Εκειοσάς ο δρόμος!

Ήτονε Χειμώνας, και εγώ πήρα το “γέρο” μου, τη ηλιοκαμένη μάνα μου και πάμε για ελιές στου Βελούδη. “Γέρο” ονομάζω το mitsubishi φορτηγάκι μου

---

Ο δρόμος που πήγαινα συνήθως, για να βγω στο χωράφι που ήταν σε ύψωμα, ήταν ανηφορικός, και γλιστερός εκείνη την ημέρα, φοβήθηκα μη καρφώσω…

Για να γλιτώσω τυχόν ταλαιπωρίες, και σπινιάρει το αμάξι στσι ξυνίδες, επήγα από το νότιο δρόμο, από την κάτω μεριά δηλαδή, που πάλι οδηγεί στο χωράφι μου.

Ήταν δρόμος από ότι ξέρω από πολλά χρόνια που οδηγεί εκεί, και από αυτόν περνοδιαβαίνανε 3 η 4 ιδιοκτήτες.

Όταν περνούσαμε εκείνο το πρωινό με το αμάξι το δρόμο αυτόν, ένας ντόπιος μάζευε κι αυτός ελιές με τη γυναίκα του και το γιο του.

Δίπλα στο δρόμο είχε το χωράφι του, και μόλις με είδε, μπήκε στη μέση του δρόμου, και με το χέρι του μου έκανε νόημα να σταματήσω!

-Ήντα θέλεις εσύ από ετούτονέ το δρόμο;

-Θέλω να περάσω και να πάω στο χωράφι μου! Του λέω.

-Δε το κατέχεις πως δεν έχεις από παδά εμπασά;

-Που να το κατέχω πως δεν έχω εμπασά, από παδά, δρόμος κανονικός είναι! . Του ανταπαντώ..

-Ξαναγιάγειρε πίσω και να πας από την εμπασά σου! Μου ξαναλέει και πάλι.

-Εγώ δρόμο κανονικό θωρώ, και γιατί να μην μπορώ να περάσω?

-Δε περνάς, γιατί θα σφαγούμε επαέ! Μου απαντά!

-Βρε καλέ μου, βρε χρυσέ μου, μια φορά έτυχε να περάσω και το κάνεις θέμα;

-Γύρισε πίσω και να μη ξαναπατήσεις τα πόδια σου από παέ!

-Σκέφτηκα να τον πιάσω στο φιλότιμο, το χωριό μας ξέρω ξεχειλίζει από φιλότιμους ανθρώπους!

-Κοίτα να δεις, από την άλλη μεριά θα πήγαινα, αλλά είναι κακός ο δρόμος, και η μάνα μου έχει κάνει εγχείριση πρόσφατα στο γόνατο, και δεν μπορεί να σκαρφαλώσει το τράφο, ο γιατρός της σύστησε να προσέχει. Άσε να περάσουμε σήμερο και άλλη φορά πάω από το πάνω δρόμο…

-Και ήντα με νοιάζει εμένα η μάνα σου, αν έχει κάνει εγχείριση;

Να πας κύριε από την εμπασά σου, κι από παέ δε θα ξαναπεράσεις!

Δεν έπιασε μηδε αυτό, σκέφτηκα, θα του το φέρω αλλοιώς, δεν μπορεί, θα με αφήσει να περάσω…

-Μα για ξάνοιξε εκειέ, του λέω, μια περίπτωση αυτή και η σημερηνή! Οπροθές κιόλας, μου έλεγε η μάνα μου για σένα, πως μίλαγες για μένα με τα καλύτερα λόγια, και της είπες να περάσω και από το σπίτι σου για καφέ, και μόλις σε είδα σκέφτηκα, να δεις που θα θέλει να με χαιρετήσει και να με καλέσει και στο σπίτι του για καφέ!

Μα για ξάνοιξε ένα παράξενο πράμα, ήντα ειρωνία τση τύχης, αντί αυτό, μου φέρεσαι σα να περνάνε γελάδια και τσαλαπατούνε το χωράφι σου!

Έχω χάσει πάσα ιδέα για σένα!

Μετά από αυτά που του ‘πα, σκέφτηκα πως κάτι θα καταφέρουμε…

-Τσι ιδέες σου για τον εαυτό σου! Επαέ είναι ιδιωτικός δρόμος, και περνούμε εμείς, και οι άλλοι που έχουμε την εμπασά! Εσύ δεν έχεις να κάμεις από επαέ, άντε στο καλό!

Ε άμα είδα με ήντα άθρωπο είχα να κάνω, έφυγα και πήγα… από την εμπασά μου!

Μέχρι εκείνη τη στιγμή, πίστευα πως είχαν θαφτεί τα παλιά σκουρτιασμένα μυαλά, πως οι παλιοί δραγουμάνοι, που είχαν για νόμο το ”δίκιο του ισχυροτέρου” είχαν εξαλειφθεί στο απώτερο παρελθόν!

Οι άνθρωποι οι μικρόψυχοι, οι κοντόφθαλμοι, που για ”ψύλλου πήδημα” το κάνανε ολόκληρο σίριαλ, δεν υπάρχουν πλέον!

Σήμερα που όλοι πια ξέρουν πόσο σύντομη είναι η ζωή, πως μιά καλοσύνη μένει στο τόπο αυτό, να υπάρχουν τόσο επιφανειακά μυαλά?

Όμως δεν φταίνε και οι ίδιοι, γιατί και η γυναίκα του που ήταν δίπλα του, και ο γιος του, θα μπορούσαν να έχουν μια σύγχρονη αντίληψη!

Μπορούσαν να του πούνε μια κουβάντα.

Έπρεπε τουλάχιστον ο γιος, που αντιπροσωπεύει τη νέα γενιά, να σκεφθεί, πως τι θα πεθαίνανε, αν τα τόσα αμάξια που περνάνε, περνούσε και ακόμα ένα…

Έπρεπε να μπει μπροστά ο γιος και να πει στον πατέρα:

Άσε τον άθρωπο να περάσει, μια και έχει πρόβλημα, και την άλλη φορά ας πάει από την εμπασά του…

Η ειρωνεία της υπόθεσης βέβαια επισφραγίζεται με τη φράση που μου είπε αργότερα ένας έταιρος ιδιοκτήτης που έχει το χωράφι του ακριβώς από την απέναντι μεριά του δρόμου, όταν του είπα πως ο τάδε μου είπε αυτά.

-Έτσι σου είπε εκειοσάς; Πέτου πως το δρόμο εμείς τον αφήσαμε και αυτός δεν ήδωκε πατουχιά! Εσύ να περνάς κανονικά, κι άμα σου ξαναπεί πράμα, πέτου, πως εμείς επληρώσαμε το δρόμο και άμα θέμε δε θα τον ξαναφήσουμε τον απατό του να περάσει από κειά!

Ένοιωσα πως εδικαιώθηκα, αλλά η συμπεριφορά η απαρχαιωμένη, μου άφησε μια πικρία…

Μα στην εποχήμας αυτά;

”Εκεισάς ο δρόμος” λοιπόν που έχουν πάρει ευτυχώς λίγοι στις εποχές μας τις δύσκολες, κρίνω πως είναι λάθος.

Ζούμε σε μια καταναλωτική κοινωνία.

Ακόμα και τα πτυχία που δίνουν κάποιες σχολές σήμερα, δίνονται για καταναλωτική χρήση, για να υπάρξει ένα επάγγελμα, όχι πως αντιπτοσπεύουν τίποτα σε γνώσεις.

Όλα σήμερα, γίνονται για την ευκολία, και παραβλέπονται πολλά τυπικά.

Ακόμα και άνθρωποι μεγάλης ηλικίας έχουν κάνει στροφή, από τις παλιές ”καπετανιές”, κι αυτηνών η πείρα τους τους λέει πως ”επαέ θα τα αφήσουμε ούλα”, μονό αν είναι να κάνουμε το καλό, να το κάνουμε…

Κείμενο: Γεώργιος Χουστουλάκης