Όταν η αδιαφορία γίνεται ασέβεια προς τους νεκρούς

Η αδιαφορία για τους ανθρώπους μας που έφυγαν από αυτή τη ζωή, γεννά ηθική εγκατάλειψη, και η εγκατάλειψη γεννά ισοπέδωση των πάντων!

Στον τόπο μας δεν πήραμε δυστυχώς το μήνυμα από τον θολωτό τάφο του Καμηλαρίου κατά την αρχαιότητα! Από τα κτερίσματα που βρέθηκαν τα τελευταία χρόνια από ανασκαφές στον τάφο αυτό, διαπιστώθηκε πως εκτός που έχουμε κοινά σημεία, όπως ότι χόρευαν οι πρόγονοί μας πεντοζάλη, ποτέ δεν άφηναν τους νεκρούς τους στην τύχη τους! Συχνά έκαναν επιμνημόσυνα δείπνα, αφιέρωναν τάματα και δώρα στους νεκρούς, και για πολλά χρόνια έκαναν τραπέζια για τη μνήμη των νεκρών τους, που κι αν πέθαναν, παρέμειναν οι αγαπημένοι τους άνθρωποι! Σήμερα όμως?

Σε πόσα χωριά σήμερα οι ζώντες έχουν καθαρά και περιποιημένα τα νεκροταφεία τους?

Πόσοι νέοι σήμερα πάνε να ανάψουν το καντηλάκι των προγόνων τους? Κανένας!

Πάνε μονάχα οι ηλικιωμένες και ανήμπορες γυναίκες, αφού βέβαια τραβήξουν τα πάνδεινα! Δεν είναι πάντα κοντά τα νεκροταφεία στο σπίτι, καμιά φορά έχουν και μεγάλες ανηφόρες, η ζέστη αφόρητη, τα κρύα του χειμώνα, οι βροχές, δυσκολεύουν τα πράγματα!

Ο πολιτισμός λέει πως πρέπει να υπάρχουν παγκάκια με σκιά στην ανηφόρα, «να παίρνουν ανάσα» οι ηλικιωμένες μανάδες μας, αλλά προπάντων, το περιβάλλον του νεκροταφείου, να είναι κόσμιο, καθαρό, όπως θα άρμοζε μια τιμή στους νεκρούς μας!

Να φανταστούμε τώρα ένα νεκροταφείο σκέτο σκουπιδαριό στον περιβάλλοντα χώρο, χωρίς ένα μικρό κάδο και στο πίσω του μέρος του? Ένα περιτοίχειο αρκετά υψηλό, χωρίς σκαλιά, που αυτό θα πρέπει η κάθε 85ρα γριά γυναίκα, να το καβαλήσει, με τα τρεμάμενα της πόδια, για να κατέβει σώα και αβλαβή, να πάει να «συνομιλήσει» με το ταίρι της, και να προσευχηθεί στο Πανάγαθο Θεό, για ανάπαυση της ψυχής Του…

Μα ποιος στα αλήθεια θα απαντήσει για όλα αυτά?

Κείμενο – Φωτογραφίες: Γεώργιος Χουστουλάκης