Υγειονομική κάλυψη αθλητικής εκδήλωσης
τμήματος basket του Γυμναστικού Αθλητικού Συλλόγου Μεσσαράς

Μια εκδήλωση – γιορτή για τον αθλητισμό και τη νεολαία παρακολούθησαν όσοι βρέθηκαν στην πλατεία των Μοιρών, σήμερα Κυριακή 22 Σεπτέμβρη.

Από το πρωί έως αργά το απόγευμα, αθλητές και φίλοι το μπάσκετ, συγκεντρώθηκαν στην πλατεία των Μοιρών όπου ο Γ.Α.Σ. Μεσαράς, διοργανωτής της σημερινή εκδήλωσης, είχε στήσει μπασκέτες κατά μήκος του κεντρικού δρόμου και οι αγωνιζόμενοι “ξεδίπλωναν” το ταλέντο τους με αγώνες 3×3, διαγωνισμούς τριπόντων, παιχνίδια salata κ.α..

Σκοπός της εκδήλωσης, που διοργανώνεται κάθε χρόνο την ίδια εποχή, η γνωριμία των νέων παιδιών με το αγαπημένο άθλημα των Ελλήνων και η προσέλκυση τους γενικότερα στον αθλητισμό.

Εθελοντές Σαμαρείτες από το Π.Τ. Μοιρών του Ε.Ε.Σ. παραβρέθηκαν, μετά από κάλεσμα των διοργανωτών, για την υγειονομική κάλυψη της εκδήλωσης.

Στη ζωή μας ας σατιρίζουμε κάποια περιστατικά! Ας μάθουμε ακόμη και να αυτοσαρκαζόμαστε!

Σαν τι να είναι το «θεριό» μαμούνα ή κατσαρίδα;
και στην κουζίνα(ηλεκτρική) να βρεθεί, ποτέ μου δεν το είδα!
Το φούρνο χθες, σαν άνοιγε, για τα ταψιά να βγάλει,
φωνή η συμβία έβγαλε και μάλιστα μεγάλη!
Τρόμαξε από τη θωριά, παράξενο της ’φάνη
και στην κουζίνα εφώναξε, να τρέξω μάνι-μάνι!
Σε μια γωνία ενός ταψιού μού έδειξε με τρόμο
και το συνόδευε φωνή, π’ ακούστηκ’ απ’ το δρόμο!
Γρήγορα, σκότωσέ τηνε, για να μη μας ξεφύγει
κι από μακριά σταμάτησε και με καλοξανοίγει!
Μου φάνηκε παράξενο, καθόλου δεν κουνούσε,
αν κατσαρίδα ήτανε, θα ’φευγε, θα γλακούσε!
Κι ύστερα ήτανε μικρό, όπως καλά το είδα,
κι ακόμη πιο σκουρόχρωμο, για να ’ναι κατσαρίδα!
Με ένα χαρτομάντιλο στο χέρι πλησιάζω,
κατσά-κατσά κι αθόρυβα πολύ σφικτά αρπάζω!
Αφού τη σφίγγω αρκετά και το χαρτί ανοίγω,
με έκπληξη τι έπιασα προσεκτικά ξανοίγω(κοιτάζω)!
Ένα φιστίκι ήτανε πολύ ξεροψημένο
από προχθές μ’ άλλα πολλά ήτανε φουρνισμένο!
Από του φούρνου την πυρά ήταν πολύ ψημένο,
καβρομαμούνας έμοιαζε ως ήταν μαυρισμένο!
Ετέλειωσε η επέμβαση σας λέω, βρε κοπέλια,
που είχε αποτέλεσμα να σκάσουμε στα γέλια!!

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΕΜΜ. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΑΚΗΣ
συνταξιούχος δάσκαλος

ΥΓ. α) Φιστικόψιχα ωμή χωρίς αλάτι συνηθίζουμε να τη φουρνίζουμε στο σπίτι πριν τα φάμε.
β) β΄ και γ΄φωτογραφία το μαυρισμένο φιστίκι αμπούμπουρα (μπρούμυτα) και ανάσκελα (ύπτια)!!
γ) μαμούνα ή καβρομαμούνα= έντομο μαύρο που μοιάζει με την κατσαρίδα.

Ήμαστε στο 1963, και επιτέλους κάποιες εταιρίες κυκλοφόρησαν και στην Ελλάδα τα ”κοκάλινα” ράδια, σε διάφορα μεγέθη, που ήταν μοντέλα για οικιακή χρήση!

Δεν ήθελαν ηλεκτρικό ρεύμα από τη ΔΕΗ, αφού είχαν “στήλες” παταρίες δηλαδή, μάλιστα μεγάλες, και έτσι το έπαιρνες παντού! Και το δικό μας ράδιο μάρκας Philips, ήταν ισχυρό, με 8 τρανσίστορ! Έπαιρνε 6 στήλες, και για αυτό ήταν αρκετά δυνατο και ισχυρο!

Το συγκεκριμμένο ράδιο μας σώζεται ακόμα σε πολύ καλή κατάσταση, και φυσικά παίζει ακόμα! Το είχαμε μαζί μας και τα καλοκαίρια στην εξοχή και ακούγαμε τραγούδια , ειδήσεις, αλλά και κάποιες εκπομπές σε συνέχειες, όπως το ”Πικρη μικρη μου αγαπη”, ”Το σπιτι των ανεμων” κλπ. Μας έκανε εντύπωση που μας λεγανε από το απεναντιχωριό που ξωμέναμε, το Μονόχωρο, πως εμείς επαέ δεν χρειαζόμαστε ράδια! Το ράδιο σας το γρηκούμε και εμείς ”καμπανα” από παδά, σαν να το χουμε έπαέ, και ακούμε και μείς τραγούδια, αλλά και παρακολουθούμε και μείς απόπαδέ τις ειδήσεις!

Αυτό το ράδιο κι αν σώζεται ακόμα κι αν παίζει, δεν έχει την ίδια αίγλη όπως είχε κάποτε! Έχει μονάχα συναισθηματική αξία. Τότε τα ραδιόφωνα ήταν πανάκριβα, και το ποσόν της αξίας τους, δεν ηταν προσητό για τον κάθε ένα, αφού κόστιζε 1500 δρχ, και το λάδι είχε μίλις 20 δρχ το κιλό! Μεγάλη η χαρά μου τότε να το εχω δίπλα μου, διάλεγα ένα απο τους τρείς τέσερεις σταθμούς για να ακούσω ότι ήθελα! Τραγούδαγα μαζί του τα τραγούδια που έπαιζε, και ένοιωθα ευτυχής! Ο ραδιοφωνικός σταθμός Ηρακλείου, Χανίων, το ενόπλων, της Θεσσαλονίκης και της Φωκίδας ήταν οι βασικότεροι,

Η Φωκλιδα μάλιστα έπαιζε και τα επεισόδια του Καραγκιόζη, η σπουδαιότερη ψυχαγωγία της εποχής, μετά το θέατρο της Δευτέρας! Κάθε βράδυ όλοι ήταν στημένοι γύρω από το ράδιο! Ο πατέρας έμπαινε μέσα στο σπίτι με το ράδιο που το τοποθετούσε με προσοχή επάνω σε μία καρέκλα ή στο τραπέζι!

Ο πατέρας επίσης έφερνε το ντενεκάκι που ειχε χώμα μέσα, και το ηλεκτρόδιο με καλώδιο ευκαμπτο που γείωνετο ράδιο με το ηλεκρόδιο που ήταν μέσα στο ντενεκάκι! Με ειδικό βύσμα στην άκρη, το λεγόμενο “βίσμα μανάνας”, εμπαινε στη κάτω τρύπα, που είχε το σύμβολο της γειώσεως. Στην πάνω τρύπα που είχε το σύμβολο της αντένας, έμπαινε το βίσμα μπανάνας της κεραίας που ήταν στην ταράτσα!

Στην ταράτσα υπήρχε εύκαμπτο γυμνό καλώδιο μάκρους 10 μέτρων, σε ύψος δύο μέτρων. Ήταν πολύκλονο σύρμα με 2 μονωτήρες στα δύο άκρα του, και μετά τους μονωτήρες πάλι καλώδιο ή γερό σύρμα, για να στηρίζεται σε δύο στύλους. Από τον πρώτο μονωτήρα κατέβαινε μονωμένη κάθοδος και έμπαινε όπως είπαμε στην ειδική εισοδο της κεραίας του ράδιου! Έτσι η κεραία αλλά και η γείωση, έδιναν ισχυρό σήμα, για να πιάνει και τους πιό μακρινούς σταθμούς στα μεσαία κύματα! Αν δυσκολευόταν να πιάσει ο πατέρας κάποιο μακρυνό σταθμό, μας έλεγε μέρα παρά μέρα, να φέρνουμε σε ένα ποτήρι νερό, να ποτίζουμε το χώμα στο ντενεκάκι που ήταν η κάθοδος. και έτσι η ένταση και το σήμα του σταθμού κάπως δυνάμωνε λίγο περισσότερο!

Το ράδιο αυτό, μπορεί να έπιανε μονάχα μεσαία κύματα ( Medial Waves MW), αλλά η ποιότητα του ηταν εξαιρετική! Το ίδιο ράδιο το είχε αγοράσει πρώτος ο παππούς μου στη Φανερωμένη, κι αφού άρεσε σε όλους, μετά αγοράσαμε ένα ίδιο και εμείς! Στη συνέχεια το ίδο μοντέλο αγόρασε και ο θείος μου ο Παπαγιώργης και…πάει λεγοντας!
Όλοι, θυμάμαι, παραξενευτήκανε με το ράδιο, ειδικά τα παιδιά, τα οποία ρωτούσαν τους μεγάλους, ” Μα πως γίνεται και ακούγεται φωνή αθρώπου απο ενα κουτ”?

Οι δε μεγάλοι τους απαντούσανε κοροϊδευτικά: ”Μεσα στο κουτί κρύβεται ένας άνθρωπος και μας μιλάει!” Μεγάλος πονοκέφαλος για τα παιδιά, το πως γίνεται αυτό το μέγα θαύμα!
Εγω δε σαν φύση περίεργη, το άνοιγα απο πίσω, ξεβιδόνωντας μιά βίδα, το μύριζα μέσα , και ήταν σαν να μεταφερόμουν σε μυστήριους τόπους! Η πλακεέτα είχε ένα περίεργο άρωμα ανάμεσα βακελίτη , και το λούστρο της πλακέτας! Μελετούσα την πλακέτα απ’ άκρη σε άκρη, μπας και βγάλω τίποτα συμπεράσματα, μα άκρη δεν εβγαζα! Η περιέργεια με έκανε αργότερα να αγοράσω βιβλία ραδιοτεχνίας, και έτσι κατάλαβα λεπτομερώς, πως γίνεται η μετάδωση και η λήψη ραδιοφωνικών εκπομπών!

Μπορεί σήμερα μετά από 53 χρόνια, τα παιδικά χρόνια αυτά, να τα θυμόμαστε με ιδιαίτερη νοσταλγία, αλλα με το ράδιο όμως στη ζωή μας, η ζωή ήταν ακόμα πιο ωραία και όμορφα, αφού τη στόλιζε με μουσική!

Κείμενο φωτογραφίες: Γεώργιος Χουστουλάκης