Ένας αλλιώτικος κρητικός «μυλωνάς»

Το έντομο όμως πρέπει να πούμε πως δεν το συναντάμε μονάχα στην Κρήτη, αλλά και σε άλλα μέρη της Ελλάδας!

Οι γονείς μας, ένα ιδιαίτερο έντομο της υπαίθρου, το ονομάτισαν δικαίως «μυλωνά», γιατί καταφέρνει με τον δικό του μοναδικό τρόπο να “κοσκινίζει” το χώμα, και το κάνει «αλεύρι»! Δηλαδή τόσο ψιλό, που μοιάζει σε υφή με αλεύρι!

Τα παιδιά στην εξοχή μπορούσαν να περιεργάζονται το έντομο αυτό στη φωλιά – παγίδα του! Ασχοληθήκαν μαζί του, κυρίως για τον περίεργο τρόπο που ενεργεί για να εξασφαλίσει την τροφή του!

Για να καταλάβουμε τι ακριβώς κάνει το έντομο, θα περιγράψουμε την παγίδα που στήνει, και στο που αποσκοπεί!

Το έντομο αυτό που μοιάζει με τσιμπούρι του σκύλου, φτιάχνει με ιδιαίτερη τέχνη έναν κωνικό λάκκο εντελώς γεωμετρικό, χωρίς ίχνος πετραδάκι! Και αυτό για ένα και μοναδικό σκοπό, επιδιώκει να πέσει μέσα στο λάκκο του κατά λάθος, κάποιο περαστικό μικρό έντομο, να μην μπορεί να βγει έξω, και να λειτουργήσει έτσι ο λάκκος αυτός σαν παγίδα, και το έντομο να εγκλωβιστεί μέσα!

Το έντομο αυτό, που εμείς ονομάσαμε «μυλωνά», είναι μόνιμα κρυμμένο στο χώμα κάτω στο κέντρο του κώνου. Μονάχα οι μικρές δαγκάνες του είναι απ’ έξω σε μια διαρκή ετοιμότητα.

Αν τώρα ένα περαστικό μικρό οποιοδήποτε έντομο, μυρμήγκι, μαμούνι, μυγάκι, κουνούπι μικρό πεταλούδι κλπ πέσει μέσα, το διαισθάνεται και αστραπιαία πετάγεται έξω, το αρπάζει με τις μικρές δαγκάνες του, και σιγά – σιγά με κάποιες κινήσεις της ουράς του, καταφέρνει και το τραβάει μέσα στο χώμα!

Εκεί τώρα με την ησυχία του πίνει τον χυμό του εντόμου, και έτσι επιζεί.

Τη φωλιά- φάκα αυτή, τη φτιάχνει τέλη του χειμώνα με αρχές της άνοιξης, και «λειτουργεί» όλο το χρόνο, μέχρι τις επόμενες βροχές που θα καταστραφεί η φάκα και θα τη ξαναφτιάξει.

Tα παιδιά βέβαια στην εξοχή, δεν έχαναν την ευκαιρία να ασχοληθούν ειδικά με τον συμπαθέστατο «μυλωνά», αφού έκαναν τη σκέψη, το πόσο εύκολα μπορούσαν να ξεγελάσουμε το έντομο αυτό, και να δουν τις αντιδράσεις του! Έτσι έψαχναν εδώ κι εκεί να πιάσουν κανένα μυρμηγκάκι η ένα μικρό μυγάκι και το ρίξουν με τρόπο μέσα στην φωλιά του, όσο γίνεται διακριτικά, χωρίς να γίνονται αντιληπτά! Θέλανε να δούνε τις αντιδράσεις του «μυλωνά», αφού έπαιρνε είδηση τη παρουσία του εντόμου στη φωλιά του!

Τότε ο «μυλωνάς» πράγματι αστραπιαία έπαιρνε είδηση το έντομο που έριξαν στο λάκκο του, έβγαινε έξω από το χώμα, άρπαζε το έντομο, και σε δευτερόλεπτα χανόταν και πάλι στο χώμα «μυλωνάς» και έντομο!

Κάποιες φορές πάλι τα παιδιά θέλανε να δουν τον «μυλωνά», και με ένα ξυλά κι σκαλίζανε το κέντρο του κώνου για να τον δουν κατά πόσο μεγάλος ήταν!

Αυτό γιατί οι λάκκοι – κώνοι, ήταν μικρότεροι ή μεγαλύτεροι ανάλογα το μέγεθος του «μυλωνά»! Ένας μεγάλος κώνος λοιπόν προδιέθετε και μεγάλο «μυλωνά», που στην όψη ήταν πράγματι εντυπωσιακός, και τα παιδιά τον έλεγαν «δράκο»! Και αυτό γιατί στα μάτια τους φάνταζε άγριος σαν δράκος!

Αυτό ήταν ένα ακόμα μικρό συμπαθέστατο αξιοπερίεργο ζωντανό έντομο της φύσης, με την περίεργη συμπεριφορά του, που κατάφερνε να προκαλεί εντυπώσεις! Θα μπορούσαμε να πούμε τον «μυλωνά» μας αυτόν και «αρχιτέκτονα» στις κατασκευές, αντίστοιχο με τους κατασκευαστές των πυραμίδων της Αιγύπτου. Μόνο που αντί να κατευθύνονται προς τα πάνω, εδώ απλά κατευθύνονται προς τα κάτω!

Κείμενο – φωτογραφίες: Γεώργιος Χουστουλάκης