκης