Απαγγελία από την Πελαγία Κ. Σαββάκη, από Γαλιά, ετών 87 το έτος 2015.
Ερόδισε η Ανατολή και ξημερώνει η Δύση,
παν τα πουλάκια στη βοσκή κι λυγερές στη βρύση,
πάω και γω ο καημένος μου, με τα λαγονικά μου,
βρίσκω μια κόρη και ‘πλενε σε μαρμαρένια γούρνα,
τη χαιρετώ δε μου μιλεί, της κρένω δε μου κρένει.
– Κόρη για βγάλε μου νερό, τη καλή μοίρα να ‘χεις,
να πιο και ‘γω κι ο μαύρος μου και τα λαγονικά μου.
Σαράντα σύκλους έκανε στα μάτια δεν την είδα,
και απάνω στους σαρανταδυό τη βλέπω δακρυσμένη.
– Ειντά ‘χεις κόρη λυγερή ειντά ‘χεις και δακρύζεις.
Μπας και πεινάς, μπας και διψάς, μπας και ‘χεις κακή μάνα;;
– Ούτε πεινώ ούτε διψώ, ούτε ‘χω κακή μάνα.
Τον άνδρα ‘χω στη ξενιτιά και λείπει δέκα χρόνια
και ακόμα δυο το καρτερώ στους τρεις τον παντιχένω,
κι α δεν θα ρθει κια δεν φανεί καλογριά θα γίνω,
θα πάω στο έρημο βουνό, να χτίσω εκκλησία
και στο κελί θα σφαλιστώ και θα μαυροφορέσω.
– Κόρη εγώ είμαι ο άνδρας σου εγώ ‘μαι ο καλός σου.
– Σαν είσαι συ ο άνδρας μου, σαν είσαι ο καλός μου,
πες μου σημάδι της αυλής και τότες θα πιστέψω.
– Μηλιά έχεις στη πόρτα σου και κλήμα στην αυλή σου,
κάνει σταφύλια ροζακί και το κρασί μοσχάτο
κι όποιος το πίνει σώζεται και πάλι αναζητά το.
– Διαβάτης ήσουν, πέρασες, τα είδες και τα λέγεις.
Πες μου σημάδι του σπιτιού και τότε θα πιστέψω.
– Ανάμεσα στη κάμαρα χρυσό καντήλι ανάβεις
και φέγγει σου και ντύνεσαι και πλένεις τα μαλλιά σου.
– Κάποια κακιά γειτόνισσα σου τα ‘πε και τα λέγεις.
Πες μου σημάδι του κορμιού και τότες θα πιστέψω.
– Ελιά έχεις στο μάγουλο, ελιά στην αμπασκάλη,
και ελιά στη μέση τω βιζώ, που δεν την έχει άλλη.
– Ξένε μου συ ‘σαι ο άντρας μου, εσύ ‘σαι ο καλός μου!!
Επεξεργασία κειμένου: Φανούριος Ζαχαριουδάκης.