Για τους φίλους και λάτρεις του είδους, που δεν είναι και λίγοι (όπως εγώ) υπενθυμίζω τη συνταγή, που είναι απλή, και όποιος μπορεί ας τα φτιάξει, και δεν θα χάσει!

Διαλέγουμε από τη μητέρα φύση να βγάλουμε με το μαχαιράκι μας μικρά φυτά από ασκολύμπρους, και αφού πάμε σπίτι τα καθαρίσουμε με τον γνωστό σε όλους τρόπο τραβώντας τα φύλα ανάμεσα στα δάχτυλα.

Στη συνέχεια τα πλένουμε, κόβουμε λίγο τα μυτερά φύλα να είναι ομοιόμορφα, και βάζουμε νερό στην κατσαρόλα να πάρουν μια βράση.

Αφού έχουν πάρει τη βράση και έχουν μισοψηθεί, τα βάζουμε σε ένα λεκανάκι τα αλατίζουμε και τα αλευρώνουμε καλά.

Έχουμε βάλει και στο τηγάνι μας το λάδι να κάψει και τα ρίχνουμε μέσα για τηγάνισμα.. Τα γυρνάμε καμπόσες φόρες να τηγανιστούν καλά, να στεγνώσουν από τα νερά και να γίνει και μια κρούστα απ έξω.

Όποιος τα φτιάξει θα με ευχαριστεί, γιατί είναι πράγματι πολύ νόστιμα, πίνεις άνετα δυο τρία κρασάκια με αυτά, και άμα τα φτιάξετε και θα με θυμηθείτε!

Χουστουλακης Γεωργιος

Ποιός είπε πως οι μολόχες, είναι μόνο για τα γουρούνια;

Αντίθετα, οι παλιοί τις συμπεριελάμβαναν στα φαγητά τους, και τις έκαναν κυρίως γιαχνί, ή σκέτες είτε μαζί με άλλα γιαχνερά!

Μπορεί να ακούγεται σήμερα περίεργο, ίσως κουφό να έλεγε κάποιος, να του πεις να φάει οι μολόχες, που κάποτε ήταν αγαπημένη τροφή των χοίρων, θα αλάξει όμως σίγουρα γνώμη, αν του προσφέρεις ένα εξαίρετο γιαχνάκι με κοτόπουλο, είτε με αρνάκι, είτε με χοχλιούς, με χοιρινό, με μοσχαράκι, και φυσικά μπορούν να προστεθούν και πατάτες.

Κάποια πολύ παλιά φαγητά έχουν καταργηθεί, τώρα και 80 με 100 χρόνια, δεν ξέρω το γιατί. Τρία τουλάχιστον από αυτά, τα γνωρίζω, τα οποία έφτιαχναν ταχτικά οι παλιοί, σήμερα δεν τα γνωρίζει κανείς!

Το ένα είναι κρέας με μολόχες, το άλλο είναι κρέας με αγκαβάνους, και το τρίτο κρέας με ακολιά, δηλαδή το καρδουλάκι του φυτού που κάνει την τσίχλα, και είναι αρωματικό και εύγευστο.

Αν υπήρχαν και κερατολάχανα και χαμοκάριδα, θα πρόσθετα και αυτά δύο, κρέας με κερατολάχανο γιαχνί, και κρέας με χαμοκάρυδα το ίδιο. Οπότε θα είχα τα 5 πιο σπάνια φαγητά της Κρήτης!

Ο μέγας «σεφ» ο μακαρίτης πατέρας μου, είχε φτιάξει κάποτε το πρώτο, και με έκανε να αγαπήσω αυτό το φαγητό. Το είχε φτιάξει δύο φορές στη ζωή του με βάση τις τρυφερές μολόχες, δηλαδή τα βλαστάρια τους.

Τις είχε φτιάξει με κατσικάκι, και όσοι έτυχε τότε να δοκιμάσουν, ομολόγησαν, πως νοστιμότερο φαγητό, δεν είχαν ξαναφάει!

Το επεχείρησα λοιπόν και εγώ, ενθυμούμενος πάνω κάτω τον τρόπο διαδικασίας, που είχε ακολουθήσει και εκείνος.

Τούτη την εποχή στα μέσα του χειμώνα, οι μολόχες είναι εύρωστες και τρυφερές και φυσικά άφθονες!

Για να βοηθήσω την κατάσταση στην περίπτωση που κάποιος το επιχειρήσει, θα αναφέρω δυο λόγια.

Αν βρεθούμε σε χωράφι με πολλές τρυφερές μολόχες, τους κόβουμε τις κορυφές από πέντε έως επτά εκατοστά όπως είναι, και τις πάμε σπίτι.

Στο σπίτι μας αφαιρούμε όλα τα φύλλα έως την κορυφή.

Στη συνέχεια αφαιρούμε με ένα μαχαιράκι, το εξωτερικό περίβλημα από τα βλαστάρια μας. Εγώ ήθελα να φτιάξω τις μολόχες μου με κατσικάκι.

Τα έχουμε έτοιμα μαζί με τι πατάτες μας κομμένες σε κομμάτια για γιαχνί.

Αν θέλουμε βέβαια, βάζουμε και άλλα χορταρικά, καθώς καικολοκυθάκια, αν και καλύτερα θα πήγαιναν μικρά κομμάτια από αγκιναρόφυλλα καθαρισμένα.

Τα υπόλοιπα είναι γνωστά λίγο πολύ.

Τσιγαρίζουμε δηλαδή με κρεμμύδι το κρέας, εγώ έβαλα και άγρια πρασάκια, και σταφυλλήνακα για περισσότερες νοστιμιές!

Αμα ψήθηκε το κρέας, ρίχνοντας του νερό, αφότου τσιγαρίστηκε, στη συνέχεια έριξα τα χορταρικά και τις μολόχες μέχρι να ψηθούν καλά.

Εγώ έριξα και ντομάτα, αλλά μόνο στα σαλιγκάρια, στο κρέας έβαλα λεμόνι, γενικά ότι αρέσει στον καθένα.

Τελικά μου βγήκε πολύ καλό το φαγητό μου, και το επανέλαβα και μια άλλη μέρα, αλλά αυτή τη φορά με σαλιγκάρια!

Όποιος θέλει το δοκιμάζει, μια και οι μολόχες είναι ακίνδυνες όπως και το 90℅ από τα χορταρικά της φύσης, δεν έχει να χάσει τίποτα, και θα του φύγει η απορία, πως είναι να δοκιμάζει ένα αρχαίο φαγητό!

Άμα πάντως φτιάξω και τα άλλα δύο παλαιινά φαγητά, θα σας πω το αποτέλεσμα και τις παρατηρήσεις μου για την παρασκευή τους, αλλά και τη γνώμη μου σχετικά με τη γεύση τους!

Κείμενο φωτογραφίες Γεώργιος Γεωργιος Χουστουλακης

Ένα γλυκό ψυγείου για να μας δροσερέψει στη ζέστη

Υλικά

2 κούπες (500ml ) γάλα
4 κουταλιές σούπας άνθος αραβοσίτου
0-4 κουταλιές ζάχαρη
1 φακελάκι (100gr) ζελέ φρούτου
½ κούπα (125ml) κρύο νερό
½ κούπα(125 ml) καυτό νερό
8 φρυγανιές σταρένιες
Φρούτα της επιλογής μας (περίπου 300 gr)

Οδηγίες

Βάζουμε το γάλα με τη ζάχαρη να βράσει. Στο κρύο νερό διαλύουμε το άνθος αραβοσίτου και μόλις το γάλα πάρει βράση προσθέτουμε το διάλυμα ανακατεύοντας ως ότου πήξει ελαφρά. Αφήνουμε στην άκρη και διαλύουμε στο καυτό νερό το ζελέ. Το προσθέτουμε στην κρέμα ανακατεύοντας. Στρώνουμε σε ένα σκεύος τις φρυγανιές . Με ένα κουτάλι αδειάζουμε την κρέμα πάνω τους (αν την αδειάσουμε όλη μαζί επιπλέουν!). Αφήνουμε να κρυώσει και πλένουμε καλά τα φρούτα. Τα αφήνουμε να στραγγίξουν. Πρέπει να είναι σχεδόν στεγνά, οπότε τα απλώνουμε για λίγο σε απορροφητικό χαρτί. Όσο ακόμη είναι ελαφρά ζεστή η κρέμα στρώνουμε τα φρούτα στην επιφάνειά της. Βάζουμε το γλυκό στο ψυγείο να πήξει εντελώς. Σε 2-3 ώρες είναι έτοιμο αλλά γίνεται καλύτερο αν μείνει λίγο περισσότερο. Πολύ ωραίο είναι και την επόμενη μέρα.

1)Και τις δύο φορές έφτιαξα το γλυκό με γάλα light. Διαίτης είπαμε, και δεν έχουμε μικρά παιδιά στο σπίτι για τα οποία είναι καλύτερα τα πλήρη γαλακτοκομικά. Φυσικά μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε πλήρες γάλα.

2)Εννοείται ότι προτιμούμε ορθογώνιο ή τετράγωνο σκεύος αλλιώς κάνουμε κολάζ με φρυγανιές . Εγώ νόμιζα ότι το είχα εκεί που έφτιαξα το γλυκό το κατάλληλο ο σκεύος αλλά και τις δυο φορές κακώς νόμιζα!

3)Η ζάχαρη μπορεί να αυξομειωθεί, ανάλογα με το πόσο γλυκά μας αρέσουν τα γλυκά. Επειδή το ζελέ είναι ήδη γλυκό, σε μας αρκούν 2 κουταλιές. Ίσως να είναι καλύτερο για τους περισσότερους με 4 κουταλιές μιας και είναι άγλυκες και οι φρυγανιές.

cretangastronomy.gr