Τα γηρατειά

Ο λαος μας τα γηρατεια, τα αντιμετωπζει με σοβαροτητα, και πολλες φορες οι νεωτεροι θελουν να αντλησουν διδαγματα χρησιμα που ηταν πειρα ετων!

Περηφανα μου γηρατεια
πηγη ζωης και πλουτου,
τση γνωσης το αποσταγμα
του ψευτη κοσμου τουτου.

Οπως εξαιρετικα μας περιγραφει με τον πιο γλαφυρο και συνοπτικο τροπο στους στιχους της, μια φιλοσοφος ρημαδορισα χωριανη μου η Γαλιανη Βιργηνια Ροδουσακη Μαρκακη!

Το τετραστιχο αυτο τα λεει ολα!

Για να σας το κανω τωρα εγω αυτο εικονα στο μυαλο σας, σκεφτειτε ενα μεγαλο καζανι γεματο νερο και μεσα μπολικο κρεας απο παλιο ζωο και αναβουμε φωτια να σιγοβρασει…

Φανταστητε τωρα να εχει βρασει καλα το κρεας, να εχει εξατμιστει το νερο να εχει λιωσει, και στον πατο να εχει μεινει διο τρια δαχτυλα ζουμι…

Το ”ζουμι” αυτο ειναι και το ”αποσταγμα” σοφιας των γνωσεων του ανθρωπου με την παροδο των ετων!.

Το καζανι ειναι ο νους του ανθρωπου και ο χρονος ψησιματος ειναι η διαρκεια της ζωης του

Οι γεροι των παλιων καιρων εδιδασκαν και τους νεωτερους τι να κανουν κι εκεινοι στα γεραματα…

Μας περεδιδαν σαν κληρονομια, ολη τη σοφια τους!

Αποκραθιε γερο να χεις,
την τιμη οπου κι αν λαχεις.

Επερνε γερου συμβουλη
και πεναιμενου γνωση

Ευχη γονεου ‘γοραζε
και στα βουνα περπαθιε,
και τα βουνα να συγχαλουν
Εσυ να μη φοβασαι!

Πιστευαν παλαιοτερα πολυ στην ευχη, οπως και στην καταρα!

Καθε νεος φιλαγε το χερι στους ηλικιωμενους.

Οι παλιες μαναδες ειχαν μια αιωνια ψυχικη επαφη με τα παιδια τους, ακομα κι αν δεν ητανε κοντα τους εκεινες, και κεινα ζουσαν μακρυα!.

Ακομα κι αν τα παιδια διερχονταν ενα κινδυνο, οι μαναδες αλλα και οι πατεραδες τον διαισθανοταν και με την ευχη τους και μονο βοηθουσαν!

Καμια φορα βοηθουσαν και πεθαμενοι!

Μεσα σε ονειρο τους μηνουσαν, ”παιδι μου μη φοβασαι και εγω θα σε βοηθησω…” Και πραγματι ερχοταν καποια στιγμη ως εκ θαυματος μια λυση!

Ποτε δεν αποκοπτεται ο ομφαλιος λωρος παιδιων με τους γονεις τους…

Πλησιαζοντας ενα ηλικιωμενο, που συγουρα θα περναει μακροχρονια μοναξια, πολλα εχουμε να του αποσπασουμε χρησιμα πραγματα.

Εγω προσωπικα παντα κραταω και ενα χαρτι και μολυβι, γιατι η καποια σοφη κουβεντα θα ακουσω, μια παλια παροιμια, μια φραση η ιστορια η κατι διδαχτικο.

Και δεν λεμε για την αμεριστη χαρα που θα παρει το ηλικιωμενο αυτο ατομο για τη λιγη αυτη συντροφια και μονο που θα του χαρισουμε!

Απο την αλλη ομως υπαρχουν και τα χωρατα για τους προχωρημενους στα χρονια, που παλι ο λαος μας δε χανει ευκαιρια να τα διακωμωδησει.

Ο αρθωπος σα γερασει
του κοσμου τη παραβολη
να φαει δε θα σασει!

Δεν εχει αντοδια να μασει
μα σκιας αναχαρασει!

Σα θα γερασει ο διαολος
γινεται καλογερος!

Ο γερο γαιδαρος
γιοργα δε μαθαινει!

Του φαφουτη
τυχαινει το παξημαδι!

Κακη ζωη, πρωιμα γερα!

Πολλες φορες οι ιδιοι οι ηλικιωμενοι διακωμωδουν την κατασταση τους.

Ομως και με αυτη τη διακωμωδηση, θελουν να μας διδαξουν να μην επαναλαβουμε και μεις τα ιδια τα λαθη τους.

Ειναι χαρα θεου σε σπιτι που εχει παππου και γιαγια να υπαρχουν παιδια και εγγονια και να ζουν ολοι αρμονικα!

Κερδισμενοι ολοι!

Και τα παιδια μπορει να πλαθουν κουλουρακια στο σοφρα μαζι με τη γιαγια, να φτιαχνουν ψωμακια. και η γιαγια χαρουμενη διπλα στα νεα βλασταρια.

Ευτυχισμενα τα εγγονια που ακουν τα παραμυθακια της γιαγιας και τις παλιες ιστοριες του παπου…

Ετυχια ομως ειναι και το να καταφερει ο ανθρωπος να φθασει στα βαθεια γεραματα και να δει πολλα εγγονια και δισεγγονα…

Κειμενο: Γεωργιος Χουστουλακης