Καθε χωριο ειχε τα κουστουναρια του, κατι σα μικρες χτιστες κρηνες, που ετρεχαν νερο χειμωνα καλοκαιρι και ξεδιψαγαν ζωα και ανθρωποι
Τα κουτσουναρια αυτα, ειχαν δροσια, και ηταν και χωροι για να πλενουν οι γυναικες βαρυα ρουχα, να περνουν νερο οι περαστικοι, αλλα και οι χωριανοι για την εξοχη.
Πηγαιναν ομως συχνα και τα παιδια για να…. καβρολογουν!
Το χωριο μου ειχε τη περιβοητη <<Κουτσουναρα>>, στο ρεμα ανατολικα του χωριου.
Εκει θυμαμαι παλιες γυναικες να κοπανιζουν τα ρουχα στο ποταμο για να τα πλυνουν.
Σημειο συναντησης πολλων χωριανων τα καλοκαιρια και τη σειρα καθε ενους να γεμωσει και να ποτισει τα ζα του.
Υπηρχε σεβασμος στη σειρα.
Θυμουμαι ομως και τον απατο μου, να την περνα τα καλοκαιργια στα ργυακια που ετρεχε νερο και να περνει αφθονη δροσια κατω απο τα πλατανια!
Τα καλοκαιρια δεν ειχαμε σκολιο, και πολλες φορες ουτε και δουλια, οποτε σκεφτομουν να βρω δουλια πηγαινοντας …για καβρους!
Στη Κουτσουναρα τα νερα ηταν αφθονα!
Περναγαν τα νερα απο τα Καπελωνιαναν, προστιθενταν τα νερα της Κουτσουναρας, και πιο κατω προστιθενταν και τα νερα του Μονοχωρου!
Κολυμπες μεγαλες εκαναν αρκετες σε πολλα σημεια του ποταμου, τα νερα της Κουτσουναρας.
Εγω ειχα την ”ειδικοτητα” να βγανω καβρους, αφου εμαθα την τεχνικη αυτη απο τον πατερα μου.
Πηγαιναν πολλοι για καβρους.
Μικροι και μεγαλοι!
Πηγαιναν κρατωντας μια σταμνα, και οτι καβρο εβγαζαν, τον εριχναν μεσα, μικρους και μεγαλους, τις λεγομενες ”καπατσελες”!
Εγω ξεκιναγα απο το μεγαλο ρεμα της Κουτσουναρας, λιγο πιο πανω απο τη πηγη νερου, και κατεβαινα προς τα κατω.
Δεν κραταγα μαζι μου σταμνακι, για τη δουλια αυτη, παρα μοναχα ενα τελι!
Οτι καβρο επιανα, του εκανα μια στροφη με το τελι στη μια απο τις μεγαλες δαγκανες του!
Ετσι αρχιζα και εφτιαχνα το…τροπαιο μου!
Δεν φοβομουν τα μεγαλα καβουρια ακομα, κι αν εβαζα το χερι μου στη καβροτρυπια!
Καθε φορα που επιανα ενα καβρο, ηταν η χαρα μεγαλη!
Ηξερα που συχναζουν.
Συνηθως τα μικρα και τα θυλικα κατω απο πλακες του νερου.
Τα θυλικα ξεχωριζαν απο κατω, ειχαν μεγαλο αφαλο σαν καπακι.
Πολλες φορες το καπακι αυτο ειχε δεκαδες μικρα καβρουλια.
Τα θυλικα με ειχε μαθει ο πατερας μου να μην τα παιρνω, για να μη χανεται το εδος.
Τα μεγαλα και αρσενικα καβουρια ειχαν για κρυπτη μια τρυπα διπλα στο νερο.
Τα καβουρια μπορουν να αναπνεουν και μεσα στο νερο και εξ.
Εκτος απο το τελι λοιπον, εβρισκα και ενα βρουλο και στην ακρη αφηνα μονο ενα μικρο θισανακι απο το ανθος του.
Πριν βαλω το χερι μου στη καβροτρυπια, πρωτα πηγαινα δια της ευκολης και τεχνικης οδου…
Πλησιαζοντας την τρυπα απο το πλαι και αθορυβα, εβαζα αργα αργα το βρουλο στη τρυπα να προχωραει προς τα μεσα, και σφυραγα ενα αργοσυρτο αργο σφυριγμα.
Ο καβρος με ακουγε, και εκανε ενα βημα να βγει εξω…
Με τεχνη εγω του εκανα ενα απαλο χαιδεμα με το βρουλό στα ποδια…
Εκεινος ορμουσε εξω να δαγκωσει το βρουλο, περνωντας το για εντομο!
Μετα εγω αστραπιαια, εκλεινα την τρυπα με το χερι μου, και το αιχμαλωτιζα!
Ετσι απο ενα καθε φορα γεμιζε το τελι σε μια αστεια μπρουλισταρια!
Τραβωντας κατηφορικα τη ρεματια πολλες φορες εβλεπα και αλλα πραγματα ενδιαφεροντα.
Πολλες φορες φυτρωναν σπιτισια λουλουδια η μικρα δεντρακια διπλα στα νερα.
Τα ξεπατωνα με τη λασπη, τα τυλαγα με ενα χαρτι, και τα εφερνα σπιτι και τα φυτευα!
Και τι δεν ειχαν αυτα τα ποταμια!
Πραγματικη οαση!
Με καμια δεκαπενταρια καβρους, απο μετριους μεχρι…καπατσελες, ανηφοριζα για το σπιτι, και καμαρωνα για την εκπληξη των οσων συναντουσα, και ερχοταν κοντα να θαυμασουν τα…λαφυρα μου!
Το βραδυ τα καβουρια εμπαιναν στα καρβουνα!
Ηταν πολυ πιο νοστιμα τα ποταμισια απο της θαλασσας.
Εχω ακουσει οτι για τα χελια συμβαινει το αντιθετο.
Δεν ηταν το κυριως φαγητο μας, αλλα σαν εκλεκτο εδεσμα για ενα κρασακι!
Πρωτα ανοιγαμε το καπακι και αφαιρουσαμε το στομαχι, και με λιγο αλατι τρωγαμε το περιεχομενο με το κουταλακι!
Και οι δαγκανες ομως ειχαν περιζητητο πεντανοστιμο και θεεικο φαγητο!
Αφου καμια φορα αναρωτιεμαι….
Αραγε υπαρχει στο κοσμο νοστομωτερο φαι απο εκεινο των καβουριων?
κείμενο: Γεώργιος Χουστουλάκης
Ακολουθήστε το Cretanmagazine στο Google News και στο Facebook
