Τα μετακατοχικά χρόνια που εμείς εβιώσαμε, κατά τσι καλοκαιρινούς μήνες του χρόνου, ο πλια πολύς κόσμος εσυνήθιζε να κοιμάται τα βράδια απάνω στσι ταράτσες και τα δώματα τω σπιτιώ ντως
Ιστορίες τση νύχτας!!
Η κάθε ταράτσα γη το δώμα του σπιθιού, είχενε πάντοτε μία πέτρινη ή ξύλινη σκάλα, για το ανεβοκατέβασμα.
Εκεί εκοιμότανε ούλη η οικογένεια στρωματσάδα, κάτω από τον έναστρο ουρανό, όπως θα λέγαμε εμείς την σήμερον ημέρα: ”το ξενοδοχείο των δώδεκα αστέρων”.
Το ίδιο βέβαια συνέβαινε και στο δικό μας το σπιτικό, στο χωριό μου, το χωριό Γαλιά.
Εμείς βέβαια στρώμα ποτέ δεν θυμούμαι να ανεβάσουμε στη ταράτσα, αφού φυσικά δεν υπήρχενε.
Ωστόσο όμως στρώναμε κάποιους φάρδους στο μπάτο, ενώ από πάνω βάζαμε δυο τρεις παλιές πατανίες και στη κορφή τη πλια καινούργια.
Ο ύπνος όμως ήτονε γλυκύς, αξέχαστος και απερίγραπτος.
Τον ύπνον αυτόν, τον εκάνανε ακόμα πιο γλυκύ και αξέχαστο, οι ιστορίες και οι μυθοπλασίες του πατέρα μου, του Ντουϊντομανώλη, μέχρι σ’ ότου εμείς ζαβλακωθούμενε από τη νυστάγρα και κοιμηθούμενε.
Σκοπός του βέβαια ήτονε, τσι βραδιές εκείνες σάς, να μας σε μεταδώσει όσα είχενε μάθει κι’ αυτός από τσι δικούς του γονέους, αλλά και να μας σ’ εντυπωσιάσει με τη δημιουργική φαντασία απού τονέ διέκρινε, μέχρι να ζαλιστούμενε και ποκαρώσουνε τα μάθια μας.
Αλλά και πως να μην μας εντυπωσίαζε παντοτινός του, αφού όλον τον έναστρο ουρανό τον είχενε χαρτογραφίσει με τον δικό ντου τρόπο και τονέ ζωντάνευε με σχήματα και παραστάσεις τση καθημερνής ζωής των ανθρώπων, μες στο μυαλό ντου;;
Είχενε για όλα τα εκατομμύρια των αστέρων του ουρανού κάτι για να μας σε πει και για το κάθε ένα ακόμη ξεχωριστά.
Μας ήλεγε για το Γαλαξία μας και τονέ παρανόμιαζε, λέγοντάς τονε: ”Ιορδάνη ποταμό”.
Μας ήλεγε για τη Μεγάλη και τη μική Άρκτο και μας εξηγούσενε σε ποια θέση ακριβώς θα βρισκότανε τα ξημερώματα, λες και είχενε σπουδάσει αστρονομία!!
Μας ήλεγε για το Μεράστρι ή αλλιώς Αυγερινό, που στη πραγματικότητα είναι ο Πλανήτης Αφροδίτη και ήξερε ανάλογα πόσο ύψος είχενε σηκωθεί τσι πρωϊνές ώρες, είντα ώρα θα ν-ήτονε, αφού ρολόι δεν είχαμε ποτέ.
Μας ήλεγε για τον Πολικό Αστέρα και μας εξηγούσενε πως ήτονε το μοναδικό αστέρι τ’ ουρανού που το θορείς παντοτινός του στο ίδιο σημείο.
Μας ήλεγε για την αίγα και τα ριφάκια, που τά ‘σερνε λέει για να πάει να τα βοσκίσει.
Μας ήλεγε για τσι δορυφόρους, που εμείς τσι θορούσαμε σαν κινούμενα άστρα και θα νε βαίνανε λέει οι δορυφόροι εκείνοι δά στο φεγγάρι, ενώ εγώ τουλάχιστο εδά πιθανολογώ, πως ήτονε αεροπλάνα τση γραμμής.
Μας ήλεγε επίσης για το Φεγγάρι, που τό ‘χενε συνδέσει με μια πολύ μική φανταστική ιστορία, που μπορεί να ήτονε και δικιά ντου, ενώ εγώ θα σας την εξιστορήσω στην συνέχεια.
– Μια φορά λέει και ένα καιρό το Φεγγάρι είχενε μια πίνα αβάσταχτη.
Δεν εγροικούσενε τα σωθικά ντου.
Εγουργουρίζανε τα άντερα ντου.
Πάει άου παέ – πάει από κε, και στα ξέτελα καταλήγει στο σπιτικό τση θειας του τση Λενιάς, απού εκείνη δα την ώρα εξεφούρνιζε τα ψωμιά τζη και εσκέφτηκε να τση κλέψει ένα ψωμί, να το φάει το κακονίζικο, μπας και ψυχολοϊθεί μια ουλιά.
Γι’ αυτό ήκατσε εκειά παράμερα σ’ ένα κάντουνα του φούρνου κι’ ανεμουσούριζε.
Η θεια ντου όμως η Λενιά δεν εχαμπαργιαζότανε καθ’ ολοκληρίας, το πως η πίνα δηλαδή του Φεγγαριού ήτονε αβάσταχτη και γι’ αυτό του γρούβιζε ούλη την ώρα για να λαργάρει πλια πέρα.
– Χάσου μρε από τα μάθια μου να μην σε θορώ, μρε διακονιαράκι!!
Είντα πως ανερουφάς τσι μύξες σου!! Το ίδιο μου κάνει!!
(Να σας πω βέβαια σ’ αυτό το σημείο, πως η λύπηση μου για το φεγγάρι, παντοτινός μου ήτονε, πάρα πολύ μεγάλη!!).
Αυτό όμως δεν εξεκόλαγε από κεια πέρα, μονό επαράβλεπε ν’ αρπάξει την ευκαιρία!!
Μνια τζιμνιάς όμως η Λενιά, ενώ το κλωτσούσε νε για να φύγει πλια πέρα, τη μπερδεύγει ένα κούτσουρο του φούρνου και παρ’ ολίγο να φλασκώσει και να τσαγρίσει χάμω.
Την ώρα εκείνη δα, παίζει ένα σάλτο το φεγγάρι και αρπά μια ψωμάρα και σπαλαθώνει το ίσα πέρα!!
Αλλά για κακή ντου τύχη, η Λενιά, επρόλαβε και ήρπαξε το πανιστή του φούρνου και τ’ αστράφτει μια στη μούρη!!
Αλλά όμως ετσά απού ήτονε ολόμαυρος ο πανιστής από τα κάρβουνα, το μισό κεφάλι του Φεγγαριού απού την ήφαε, εγίνηκε ολόμαυρο και ετσά παραμένει μαυρισμένο και το θορούμενε ακόμα μέχρι και την σήμερον ημέρα!!
Αλλά πέρα όμως από αυτά μας ήλεγε και για του ”Παπά τ’ αλώνι”!!
– Αν ξανοίξουμε λέει πολύ ψηλά τον ουρανό, κατ’ ευθεία απάνω μας, θα ιδούμενε κάμποσα άστρα μαζί που σχηματίζουνε ένα κύκλο.
Αυτός ο κύκλος μας ήλεγε πως ήτονε του ”Παπά τ’ αλώνι”!!
Επαδά αλώνιζε ο Παπάς παντοτινός του ούλα τα καλοκαίρια τα στάχυα ντου!!
Μια φορά όμως το καιρό του αλωνικού, αλώνιζε τα στάχυα ντου, παρέα με τη γυναίκα ντου, το μικιό ντου κοπέλι και το δούλο.
Κάποια βραδιά όμως απού ο Παπάς βαροκοιμούντονε, πάνε δυο κλέφτες και του κλέβγουνε τα βούγια.
Στη συνέχεια τα βγάζουνε όξω από τ’ αλώνι και τα φαλαγγώνουνε το ίσα κάτω.
Για κακή ντως όμως τύχη, την ώρα απού τα φαλαγγώνανε, ξυπνά ο Παπάς και τσι παίρνει ξαουπίσω, για να τσι πιάσει και να ξεμπερδέψει τα βούγια.
Ξυπνά κι Παπαδιά με το κοπέλι ν-τζη και κλουθούσανε κι δυο ντως μαζί.
Τελευταίος εξύπνησε ο δούλος και κλουθούσενε και ‘κείνος στη κουντούρα.
Για όλα αυτά μας είχενε μια εξήγηση, δείχνοντας μας τη Μεγάλη Άρκτο.
Τα δυο πρώτα λέει άστρα τση κατσαρόλας τση Μεγάλης Άρκτου, είναι τα βούγια.
Τα δυο δεύτερα άστρα τση κατσαρόλας τση Μεγάλης Άρκτου, είναι οι κλέφτες.
Πίσω από τσι κλέφτες ακολουθά ο Παπάς, που είναι το πρώτο άστρο τση ουράς τση κατσαρόλας.
Ο τελευταίος όμως κλέφτης κοντοστένεται πλια πίσω για να σταματήσει το Παπά και να δώσει καιρό του αλλονού κλέφτη που πάει πλια μπροστά να ξεπροβοδίσει τα βούγια.
Τη στιγμή εκεινά ο Παπάς, καταράται του κλέφτη και γι αυτό το άστρο εκεινονά δε φέγγει πολύ καλά.
Από πίσω από το Παπά ακλουθά η Παπαδιά με το μικιό τζη κοπέλι και είναι το δεύτερο άστρο τση ουράς τση κατσαρόλας τση Μεγάλης Άρκτου. Ενώ το κοπέλι τζη είναι ένα πολύ μικιό μικιό αστεράκι που είναι δίπλα από το δεύτερο άστρο τση ουράς τση κατσαρόλας (που εδώ να σας σε πω, πως τονέ ρώταγα, αν ήτονε το Γιαννιό του Παπά, του δικού μας δηλαδή Παπά!!).
Πολύ όμως πλια πίσω είναι το τελευταίο άστρο τση ουράς τση κατσαρόλας τση Μεγάλης Άρκτου, που συμβολίζει το δούλο!!
Αυτός βέβαια επόμεινε σκόπιμα αλάργο, όσο νε μπορούσενε πλια αλάργο από όλους τσ’ αποδέλοιπους, ενώ μονολογούσενε:
– Τρέχα δούλε αγάλια ‘γάλια, μπάς και πάρουνε τα βούγια οι κλέφτες και ξεμπλέξεις κακομοίτση μου από τσι πολλές δουλειές!!
– Τρέχα δούλε αγάλια ‘γάλια και στο διάολο να πάνε και τα βούγια κι’ ο Παπάς κι’ οι δουλειές του Παπά, μα ετσά να πάνε και φάγανεσε ”ίσα με το κόκαλο”!!
– Τρέχα δούλε αγάλια ‘γάλια……… κακομοίτση μου!!
Σύνταξη κειμένου – διάσωση ιστορικού – φωτογραφικό υλικό : Φανούριος Ζαχαριουδάκης.
Ακολουθήστε το Cretanmagazine στο Google News και στο Facebook
