Connect with us

Γεια, τι ψάχνεις;

ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ

Ένα καφεσιλίδικο δακτυλίδι

Αν μπορούσε να μιλήσει αυτό το μικρό καφεσιλίδικο δαχτυλίδι, θα μας έλεγε την ιστορία της ζωής του , που είναι αυτή που ακολουθεί


 

Είμαι μικρό, λιτό και απέριττο δακτυλίδι. Δεν σου γεμίζει και πολύ το μάτι. Έκανα δεν έκανα ”όπως λένε οι κακές γλώσσες” δυο τάλιρα την εποχή που με σάξανε, την εποχή της ”Κρητικής Πολιτείας”! Ταίρι μου άλλο δεν θα πρέπει να υπάρχει σε ολόκληρο το κόσμο! Με έχουνε ζητήσει να με αντιγράψουνε πολλοί, αλλά ευτυχώς δεν με δίνουν οι δικοί μου! Τους λένε πάντοτε, σε καμία περίπτωση μα σε καμία!!!

Έχουνε περάσει εκατό και πλέον χρόνια από τα τέλη της περιόδου της ”Κρητικής Πολιτείας” και συγκεκριμένα, το καλοκαίρι του 1912, όταν είχε έλθει ο Βοριζανός Ζαχαριάς Γεω. Ζαχαριουδάκης και με αγόρασε, από το ράφι που με ‘χανε κρεμασμένο, για να με κάνει δώρο. Για να με κάνει δώρο στη πρώτη και μοναδική αγάπη της ζωής του, την Δέσποινα Κων. Χουστουλάκη και αυτή από τα Βορίζα.

Με τη χειρονομία του αυτή, θέλησε να επισφραγίσει τη πίστη και την αγάπη του προς αυτή και η οποία σαν ειλικρινής σύντροφος τον ακολούθησε πιστά σε ολόκληρη τη ζωή του, δημιουργόντας από κοινού μια αξιοπρεπή πολυμελή οικογένεια στο χωριό τους, τα Βορίζα.

Η Δέσποινα με αγάπησε σαν δαχτυλίδι, με έβαλε μέσα στη καρδιάς της, με φύλαξε, εν κόρη οφθαλμού, από παντοίους κινδύνους και με ένοιωθε σαν σύνδεσμο της αιώνιας αγάπης και φύλακας άγγελος της, ακόμα και στις δύσκολες στιγμές και συνθήκες που επακολούθησαν.

Το καιρό εκείνο η πατρίδα, η μάνα Κρήτη, προέτρεπε τα παιδιά της, τους Κρητικούς, όσοι ήθελαν να ενταχθούν στο Ανεξέρτητο Σύνταγμα Κρητών, για να βρεθούν λίγο αργότερα στη πρώτη γραμμή κατά τους Βαλκανικούς πολέμους, για την απελευθέρωση των υποδουλωμένων ακόμα Ελληνικών εδαφών από το Τουρκικό ζυγό.

Ο Ζαχαρίας, έφυγε το φθινόπωρο του 1912 και εντάχθηκε σαν εθελοντής στο προαναφερόμενο Σύνταγμα, ενώ πήρε παρέα και τον αδερφό του Κωσταντή και τον αδερφό της αρραβωνιαστηκιάς του Δέσποινας, το Μανώλη, για τον ίδιο σκοπό.

Λίγο μετά, και οι τρεις τους μαζί, βρέθηκαν στη πρώτη γραμμή του μετώπου και με σύνθημα, ”η Λευτεριά δε δίδεται, μη σας πλανά το ψέμα, με το ντουφέκι παίρνεται, μονάχα και με αίμα”, όρμισαν κατά του άσπονδου εχθρού των του Τούρκου, και άφησαν, ο μεν Κωσταντής στο Μπιζάνι, ο δε Μανώλης στη Μανωλιάσα, τη τελευταία τους πνοή.

Ο Ζαχαρίας, είχενε τη τύχη να επιστρέψει πίσω, αλλά σαν τραυματίας πλέον, καθ’ όσον τραυματήστηκε στο δεξί κούτελο του κεφαλιού του, στη κοιλιά και στην οσφυϊκή χώρα.

Ευτύχησε όμως ο Ζαχαρίας, να κατεβάσει από το κοντάρι, τη σημαία του Τουρκικού συντάγματος, των υπερασπιστών του Μπιζανίου δηλαδή, λίγο πριν τη κατάληψη του από τα Ελληνικά στρατεύματα.

Τη Τουρκική αυτή σημαία την απέδωσε στον συνταγματάρχη του το Συνανιώτη, και στη θέση της Τουρκικής στη συνέχεια, υψώθηκε η Ελληνική σημαία. Το πιστήριο υπάρχει σήμερα, σε μεγάλη φωτογραφία αναρτημένη στο πολεμικό μουσείο του Μπιζανίου.

Τα πολεμικά όμως τραύματα του Ζαχαρία άργησαν να επουλωθούν και οι μάχες που έλαβε μέρος, ενώ είχαν λήξει, μάταια στο σπίτι του τον περίμεναν. Τον είχανε ήδη θεωρήσει νεκρό, μάλλον από παραπληροφόρηση.

Η Δέσποινα, η αρραβωνιαστηκιά του, μαυροφορεμένη καθώς ήτανε, άρχισε να του κάνει τα καθιερωμένα μνημόσυνα.

Μια ωραία όμως πρωϊα, μες στο μεσοκαλόκαιρο του 1913. ως εκ θαύματος εμφανίστηκε στο σπίτι του ο Ζαχαρίας, ζωντανός μεν, αλλά φέροντας αυτά τα πολλαπλά βαριά τραύματα του πολέμου.

Βρέθηκε ξανά στην αγκαλιά της πολυαγαπημένης του Δέσποινας στα βορίζα, που με τόση λαχτάρα τον περίμενε όλο το πρότερο καιρό.

Απ’ αυτή την αγάπη δεν άργησε να έρθει και ο ”πρώτος καρπός”, δηλαδή το πρώτο παιδί, ο Μανώλης, και συγκεκριμένα στις 16 Αυγούστου του έτους 1914.

Ο αείμνηστος όμως τότε πρόεδρος των Βοριζών και εξάδελφος του Ζαχαρία, ο Ευάγγελος χατζιδάκης, προέτρεψε τον Ζαχαρία να γράψουν το νεογέννητο δύο χρόνια αργότερα, για το λόγο, να αργήσει να στρατευτεί και να μπορεί να το βοηθά στις αγροτοκτηνοτροφικές δουλειές του, μια και τα τραύματα, τα προερχόμενα από το πόλεμο, τον εδυσκόλευαν.

Το νεογέννητο δεν ήταν άλλο, από αυτό, τον μετέπειτα υπεραιωνόβιο και κάτοικο Γαλιάς, τον Μανώλη Ζαχαριουδάκη, κατά κόσμο ”Ντουϊντομανώλη”, που και αυτός προσέφερε πάρα πολλά για τη τιμή και την αξιοπρέπεια της πατρίδας στους διάφορους πολέμους.

Ο Ζαχαρίας με τη Δέσποινα, στη συνέχεια, πέρα από το Μανώλη, έφεραν από κοινού στη ζωή άλλο ένα γιο και τρεις κόρες, δημιουργόντας μια αξιοπρεπή, με ήθος και χαραχτήρα οικογένεια.

Εγώ, σαν δαχτυλίδι, ένοιωθα περήφανο για όλη τους αυτή τη προκοπή.

Ενώ περνούσαν οι μέρες, άλλαζαν οι μήνες, διάβαιναν τα χρόνια, ώσπου η Δέσποινα κάποια μέρα με είχε νε βάλει σε ένα μικρό κουτί και με είχε νε φυλάξει πάνω ψηλά στο εικονοστάσι του σπιτιού της.

Σε κάποια στιγμή, εντελώς απρόσμενα, ξαφνιάστηκα!.

Άρχισε να τρέμει το ”φιλοκάρδι μου”!.

Άκουσα συνεχόμενες πολλές και δυνατές ομοβροντίες!.

Η γης έτρεμε!.

Το σπίτι της Δέσποινας ισοπεδώθηκε για μιας!.

Καπνός και συντρήμια ήταν στη συνέχεια όλο το σκηνικό παντού, ενώ εγώ βρέθηκα βαθιά μέσα στις ανακατεμένες με τα χώματα πέτρες για πολλά χρόνια!!

Όλα αυτά έγιναν όταν τα Γερμανικά αεροπλάνα έριξαν εικοσιένα μπόμπες μεγάλης ισχύος και ισοπέδωσαν τα Βορίζα.

Τα ίχνη μας με τη Δέσποινα έκτοτε χάθηκαν εντελώς.

Δεν ήμουνα σίγουρο ότι θα ξανασυναντιόμαστε ποτέ.

Δεν ήμουνα σίγουρο εάν κάποιος κάποτε θα με ‘βρησκε και θα με ‘κανε δικό του.

Δεν ήμουνα σίγουρο για το τι μέλλει γενέσθαι.

Χειμώνα και καλοκαίρι ήμουνα εκτεθημένο στις δύσκολες καιρικές συνθήκες της περιοχής.

Στα νερά και τα χιόνια το χειμώνα, στη πολύ ζέστη το καλοκαίρι.

Λίγα χρόνια αργότερα, εδέησε ο κύριος και η Δέσποινα, επέστρεψε πάνω από το ερειπομένο πρώην σπίτι της.

Άρχισε αμέσως να κάνει το σταυρό της και να παρακαλά από τα βάθη της καρδιάς της τον Άγιο Φανούριο του

Βαλσαμονέρου, να με φανερώσει κάτω από τα χαλάσματα και να ξαναανταμωθούμε κι δυο μας πάλι μαζί.

Έμοιαζε σαν να ‘τανε σίγουρη ότι θα με ‘βρησκε, μια και παντοτινά της Φανουρόπιτα πήγαινε στη γιορτή του. Εξ άλλου και ο άνδρας της ο Ζαχαρίας, εικόνα ωσάν το μπόι του, είχε νε φτιαγμένη στη χάρη του.

Με υπομονή, μεγάλη καρτερικότητα, και απερίγραπτο κουράγιο, πετραδάκι πετραδάκι, ξεσήκωσε το ισοπεδωμένο πρώην σπίτι της, που είχε κατεδαφισθεί από το Γερμανικό βομβαρδισμό.

Ο Ά γιος Φανούριος ήταν όμως εκεί παρών! Όπως πάντοτε κάνει το θαύμα του, το έκανε και τότε!.

Και φυσικά η Δέσποινα με βρήκε νε ακέραιο! Ήμουν όμως αγνώριστο από τα χώματα!

Δεν άργησε όμως να με επαναφέρει στη πρώτερο που ήμουνα μορφή και να μου δώσει τη λάμψη και την ομορφιά που είχα σαν και πρώτα.

Με πήρε νε με φίλησε και με ‘σφιξε καλά μες στις παλάμες της, σαν να ‘θελε να μου πει ότι δεν πρόκειται ποτέ να αποχωριστούμε νε οι δυο μας.

Στη συνέχεια, παρέα με τη Δέσποινα πήγαμε στη καινούρια της κατοικία, στο χωριό Γαλιά.

Η Δέσποινα, προχωρημένης ηλικίας καθώς ήτανε, αποφάσισε να με δωρίσει στην αγαπημένη της ζωής, του πρώτου της γιου του Μανώλη, την Αρετή.

Η Αρετή με φύλαξε σαν κόρη οφθαλμού, σαν ιερό κειμήλιο πλέον.

Εγώ συνέχισα να συνενώνω και αυτών τις καρδιές, του Μανώλη και της Αρετής δηλαδή, όπως και μέχρι σήμερα έκανα με τη Δέσποινα και το Ζαχαρία.

Σαν δαχτυλίδι, μεγάλης συναισθηματικής και συμβολικής αξίας, η Αρετή σε προχωρημένη ηλικία, απεφάσισε να με δωρίσει στα δυο της παιδιά μαζί με τα άλλα ατομικά της χρυσαφικά.

Είμαι όμως σαν δαχτυλίδι, διπλά ”ευτυχισμένο” που με επέλεξε ο μικρός της γιος ο Φανούριος, και πήρε εμένα και μόνο εμένα, έναντι όλων των άλλων χρυσαφικών πολλαπλής χρηματικής αξίας που πήρε νε ο αδελφός του, έναντι της συναισθηματικής και μόνο δικιάς μου αξίας!!!

Είμαι και πάλι ”ευτυχισμένο”, γνωρίζοντας σε πια χέρια ευρίσκομαι αυτή τη στιγμή και ένεκα τούτου δεν θα σταματήσει η αξία μου να υφίσταται, ποτέ μα ποτέ!!!

Είμαι ακόμα περισσότερο ”ευτυχισμένο”, γνωρίζοντας ότι η ίδια συναισθηματική μου αξία, θα συνεχίσει να συνενώνει τις επόμενες γενιές που θα με κληρωνομήσουν ανά τους αιώνες!!!

Είμαι τώρα πλέον σίγουρο ότι, θα αποτελέσω αιώνιο σύμβολο αληθινής αγάπης, σύσφιξης των σχέσεων αυτών που θα βρεθούν μαζί μου, και διαιώνιση της αρχικής ιδέας, για να στηθεί μια γνήσια, πραγματική, ειλικρινή, πιστή, χωρίς δόλο και αμφιβολία Κρητική οικογένεια!!!

”Το μικρό καφεσιλίδικο δαχτυλίδι”

Σύνταξη κειμένου, Φωτογραφικό υλικό: ΦΑΝΟΥΡΙΟΣ ΖΑΧΑΡΙΟΥΔΑΚΗΣ

Ακολουθήστε το Cretanmagazine στο Google News και στο Facebook

Click to comment

Leave a Reply

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Δείτε και αυτά