Καλά φιλαράκια ήτονε τα παλιά τα χρόνια, ένας κάτης κι’ ένας σκύλος
Αντίς την ώρα εζμίγανε και κάνανε παρέα, μα προπαντός τα βράδια. Πότε πήγαινε ο σκύλος στου κάτι το σπίτι και πότε ο κάτης, στου σκύλου.
Μια βραδιά εκειά πού σουροκολιάζανε, ήπεσε από τον ουρανό μια τρίχα, πού ο αέρας τηνέ λάλιενε και την ήφταξε εκειά πέρα!!
Οντέ ν-ήπεσε η τρίχα χάμω, σέρνει μια φωνάρα ο σκύλος.
– Μάνα μου, μάνα μου, μρε φίλε κι’ ντά τονε εκείνος σάς ο βρόντος, απού ‘κουσα, οθώ κγε κάτω!! Εντειντινήσανε τ’ αφθιά μου!!
– Μα ίδια ετσά, πετάγεται ο κάτης και λέει του σκύλου.
– Δε θωρείς μρε φίλε, γη στραβομάρα μπας κι’ έχεις, πως ήπεσε ένα δοκάρι από τον ουρανό κι’ ήφταξε στη Γη ;;
Υ.Σ. (Η λαογραφική αυτή ιστορία, θέλει να μας διδάξει, για τη πολύ καλή ακοή του σκύλου και τη μεγάλη όραση του κάτη).
Σύνταξη κειμένου: Φανούριος Ζαχαριουδάκης
Ακολουθήστε το Cretanmagazine στο Google News και στο Facebook
