Ου κλέψεις

Το μνυαλό του αθρώπου αναστοράται πολλές φορές παιδικά και εφηβικά καμώματα, σπουδαία και μη, αλλά η αξιολόγηση τους όμως σήμερο , είναι διαφορετική από ότι θα ήτονε τότε

Αναστορούμενος τουλόγου μου θυμούμαι, ένα συγκεκριμένο γεγονός απ΄τα παλιά και προσωπικά, που του δίδω αρκετή μεγάλη αξία και σοβαρότητα.

Το γεγονός αυτό σχετίζεται με μνιά από τσι Δέκα Εντολές, που ο Θιός υπαγόρευσε στο Μωυσή στο Όρος Σινά, απού του τσι ‘δωκε χαραγμένες σε δυο πέτρινες πλάκες.

Αυτές τσι Δέκα Εντολές τσι ‘χαμε διδαχτεί στο γυμνάσιο, σε κάπχοια μική τάξη, που καθηγητής θρησκευτικών ήτονε ο κύριος Ζερβός Νικόλαος από τη Τήλο τση Δωδεκανήσου.

Θυμούμαι πολύ καλά ότι μας είχενε υποχρεώσει να τσι αποστηθίσουμε και τσι Δέκα αυτές Εντολές, για να μας βάλει λέει μεγάλο βαθμό στα θρησκευτικά.

Εξ’ άλλου ήτονε αυτός, ένας από τσι λίγους καθηγητές μας στο γυμνάσιο, απού δεν ετζιγκουνευγότανε τσι βαθμούς, και τους έβαζε απλόχερα!

Οφείλω να πω, πως από αυτόν μονάχα, είδαμε και κοσάρι!

Επειδή τσι Δέκα Εντολές, τσ’ αποστήθισα σε πολύ μικρή σχετικά ηλικία, εγγραφτήκανε στην ”ομπρός μεργιά” τση φαιάς ουσίας του μνυαλού μου, και παντοτινώς μου, τσι φαρμόζω στη ζωή, όσο μου είναι τουλάχταστο δυνατόν.

Μνιά απ’ αυτές τσι Δέκα Εντολές είναι η εντολή ”ου κλέψεις”.

Παρά το γεγονός που αυτή η εντολή κατέχει την εβδόμη θέση στη σειρά των εντολών, τσ’ έχω δώσει την ίδια αξία και σοβαρότητα, με την εντολή που είναι πέμπτη στη σειρά, και που λέει: ”Τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα σου, ίνα ευ σοι γένηται και ίνα μακροχρόνιος γένη επί της γης”.

Η παλιά αυτή θύμιση έχει ως εξής

Ήτονε λοιπόν Άνοιξη του έτους 1974, όταν και εμένα μου είχενε έρθει η ειδοποίηση, να μεταβώ μαζί με ούλα τα άλλα κοπέλια τσι ηλικίας μου στο Στρατολογικό γραφείο του Ηρακλείου, για να περάσουμε από επιλογή και ετσά να πιάνουμε σειρά και να γενούμε οι επόμενοι στρατιώτες τσ’ Ελλάδας.

Εγώ σαν γείτονας του Γραμματικού στο χωργιό μας, απού μας ήφθιαξε τα χαρθιά για την επιλογή, παρέλαβα την κατάσταση των υποψηφίων στρατευσίμων του χωριού, για να τη παραδώσω στους υπεύθυνους εκειά Αξιωματικούς, για τα περαιτέρω.

Εγώ βέβαια ήμουνα από κειανά τα κοπέλια, απού στο Ηράκλειο δεν είχανε πάει ποτέ ντως, λές και ήτονε ”τα μίλια αλάργο”.

Αλλά είντα να κάμουμε, ετσά ήτονε οι καταστάσεις και οι καιροί…

Αποτέλεσμα ήτονε πως δεν εκατέχαμε οξώ ”γύρου γύρου” από το χωργιό μας τα ”κατατόπχια” και πράμα άλλο!

Σαν τη μόνη πόλη που γνωρίζαμε ήτονε οι Μοίρες!

Αλλά εν πάσει περιπτώσει, η παρηγοργιά μου ήτονε μεγάλη, πως δε θα χανόμουνα στο Ηράκλειο, αφού ούλα τα άλλα κοπέλια εμένα θα ψάχνανε για να πάμενε μαζί στο στρατολογικό γραφείο, μνιάς και θα έπρεπε εγώ να παραδώσω τη κατάσταση για την επιλογή.

Να σημειώσουμε ότι πολλά έχουνε έκτοτε αλλάξει και ακόμα και η ονομασία περνάω από «επιλογή» και έχει αντικατασταθεί με την ονομασία, περνάω «περιοδεύων».

Εφύγαμε το λοιπόν ούλα τα κοπέλια του χωργιού μας με το λεωφορείο τσι γραμμής πρωί – πρωί, και εφτάξαμε στο Ηράκλειο.

Κι αφού καλά εφτάξαμε, η πρώτη σκέψη που κάναμε ούλα ήταν, το πως θα γενεί να μη χαθούμε στη πολυκοσμία!

Όμως το θέμα ελύθηκε σύντομα, με βάσει μνιάς ”σοφής ιδέας” που είχενε ξεφουρνίσει ο Φλασκουρομανώλης και που προσπαθούσε να δείξει πως ήτονε πολλά ”κατεχιάρης” του Ηρακλείου!

– Κοπέλια, λέει ο Φλασκουρομανώλης, ανέ χαθούμενε εκειά μέσα στο πολύ το κόσμο, να κατέχετε από ντα δα, πως έχουμε δώσει ραντεβού να βρεθούμενε στο …Μπιζάνι!

Εγώ όμως ο έρμος, «Μπιζάνι» ίσα με τότες σας, εκάτεχα μόνο το Μπιζάνι απού είχενε πολεμήσει ο Παππούς μου ο Ντουϊντοζαχάρης και που βρίσκεται δέκα πέντε χιλιόμετρα περίπου όξω από τα Γιάννενα και πράμα άλλο.

Ενώ ποτέ δεν θα μπορούσα να φανταστώ ότι το όνομα αυτό το είχανε δωσμένο σε ένα… μπιλιαρδάδικο!

Διασκορπιστήκαμε λοιπόν από το Μεσσαρίτικο πραχτορείο στη Χανιόπορτα, και πήραμε ούλα μαζί τα κοπέλια τη κατεύθυνση προς τη Πλαθιά Στράτα, οθό τζι τρεις Καμάρες, χαζεύοντας δεξά κι’ αριστερά!

Ετρέχαμε σαν τα αγριοκάτσικα και χαζεύγαμε δρόμο δρόμο σε ότι μας επάντιχνε ομπρός μας.

Απ’ ότι θυμούμαι πολλά από αυτά που βλέπαμε τότε, οι περισσότεροι μας δεν τα είχαμε ξαναδεί, ενώ τα συγκρίναμε με τα ανάλογα τα του χωργιού μας.

Το χωργιό μας τουλάχιστον είχενε και μια …πολυκατοικία του Δρουγκοστελιανού, που είχα δουλέψει και εγώ στον τελευταίο όροφο, και εκουβάλου το τσιμέντο στον ώμο με τον ντενεκέ!

Επίσης και το χωριό μας είχε λίγα μπακάλικα, και τα πράγματα ο μπακάλης τα είχενε σε ράφχια και σε μέρος απού μπορούσε να τα ελέγχει ανά πάσα στιγμή.

Αντίθετα στο Ηράκλειο εβρήκαμε το ένα περίπτερο κοντά στο άλλο και ούλη ντου τη πραμάτια ο κάθε περιπτεράς την είχενε απλωμένη και εκτεθειμένη γύρου- γύρου από το περίπτερο, ενώ αυτός ήτονε καθισμένος μέσα και εξάνοιγε από ένα παραθυράκι.

Μικιό διάολάκι και εγώ απού ήμουνα, εσκέφτηκα πως ο περιπτεράς είναι πολλά χαζός, απού κάθεται μέσα και περιμένει να τονέ πλερώσουνε, εφ’ όσον εγώ μπορούσα να του πάρω πράμα να φάω, χωρίς να με πάρει καθόλου χαμπάρι και να μη το νε πλερώσω!

Δεν άργησε που λέτε να ρθει εκείνη δα η ώρα και απλώνω αυθόρμητα τη χερούκλα μου σε μνιά «καραμέλα του λαιμού», η όπως τη λέγαμε, «τση φλόκας», απού μου γυάλισε το περιτύλιγμα!

Την αρπώ ετσά στα ντάκα ντάκα, και πάω να τη χώσω, ετσά άσκεφτα, στη τσέπη μου…

Την ώρα εκεινά όμως, μια «αόρατη δύναμη» μού ‘ρθενε κατακέφαλα, που με έπεισε να αλλάξω γνώμη και με πείσμα κάνω την αντίθετη κίνηση και αυτόματα την γιαγυέρνω στο ράφι, χωρίς να με σκιαχτεί κιανείς!

Είχενε δουλέψει το υποσυνείδητο εκείνη δα τη στιγμή.

Είχενε έλθει εκείνη τη στιγμή στο μνυαλό μου η εβδόμη εντολή που λέει ”ου κλέψεις”.

Είχενε έλθει το κήρυγμα του καθηγητή των θρησκευτικών του κ. Ζερβού, που μας ήλεγε:

– Παιδιά, δεν κλέβγουμαι ποτέ μας, γιατί μνιά μική κλεψά είναι σαν ένα μικιό αυλακάκι που ξεκινά από το βουνό, και με το καιρό μεγαλώνει – μεγαλώνει, και γίνεται μικιό ποταμάκι, το ποταμάκι γίνεται μεγάλο ρυγιάκι, το ρυγιάκι μεγάλο ποτάμι, και το ποτάμι ολόκληρο φαράγγι!

Ενώ ακόμα μας ήλεγε για τη παροιμία του σοφού λαού μας, πως, ”από το αυγό πας στη κότα” και στη συνέχεια φυσικά, στο πρόβατο, στο μουσκάρι, στο κοπάδι και στο ξέτελο είναι σίγουρο πως καταλήγεις στη φυλακή!!

Ας κρατήσουμε όλοι μας κάτι από αυτή την παιδικότητα, γιατί αυτή η ηθική ικανοποίηση ότι κάμαμε το σωστό, σημαίνει πως δεν ξαπουληθήκαμε, γιατί από μόνα τους τα υλικά αγαθά δεν μπορούν να ικανοποιήσουν την ψυχή μας.

Σύνταξη κειμένου: ΦΑΝΟΥΡΙΟΣ ΖΑΧΑΡΙΟΥΔΑΚΗΣ