25 χρόνια χωρίς τον πρίγκιπα του ελληνικού ροκ

Λίγο πριν από το live-τιμή στη μνήμη του μοναδικού Παύλου Σιδηρόπουλου, ο ντράμερ του συγκροτήματος Απροσάρμοστοι, Κυριάκος Δαρίβας, μας μιλά για τη συναυλία και τον αξέχαστο Έλληνα ρόκερ

«Να μ’ αγαπάς, όσο μπορείς, να μ’ αγαπάς», μας τραγουδούσε ο Παύλος Σιδηρόπουλος. Πέρασαν 25 ολόκληρα χρόνια από εκείνο το μεσημέρι της 6ης Δεκεμβρίου, όταν ο μεγαλύτερος ρόκερ της ελληνικής σκηνής έχασε τη ζωή του από υπερβολική δόση ηρωίνης σε ηλικία μόλις 42 ετών. Και όμως, ακόμη και τώρα, το κοινό του τηρεί αυτούς τους στίχους-προτροπή του Παύλου. Όπως τους τηρεί και το τελευταίο του συγκρότημα, οι Απροσάρμοστοι, οι οποίοι -όπως κάθε χρόνο- οργανώνουν τέτοιες ημέρες ένα live στο Κύτταρο για να τιμήσουν τη μνήμη του Παύλου. Η συναυλία πραγματοποιείται μεθαύριο, Σάββατο, 5 Δεκεμβρίου, με special guest τον Δημήτρη Πουλικάκο. Λίγο προτού ανέβει στη σκηνή μαζί με τους υπόλοιπους Απροσάρμοστους, ο ντράμερ του συγκροτήματος Κυριάκος Δαρίβας μας μίλησε για αυτό το ξεχωριστό live, αλλά και για τον μοναδικό Παύλο Σιδηρόπουλο.

•Για μία ακόμη χρονιά εμφανίζεστε στο Κύτταρο κατά την επέτειο του θανάτου του Παύλου Σιδηρόπουλου για να τιμήσετε αυτόν τον αξέχαστο καλλιτέχνη. Τι ετοιμάζετε για το live;
Ετοιμάζουμε τους εαυτούς μας σε πρώτη φάση, καθώς πέραν της χρονικής διάρκειας του live που απαιτεί φυσική κατάσταση (κρατά περίπου τρεις ώρες και ένα τέταρτο), υπάρχει και η συναισθηματική φόρτιση που για μένα τουλάχιστον παίζει μεγάλο ρόλο τη συγκεκριμένη ημέρα – δεν θέλω να με στενοχωρήσει τίποτα και κανένας εκείνη τη μέρα. Επίσης, θα έχουμε τη χαρά να παρουσιάσουμε και τρεις φίλους που έχουν συνοδεύσει μουσικά τον Παύλο σε διαφορετικές εποχές. Θα παίξουν μαζί και είναι πολύ ενδιαφέρον!

•Είκοσι πέντε χρόνια μετά τον θάνατο του Παύλου το κοινό του παραμένει αφοσιωμένο στα τραγούδια του. Πού πιστεύεις ότι οφείλεται αυτό;
Οφείλεται πεντακάθαρα στη διαχρονικότητα των στίχων του, γνώρισμα άλλωστε όλων των μεγάλων τραγουδιών. Θα παραπέμψω στην «Αποκάλυψη», ένα κομμάτι στο οποίο περιγράφεται ό,τι ζούμε εδώ και δεκαετίες.

•Ποιο στοιχείο του χαρακτήρα του Παύλου αγάπησες περισσότερο και ποιο λιγότερο;
Δυστυχώς δεν μπορώ να ξεχωρίσω ένα, ούτε να διαλέξω ανάμεσα στην αμεσότητα των στίχων του, στο performing του πάνω στη σκηνή, στο πόσο ευαίσθητος ήταν, στο πόσο αφιερωμένος ήταν στη μουσική, στο πόσο φιλικός και ανοικτός ήταν στον καθένα που τον πλησίαζε να ρωτήσει έστω και το παραμικρό και τόσα άλλα… «Αγάπησα» λιγότερο το ότι έφυγε τόσο νωρίς.

•Συνεργαστήκατε με τον Παύλο καθ’ όλη τη δεκαετία του 1980. Εσύ πώς βίωσες αυτή την εποχή;
Βίωσα αυτή την εποχή μέσα από τη ματιά του Παύλου. Αυτός ήταν ο δάσκαλός μου, ο μέντοράς μου, το χάσκι-οδηγός που τράβαγε τα υπόλοιπα. Το εκπληκτικό με αυτόν τον άνθρωπο είναι ότι μου ενέπνεε μια τεράστια σιγουριά για το πώς εισέπραττε τις καταστάσεις, πώς τις άλεθε μέσα του και πώς σέρβιρε αυτό που τελικά ακούγαμε όλοι μας. Δεν άφησε σχεδόν τίποτα από όσα συνέβαιναν γύρω του ασχολίαστα ή να μην τα έκανε τραγούδι.

•Σε συνέντευξή σας το 2010 είχατε αναφέρει: «Όσο για την Ελλαδίτσα μας, εφ’ όσον κυβερνάται από ξενοφοβικούς, θρησκόδουλους, ρατσιστές και φασιστοειδείς ανεγκέφαλους νοικοκυραίους που κατέχουν κόμματα, τηλεοράσεις, εφημερίδες και πλούτο, μοιραίο είναι να ακολουθεί την παγκόσμια παρακμή με αφοσίωση». Νομίζετε ότι μπορεί να αλλάξει κάτι με τη νέα κυβέρνηση;
Κατηγορηματικά όχι. Ούτε με αυτή ούτε με καμία άλλη. Οι κυβερνήσεις, σε παγκόσμια βάση, είναι πλέον διορισμένοι διαχειριστές εξουσίας με σαφείς οδηγίες γύρω από το πώς θα ορίζονται οι ζωές των ανθρώπων.

•Στην Ελλάδα το λεγόμενο έντεχνο τραγούδι -το οποίο ενίοτε χρησιμοποιεί στοιχεία από το ροκ- αποτέλεσε το κυριότερο εναλλακτικό ρεύμα απέναντι στο ποπ και το λαϊκό. Γιατί δεν μπόρεσε το ροκ να αναλάβει αυτό τον ρόλο;
Το έντεχνο είναι εξ ορισμού πιο εύπεπτο και απείρως διαφημισμένο. Πέραν τούτου, κάτω από τον προσβλητικό του αυτοπροσδιορισμό, έχουν γραφτεί και καλά κομμάτια. Από την άλλη, δεν καταλαβαίνω γιατί ντε και καλά πρέπει να τεθώ μουσικά «απέναντι» σε κάποιον. Γράφω τη μουσική μου, την παίζω και σε όποιον αρέσει. Οι εταιρείες σίγουρα θα προωθήσουν την πιο ευκολοχώνευτη μουσική και αυτή που μπορούν να έχουν ουσιαστικό λόγο πάνω της, αλλά δεν θα κλείσουν και τα μάτια αν τους παρουσιαστεί ένας Παύλος ή ένας Αγγελάκας, πράγμα που απαντάει στο γιατί δεν μπορεί να αναλάβει το ροκ τέτοιο ρόλο. Μετά τον Παύλο και τις Τρύπες, προσωπικά δεν έχω δει κανέναν που να μπορεί να πάρει από το χέρι το ροκ στην Ελλάδα και να το πάει μια όμορφη βόλτα.

•Μετά τον δίσκο «Άντε και καλή τύχη μάγκες», οι Απροσάρμοστοι δεν κυκλοφόρησαν άλλο άλμπουμ, αν και συνέχισαν σποραδικά τις συναυλίες. Γιατί έτσι; Σκέφτεστε να ηχογραφήσετε ένα νέο άλμπουμ στο μέλλον;
Απλά αποδείχτηκε ότι εκτός όλων των άλλων ο Παύλος λειτουργούσε και σαν ο βασικός κρίκος που πάνω του δέναμε οι υπόλοιποι. Μόλις αυτός χάθηκε, διακτινιστήκαμε σε πέντε -όσοι μείναμε δηλαδή- σημεία του γαλαξία… Υλικό υπήρχε και μάλιστα καλό. Αλλά εγώ το ήθελα με πιο πολύ αλάτι, ο Οδυσσέας με λιγότερο, ο Αλέκος με πιο πολύ πιπέρι, ο Βασίλης με καθόλου κλπ. Όσο για το μέλλον; [Γέλια] Μακάρι!

•Έχουν υπάρξει στιγμές που σκέφτηκες ότι αυτή η βαριά κληρονομιά του Παύλου περιόρισε σε υπερβολικό βαθμό τη μετέπειτα πορεία των Απροσάρμοστων;
Αυτό ήταν το μόνο σίγουρο, αλλά όσο κι αν πράγματι την επηρέασε σε μεγάλο βαθμό (ο Γιώργος ο Δημητριάδης πχ. που επιλέξαμε στη συνέχεια για τραγουδιστή μας, έκανε μεγάλη προσπάθεια να ισορροπήσει το δεδομένο ταλέντο του από τη μια και τις προσδοκίες του κόσμου από την άλλη), προσωπικά ποτέ δεν με χάλασε, μια και πάντα είχα στο μυαλό μου ότι αυτή η βαριά κληρονομιά ήταν αυτή που μου χάρισε τόσες όμορφες στιγμές…

•Ποια είναι τα τέσσερα πιο αγαπημένα σου τραγούδια από τον Παύλο Σιδηρόπουλο;

1.Blues

2.Αποκάλυψη

3.Τω αγνώστω Θεώ

4.Μη μου μιλάς για τίποτα