Βασιλεία Μαρκάκη – Η Μεσαρίτισα δασκάλα που έσπαγε τις βέργες!

Πολλά παιδιά, από παλιά θυμούνται το ξύλο που τρώγανε από κάποιους από τους δασκάλους τους, και αιτία ήταν το τότε σάπιο παιδαγωγικό σύστημα

---

Ουδείς δάσκαλος υπήρχε που να μην έχει βέργα στην έδρα του, υπήρχαν όμως και δάσκαλοι και δασκάλες, που μπορεί οι ίδιοι να μην έδερναν τα παιδιά, αλλά δεν μπορούσαν όμως και να επιβάλουν την άποψή τους στους υπόλοιπους δασκάλους. Μια Ελληνίδα δασκάλα όμως, από το 1963 μάλιστα κρητικιά Μεσαρίτισα, έβαζε κάθε μέρα με τον δικό της μοναδικό τρόπο, από ένα λιθαράκι στο στόχο της, να καταφέρει η ίδια μαζί με πολλούς άλλους παιδαγωγούς, να καταργηθεί εν τέλει το ξύλο από τα σχολεία, σαν «τρόπος ορθής διαπαιδαγώγησης του μαθητή»!

Η δασκάλα αυτή που προσδιορίστηκε το 1963, και απολύθηκε το 1991, δεν είναι άλλη από την Μοιριανο – Γαλιανή κυρία Βασιλεία Μαρκάκη του Κων/ου, συνταξιούχο σήμερα και κάτοικος Αθηνών!

Ήταν κόρη του αξιωματικού και πρώτου κτηνίατρου Μοιρών του Κώστα Μαρκάκη.

Η λίαν ευαίσθητη νεαρή και πρωτοδιόριστη τότε δασκάλα η κυρία Βασιλεία, δεν μπορούσε να διανοηθεί, πως είναι σωστό ένα μέτρο, με το να ξεσπούν οι δάσκαλοι  και γονείς, στα ευαίσθητα χέρια των μικρών παιδιών, επειδή απλά υπήρχε ένα τεράστιο χάσμα μεταξύ δασκάλων, μαθητών και γονέων!

Ο λόγος που την έκανε να πολεμήσει το μέτρο αυτό, ήταν που ο παπά Μανώλης στις Μοίρες, πριν ακόμα πάρει το πτυχίο της, την είχε διορίσει στην Επισκοπή σαν δασκάλα του κατηχητικού. Δεσπότης τότε ήταν ο Αείμνηστος Τιμόθεος, όμως  στο κατηχητικό ήρθε κοντά με τα παιδιά, τα αγάπησε, και ουδέποτε ήθελε να τα χτυπούν! Έτσι λόγω του κατηχητικού ήταν μαθημένη  στο να μην δέρνει ποτέ τα παιδιά, και να τους φέρεται γλυκά και ευγενικά!

Κάποια μέρα το είχε πει και στον ίδιο τον Μητροπολίτη Γορντύνης και Αρκαδίας Τιμόθεο:

-«Εγώ Δέσποτα, άμα γίνω δασκάλα, θα σπάω όλες τις βέργες»!

Ο Δέσποτας τη κοίταξε τότε χαμογελώντας, και της είπε:

-«Καλά θα κάνεις παιδί μου»!

Δεν μπορούσε να ανεχτεί ακόμα και τις προτροπές των γονέων, να λένε στον εκάστοτε παιδαγωγό:

-« Δάσκαλε, θέλω να δέρνεις το παιδί μου άμα δε διαβάζει, και να του αφήνεις  μόνο τα κόκκαλα γερά»! Ήταν φράση που ακούγαμε κάποτε κατά κόρον και στη Κρήτη! Κάποτε νόμιζαν οι γονείς, ότι το παιδί τους τρώγοντας ξύλο,  θα αναγκαστεί εκ των πραγμάτων να διαβάζει, οπότε θα γίνει τελικά ο άνθρωπος που ονειρεύονται!

Χωρίς καν να αντιλαμβάνονται όλοι τους, δάσκαλοι και γονείς, πως όχι μονάχα δεν απέδιδε καρπούς το μέτρο αυτό, αλλά αντίθετα, δημιουργούσε πολλά κόμπλεξ και απωθημένα στο παιδί, που μπορούσε να τους αφήσει στίγματα που να του να μείνουν  κουσούρια μέχρι τα γεράματα!

Το σύστημα αυτό με το ξύλο, και διάβασμα με το ζόρι, το έβλεπε εντελώς λανθασμένο η κυρία Βασιλεία, και έβαλε στόχο της να το πολεμήσει με νύχια και δόντια, αλλά προπάντων διάλεξε τον πιο λογικό τρόπο, «δια της πειθώ»!

Έτσι με θάρρος και με τόλμη έσπαγε πράγματι όλα τις βέργες σε όλα τα σχολεία που πήγαινε, γιατί δεν το θεωρούσε σωστό παιδαγωγικό μέσο

Μόλις προσδιορίστηκε η κα Βασιλεία, τη σχολική χρονιά 1963 – ’64  στο χωριό Ψαθοχώρι Τρικάλων, το σύστημα και  εκεί ήταν άθλιο, και τα παιδιά έδειχναν απροθυμία, ακόμα και  να προσέλθουν στο μάθημα. Ήταν διθέσιο σχολείο, και αφού έσπασε τις βέργες του συναδέλφου της και διευθυντή, έπεισε και τον ίδιο να μην χρησιμοποιεί και αυτός βέργα!

Από την Καρδίτσα κατέβηκε στην Κρήτη και διορίστηκε στα Κεραμιά στα Σφακιά. Εκεί ήταν διευθυντής του εκεί δημοτικού ο σύζυγός της. Φυσικά εκεί έσπασε και αυτηνού τις βέργες!  Σιγά-  σιγά έπεισε πρώτα – πρώτα τον άνδρα της που ήταν σκληροπυρηνικός πριν με τα παιδιά, να πάψει και εκείνος να τα δέρνει, και μετά των υπόλοιπων δακάλων!
 

Από την Κρήτη μετατέθηκε στην Μεγαλόπολη Τριπόλεως, όπου εκεί υπηρέτησε δέκα χρόνια! Η Μεγαλόπολη ήταν από τότε μια προοδευμένη πόλη όπως οι Μοίρες, και έσπασε και εκεί όλες τις βέργες των δασκάλων, προσπαθώντας σιγά – σιγά να τους μεταπείσει! Στη Μεγαλόπολη δεν δυσκολεύτηκε πολύ, γιατί οι άνθρωποι εκεί είχαν σύγχρονες αντιλήψεις.

Από την Τρίπολη πήγε στο Δεύτερο  Δημοτικό σχολείο στο Περιστέρι το ΄77.

Είδε  και εκεί πως σε κάθε έδρα των δασκάλων είχε και από μία βέργα, στο δε γραφείο των δασκάλων υπήρχαν οκτώ βέργες!

Πάει λοιπόν ένα πρωί νωρίτερα αποφασισμένη, και σπάει όλες αυτές τις βέργες!

Στη συνέχεια προσπαθούσε να πείσει πάλι και εδώ τους δασκάλους συναδέλφους της, και τον ίδιο τον διευθυντή λέγοντάς τους:

-«Όταν ήρθα στο σχολείο σας και είδα στο γραφείο μου μια βέργα, νόμισα ότι την είχατε για να δείχνουμε στον πίνακα και στο χάρτη κάποια σημεία.

Δεν φανταζόμουν ποτέ, ότι θα χρησιμοποιούσατε την ίδια βέργα αυτή για να δέρνετε τα παιδιά με τα τόσο ευαίσθητα χεράκια τους»!

Σιγά – σιγά τους έπεισε όλους και εδώ, οπότε δεν είχαν ποια και εκείνοι το κουράγιο να δείρουν ξανά μαθητή!

Κάπως έτσι έγινε και με το επόμενο σχολείο στον Κολωνό που πήρε μετάθεση.

Εκεί όμως είχε και σύμμαχό και τον σύζυγό της, που ήταν δάσκαλο και αυτός στο ίδιο σχολείο, με διευθυντή σχολείου  κάποιο κ. Φώτη.

Έσπασε και εκεί όλες τις βέργες! Ο κυρ Φώτης ο διευθυντής αρχικά δεν συμφωνούσε, αλλά η καλοσυνάτη και γλυκομίλητη κυρία Βασιλεία, του είπε μια μέρα:

-«Βρε Φώτη μου, μα με αυτές τις βέργες δέρνουμε τα χεράκια των παιδιών?

Πως το κάνει η καρδιά σας να τα βλέπετε να ματώνουν»?

-«Ας ματώνουν!» Απάντησε ο κ. Φώτης, και έβαλε πάλι τα παιδιά να του φέρουν άλλες βέργες»!

Όμως  με την την επίμονη της, παράλληλα με την ευαισθησία της, η  κα Βασιλεία, βρήκε την τόλμη  και έσπασε και αυτές τις βέργες όλες, το επόμενο κιόλας πρωί!

Τότε ο διευθυντής την κάλεσε ξανά στο γραφείο των δασκάλων για να της κάνει παρατήρηση, και της είπε:

-«Βρε συ Βασιλεία, καινούργια μόδα θα μας βγάλεις τώρα, να καταργήσουμε τις βέργες? Τόσα χρόνια αυτό το παιδαγωγικό σύστημα είχαμε, και πάς τώρα εσύ να μας το αλλάξεις»!

Τότε η Βασιλεία του απάντησε ξανά:

-«Μα βρε Φώτη, εσύ είσαι πολύ καλός άνθρωπος, πως διανοείσαι να χτυπάς μικρά παιδιά, και αυτό να το θεωρείς μάλιστα και σωστό παιδαγωγικό σύστημα?

Για σκέψου εσύ όταν ήσουν στη θέση τους κάποτε, θυμήσου τα παγωμένα χεράκια σου τον χειμώνα να σου τα χτυπά αλύπητα ο δάσκαλος! Είναι σωστό το σύστημα να μας κάνει όλους εμάς σαδιστές? Γιατί αντί να καλλιεργούμε τον σαδισμό μέσα μας να μην χρησιμοποιούμε τη λογική την ευγένεια και την πειθώ, που είναι πιο αποτελεσματικές»?

Είχε τον τρόπο της η Βασιλεία, γιατί τελικά τους έπεισε όλους σε εκείνο εκεί το σχολείο, ακόμα τελικά και τον δύσκολο τον κ. Φώτη!

Το ίδιο έγινε αργότερα και στο Δημοτικό Μπουρναζίου! Αφού και εκεί έσπασε όλες τις βέργες, κατάφερε πολύ γρήγορα να καταργηθούν παντελώς από το σχολείο αυτό!

Χαρακτηριστικό της υπόθεσης ήταν, πως όταν ήταν να απολυθεί η κυρία Βασιλεία από την υπηρεσία λόγω συμπλήρωσης της θητείας της, ο κος Διευθυντής κάλεσε και τον κ. Επιθεωρητή, να πει και εκείνος διό λόγια στην εκδήλωση αποχαιρετισμού.

Ο κος  Επιθεωρητής πήγε, έδωσε μάλιστα και ειδικό Έπαινο στη κα Βασιλεία, για τον μοναδικό τρόπο που εξάσκησε το λειτούργημα του παιδαγωγού!

Στην ομιλία του ο κος Επιθεωρητής, για την αποχώρηση της κας Βασιλείας από την υπηρεσία,  μεταξύ των άλλων ανέφερε και τα εξής:

-«Φεύγει σήμερα από την υπηρεσία μας μια σπουδαία δασκάλα, η κα Μαρκάκη Βασιλεία. Είναι εκείνη που έσπαγε τις βέργες σε όλα τα σχολεία, και που κατάφερε να μας πείσει και όλους εμάς, πως πρέπει να αλλάξει επιτέλους το παιδαγωγικό μας σύστημα! Αν και αργά, το καταλάβαμε και όλοι εμείς πως το σύστημα με το ξύλο, δεν ήταν τελικά το σωστό…»

Η κα Βασιλεία πήρε στα χέρια της τον Έπαινο, που τον έχει φυλάξει μέχρι σήμερα, και έφυγε από την υπηρεσία πλήρως ικανοποιημένη, καθώς τελικά έκανε το καθήκον της με τον πιο σωστό τρόπο!

H γυναίκα αυτή σήμερα  ζει στο διαμέρισμά της, κοντά στη Λένορμαν,  και χαίρεται τα παιδιά και εγγόνια της.

Η πρώην δασκάλα η κα βασιλεία Μαρκάκη, παραμένει ένας ρομαντικός άνθρωπος, γελαστός και καλοσυνάτος, με το πάθος ακόμα να μεταδίδει τις γνώσεις της στους άλλους.

Αν κάποια στιγμή καταργήθηκε το ξύλο από τα σχολεία, αυτό δεν έγινε από την μια μέρα στην άλλη, όπως μας τονίζει, ούτε μονάχα από μια δασκάλα.

Αυτό έγινε σιγά – σιγά με την πάροδο των ετών. Δεν ήρθε μια διαταγή που να λέει: «Από σήμερα καταργείται το ξύλο»! Έγινε με πολύ προσπάθεια, ατομική κυρίως πάρα πολλών δασκάλων όπως εκείνη της κα Βασιλείαςς, η οποία είχε την τόλμη και το θάρρος να τα βάλει με ένα σκληρό παιδαγωγικό σύστημα. Με δυο λόγια, η ευαισθησία πολλών δασκάλων, η αγάπη τους για τα απιδιά, αλλά και η τόλμη και η πειθώ τους, ήταν η αιτία που άλλαξε το σύστημα και καταργήθηκε το ξύλο, μέσα από μια σειρά δεκαετιών.

 

Η Βασιλεία και ο Βσιλάκης – ο πρώτος της μαθητής

Η δασκάλα η κα Βασιλεία, δεν άλλαζε μονάχα το παιδαγωγικό σύστημα στα σχολεία όπου πήγαινε, αλλά και τη λανθασμένη νοοτροπία των ανθρώπων.

Θυμάται σήμερα και τον πρώτο της μαθητή, στην πρώτη τάξη, την πρώτη – πρώτη μέρα, που έπιασε δουλειά σαν δασκάλα, το σχολικό έτος 1963 –‘64.

Τον μαθητή αυτόν τον λέγανε Βασιλάκη Πατσιούρα, και ήταν και αυτός ένας μαθητής ανάμεσα  στα οχτώ παιδιά της τάξης ενός διθέσιου σχολείου, στο χωριό Ψαθοχώρι Τρικάλων. Ο Βασιλάκης ήταν ο πρώτος μαθητής που τον πρόσεξε ιδιαίτερα η δασκάλα, και που την εντυπωσίασε, και την έκανε να τον προσέξει! Ο μικρός Βασιλάκης μια ερχόταν στο σχολείο μια δεν ερχόταν, και έτσι μια μέρα που έλειπε πάλι, ρώτησε τα παιδιά γιατί συνεχώς λείπει ο Βσιλάκης?

-«Αυτός  λείπει κυρία, γιατί πέθανε ο πατέρας του! Ο Βασιλάκης κυρία είναι ορφανός»!

Η δασκάλα έμεινε άναυδη, και  ρώτησε τα παιδιά που μπορεί να τον βρει.

-«Αυτός κυρία περνά την ώρα του στο ποταμάκι και σκοτώνει βατράχια, εκεί θα τον βρείτε»!

Πάει την επομένη το απόγευμα η δασκάλα στο ποταμάκι, παίρνοντας μαζί της και ένα κορίτσι της τάξης, για να της υποδείξει το σημείο.  

Εκεί πράγματι στο ποταμάκι είδε τον μικρό Βασιλάκη ο οποίος έπαιζε πράγματι με τα βατραχάκια! Και όταν λέμε  ότι «έπαιζε με τα βατράχια», εννοούμε ότι τα έπιανε, τα ξεκοίλιαζε, και αφού τα πατούσε και γινόταν πλακέ, τα άπλωνε στον ήλιο να στεγνώσουν!  Του έκανε εντύπωση το σχήμα τους  σαν αποξηραμένο! Ήταν κι αυτό ένα είδος παιγνιδιού των παιδιών της εποχής σε πολλά μέρη της Ελλάδος! Η δασκάλα πλησίασε τον Βασιλάκη για να του μιλήσει, αλλά εκείνος φοβήθηκε, μάλλον νόμισε  πως θα φάει ξύλο, και το έβαλε στα πόδια! Στη συνέχει η δασκάλα έμαθε και το σπίτι του, πήγε στην μητέρα του, και τον πήρε η ίδια η δασκάλα, αφού προσπάθησε να τον πείσει να πάει σχολείο, λέγοντας του:

-«Μα Βασιλάκη μου, δεν θες να μάθεις γράμματα? Και πώς θα στέλνεις γράμματα της μάνας σου αύριο μεθαύριο που θα πας φαντάρος? Θέλεις να μείνεις ξύλο απελέκητο, και εργάτης να σε εκμεταλλεύεται αύριο ο κάθε ένας»?

Η κα Βασιλεία κατάφερε και εδώ δια της μεθόδου της πειθώ, ώστε  ο Βασιλάκης δεν έλειπε έκτοτε από κανένα μάθημα, αγάπησε το σχολείο και μάλιστα έμαθε να γράφει και πολύ ωραία γράμματα! Είχαν αναπτύξει μια άριστη σχέση μεταξύ τους. Τέλειωσε το σχολείο και ακόμα σαν μεγάλωσε ο Βασιλάκης έπιασε δουλειά σαν οδηγός σε μια εταιρία, πάντα λέει τα καλύτερα για τη δασκάλα του, καθώς και  μια φράση:

-« Δύο γυναίκες αγάπησα  στη ζωή μου πιο πολύ από όλες, τη μάνα μου και τη δασκάλα μου»!

Βέβαια κάποια χρονιά η δασκάλα πήγε και τον βρήκε, μίλησε και με τη γυναίκα του, και είδε πως δεν παρεξηγούσε αυτή τη φράση του άνδρα της, γιατί πολύ καλά γνώριζε, πως χωρίς τη μάνα του και τη δασκάλα του, δεν θα ήταν αυτό που είναι σήμερα, δηλαδή να έχει πολύ μια όμορφη οικογένεια! Δεν έχουν χάσει την επαφή από τότε, και πάντα λέει  ο Βασιλάκης πως ότι είναι το οφείλει στη δασκάλα του!

Η δασκάλα παρέλαβε ένα χωριό που μόνο τα αγόρια έστελναν σχολείο και ελάχιστα κορίτσια, στο δε γυμνάσιο μονάχα αγόρια και αυτά ελάχιστα! Τα κορίτσια  πήγαιναν στον κάμπο στα καπνά για εργάτριες από το πρωί μέχρι το βράδυ όπως και όλες σχεδόν οι αγράμματες γυναίκες.
 

Οι γυναίκες και τα κορίτσια ήταν μονίμως ντυμένες με καραγκούνικα, δηλαδή για καθημερινά φουστάνια, φορούσαν την παραδοσιακή φορεσιά τους, ρούχα που έφταναν μέχρι τους αστραγάλους! Τα παιδιά μάθαιναν από μικρά σαν διάλεκτο τα καραγκούνικα με πολλές λέξεις τούρκικες, άκουγαν όλοι  καραγκούνικα τραγούδια και χόρευαν καραγκούνικους χορούς.

Ο βασικός σκοπός και  προορισμός των κοριτσιών τότε, ήταν να πηγαίνουν εργάτριες, και ενίοτε στα εκάστοτε πανηγύρια, μήπως και γνωρίσουν κάποιον και να παντρευτούν. Γενικά σκέπτονταν «καραγκούνικα», που η ίδια η λέξη «κάρα – κούνας», σήμαινε «κουνώ το κεφάλι πάνω κάτω». Αυτό πράγματι έκανε εντύπωση στη δασκάλα, από την πρώτη στιγμή που πάτησε το πόδι της στο χωριό! Όταν ρωτούσε κάτι τα παιδιά και έπρεπε να απαντήσουν με ένα «ναι ή όχι», δεν απαντούσαν με το στόμα, αλλά  έκαναν νεύμα με το κεφάλι! Επάνω το κεφάλι σήμαινε «όχι», και κάτω το κεφάλι ήταν το «ναι»!

Δεν στόχευαν οι νέοι τότε στη μόρφωση, και τα κορίτσια είχαν αποκλειστεί! Ακόμα και όσα αγόρια πήγαιναν στο Δημοτικό, αντιμετώπιζαν ένα άθλιο παιδαγωγικό σύστημα, που τα απέτρεπε να πηγαίνουν στο μάθημα, προτιμούσαν να αλητεύουν ή να πηγαίνουν στις αγροτικές δουλειές με τους γονείς τους!
 

Όλο αυτό το σύστημα η κα Βασιλεία προσπάθησε να το αλλάξει σιγά – σιγά, από τη μέρα που πάτησε το πόδι της σε εκείνο τον τόπο! Το πρώτο που έκανε, ήταν να αλλάξει το παιδαγωγικό σύστημα, να κάνει τα παιδιά να αγαπήσουν τα γράμματα, και δεύτερο να πείσει τις γυναίκες να βγάλουν από πάνω τους τα καραγκούνικα με τις μακριές φουστάνες που έφταναν μέχρι τον αστράγαλο, για τον απλό λόγο ότι δεν τις βόλευε στην εργασία τους σαν πήγαιναν στα χωράφια! Φυσικά εννοείται  πως δεν τις βόλευε ούτε και στις δουλείες του σπιτιού! Πράγματι, η σπιτονοικοκυρά της ήταν η πρώτη που έβγαλε τα καραγκούνικα, και ντύθηκε πιο απλά με βολικά και πρακτικά ρούχα στη δουλειά της. Μετά ακολούθησαν και οι άλλες όλες στο χωριό.
 

Οι δε κοπέλες ντύθηκαν πιο μοντέρνα, και οι γονείς πείστηκαν να στέλνουν και τα κορίτσια τους στο σχολείο, γιατί είχαν κι αυτές το ίδιο δικαίωμα στη μάθηση με τα αγόρια. Έτσι το μέρος αυτό προόδευσε σταδιακά, και ο κόσμος είχε αγαπήσει τη μόρφωση, παράλληλα όχι μόνον δεν εγκατέλειψαν τα έθιμα τους και την παράδοση, ίσα – ίσα η μόρφωση από το σχολείο  βοήθησε την παράδοση να προβληθεί με τον σωστό τρόπο. Πλέον στο «ναι»  και στο «όχι»  όλοι απαντούσαν φραστικά, και δεν κουνάγανε απλά το κεφάλι πάνω ή κάτω! Οι νέοι  αγόρια και κορίτσια, είχαν καλύτερη τύχη επαγγελματικά, από το να καταλήγουν όλοι εργάτες και εργάτριες στα καπνά!

Θα κλείσουμε το άρθρο  με την απάντηση που μου έδωσε πρόσφατα ο κος Βασίλης Πατσιούρας, ο πρώτος μαθητής της κας Βασιλείας,που συνομιλήσαμε τηλεφωνικά, όπου τον ρώτησα να μου πει δυο λόγια γι τη δασκάλα του και το έργο της στο χωριό του, και γενικά στον τόπο του.

-«Πριν έρθει η δασκάλα η Βασιλεία στο χωριό μας, τα παιδιά όλα  ήταν φοβισμένα από την ταχτική των προηγουμένων δασκάλων και του παιδαγωγικού συστήματος, και απέφευγαν ακόμα και να πηγαίνουν σχολείο!  Εγώ πάντως την αγάπησα πολύ την γυναίκα αυτή, και την έβλεπα σαν δεύτερη μάνα μου!  Δεν με έδειρε ποτέ, παρά μόνο μια φορά θυμάμαι στο χέρι, και πιο πολύ αυτό, μου έμοιαζε με χάδι, παρά με ξύλο!

Με τον δικό της τρόπο, και όχι απότομα αλλά σταδιακά, μας έκανε όλα τα παιδιά να αγαπήσουμε τα γράμματα. Πρώτα – πρώτα εκτός ότι μιλάγαμε όλα τα παιδιά καραγκούνικα, είχαμε και πολλές τούρκικες λέξεις στο λεξιλόγιο μας, και μας έμαθε να τις αντικαταστήσουμε όλες με Ελληνικές. Η επιθυμία της δασκάλας ήταν να μην ξεχαστούν τα παλιά έθιμα μας, και να προσπαθούμε όλοι εμείς να μάθουμε την ιστορία μας, και σαν νέοι να αναβιώσουμε και να τα αναδείξουμε τα παλιά μας έθιμα. Πράγματι, σε αυτό συνέβαλαν και αργότερα και άλλοι δάσκαλοι, και όταν ανέλαβαν πια μορφωμένοι πρόεδροι τους συλλόγους και νέοι μορφωμένοι πρόεδροι στα γύρω χωριά, αυτό άρχισε σιγά – σιγά να γίνεται πράξη!.
 

Τα καραγκούνικα διασώθηκαν, και μάλιστα διδάσκονται και στα σχολεία σαν  παλιά διάλεκτος. Οι στολές οι καραγκούνικες φυλλάχτηκαν στα μπαούλα εν κόρη οφθαλμού σαν πολύτιμα κειμήλια, και βγαίνουν πια σε κάθε  πολιτιστική εκδήλωση. Οι τοπικοί σύλλογοι αναβίωσαν πράγματι διάφορα παλιά έθιμα μας όπως «τα Καραϊσκάκεια», που γίνονται κάθε τέλος του Ιούνη. Τα «Καραισκάκεια» είναι ένα διεθνές φεστιβάλ πολιτισμού,  με πολιτιστικά θρησκευτικά μουσικά και χορευτικά δρώμενα, με ελληνικά και ξένα συγκροτήματα, και εμφανίζονται στο κέντρο της Καρδίτσας. Κάθε χρόνο μαζεύονται εκεί συγκροτήματα, από τα Άγραφα, χορευτικά  συγκρροτήματα που παρουσιάζουν  Βλάχοι, Σαρακατσάνοι, Τσάκωνες, Θρακιώτες, Μακεδόνες, Πόντιοι,  και γίνεται ένα τεράστιο μουσικοχορευτικό και θεατρικό πανηγύρι! Δεν είναι μονάχα αυτοί, έρχονται και πολλά νησιώτικα και κρητικά συγκροτήματα χορευτικά και μουσικά. Κάθε χρόνο στα «Καραϊσκλακεια»  26 / 06  μετά από 50 συνεχόμενα έτη, να  ανοίξει ξανά και φέτος η αυλαία, για ένα ακόμα από τα μεγαλύτερα φεστιβάλ πανελλήνια!

Τώρα μπορώ να είμαι υπερήφανος για τον τόπο μου, και υπερήφανος που όλα ξεκίνησαν τόσο απλά, από μια δασκάλα, που κι εκείνη με τον τρόπο της έβαζε καθημερινά από ένα μικρό λιθαράκι, και άλλαξε ριζικά τον τόπο μου!

Έπεισε πρώτα τους μαθητές να αγαπήσουν τα γράμματα, μετά τους γονείς να βοηθάνε και να στηρίζουν τα παιδιά τους, και τέλος τους χωριανούς να εφαρμόζουν σύγχρονα συστήματα, με σύγχρονες αντιλήψεις. Βέβαια μετά την κα Βασιλεία, το έργο της το συνέχισαν κι άλλοι δάσκαλοι και πλέον άλλοι φορείς, για να φθάσουμε στο σήμερα από το 1969 – 70  που έγινε μια αρχή ενός απλού φεστιβάλ, να έχουμε σήμερα ένα από τα μεγαλύτερα σε όλη την Ελλάδα, και για αυτό ήμαστε υπερήφανοι!».