Στην απ’ όξω μπάντα τσ’ αυλής του σπιθιού τζη, που βρισκότανε στην απάνω γειτονιά του χωργιού, πάνω από μια ανεβολεματσάδα, εκαθότανε, μουργιαλομένη και μαυροφορεμένη η εβδομηντάχρονη χατζίνα, παρέα με τη γειτόνησσά τση, τη Κυργιακιό, που κι’ αυτή πρόσφατα εχήρεψε η κακομοίρα.
Παρέα καθώς εκάνανε, ελέγανε το πόνο τους, εσχολιάζανε τσι θύμησες που τως ερχότανε κατά νου και αναπολούσανε με ”δέος” τα παλιά.
Ως τόσο τα εαυτοπαινέματα βροχή επεύτανε.
Η μια ξάνοιγε να παινεθεί παραπάνω από την άλλη άσχετα ανέ γινότανε πιστευτή.
Τσι πλια πολλές φορές, πριχού καλά καλά ποκάμει η μια την ιστορία τζη, ξεκίναγε η γι-άλλη, μη χάσει τάχατες το σειρά τζη, και η κουβέντα δεν είχενε τελειωμό.
Πλια γλωσσού, νταρτάνα και νέϊκια, καθώς ήτανε όμως η Κυργιακιό, έπερνε από μόνη τζη το σειρά τση αλληνής, και δευτέρωνε και τρίτωνε πολλές φορές, χωρίς η άλλη να ξεστομήσει ούτε μια κουβέντα!!
Μια τζινιάς, παίρνει φόρα και και η Χατζήνα και αρχινά το μπουρ μπουρ και σταματημό δεν είχενε!!.
Έλεγε για όλες τσι θύμησες τση ζωής τση, για τσι βόλτες που τσή ‘κανε ο μακαρίτης στα διάφορα πανηγύργια, και πόσο μουρτάρης ήτανε τα βράδια και ιδικά όταν ήτανε μεθυσμένος και πλια πολύ τσι ταχυνάδες, που όρμαγε και μόνο με ξεμοναχιασμένο τράγο θα μπορούσε να τον αντιπαραβάλει.
Εξεστόμιζε αμέτρητες φαντασιώσεις και παινέδια για το μακαρίτη, βγαρμένες από τ’ ασκί τζη, που μάταια προσπαθούσε να πείσει τη Κυργιακιό, πως ήτανε στ’ αλληθεινά!!
– Μα γρήκα δα γειτόνισσα, μα γρήκα!!, τσι λεγε η Χατζήνα…..εδά που το θυμήθηκα να μην το ξεχάσω και δε σου το πω καθόλου…..
Πως να τόνε ξεχάσω το μακαρίτη, πως να τονέ ξεχάσω, που τέθιο φτακέφαλο θεργιό δεν επερπάτηξε στα γυρωτρίγυρα τση πάτα μας.
Μα πως να μου φύγει από το νου η παράσταση, που σαν νάταναι ίδια δα, και τον έβλεπα εκιά ποπέρα στο πλάϊ που μας εβγορίζει, και ‘ρχότανε οθέ παε καβάλα στο άλογο του απάνω, στρωμένο καθώς τόχεναι με την ολοκαίνουργια σέλα και φορώντας αυτός τα χιαλβάρια ντου, ….. σαν Μπέης εφαινότανε…… σαν Μπέης εφαινότανε ο μακαρίτης!!!!
Την ίδια ώρα πετάτε και η Κυργιακιό διακόβοντας τήνε και τσι λέει:
– Μα ειντάναι δα ετουτανά γειτόνισσα απού μου λες, ειντάναι ετούτανα!!
Εσείς, πολύ καλά θυμούμαι, δεν είχετε ποτέ σας άλογο, μα ποτέ σας!!
– Έ …… το μακαρίτη, έ….. το μακαρίτη!!!, παντοτινάς του έλεγε ……….πως θα λα πάρει………….παντοτινάς του τόλεγε και το ξανάλεγε……πως θα λα πάρει άλογο!!!!!!!!
ΦΑΝΟΥΡΙΟΣ ΖΑΧΑΡΙΟΥΔΑΚΗΣ
Ακολουθήστε το Cretanmagazine στο Google News και στο Facebook
