Δεν είχαν όλοι καρυδιές κάποτε στα χωριά, αλλά κάποιοι πάντως είχαν μια η περισσότερες, είτε γιατί τις είχαν φυτέψει οι ίδιοι είτε τις πήραν κληρονομιά από τους γονείς τους ή τα πεθερικά τους
Κάθε χρόνο μια μέρα στα τέλη του Σεπτέμβρη με αρχές Οκτώβρη, ήταν αφιερωμένη στο μάζεμα των καρυδιών πηγαίνοντας στον τόπο που βρίσκονται ειδικά για αυτό το σκοπό.
Μαζί τους έπαιρναν ενα ή δύο καλάθια, τα ανάλογα σακιά και οποιαδήποτε δύο τρεις ντέμπλες σε διάφορα μεγέθη.
Τα νεαρά παιδιά βέβαια σκαρφαλωναν εύκολα σαν αίλουροι επάνω στο δένδρο, αλλά πάντα υπήρχε ο κύνδυνος πτώσης.
Μεγάλος επίσης ήταν και είναι πάντα ο κύνδυνος να σπάσει κάποιο κλαρί, επειδή πράγματι τα κλαδιά της καρυδιάς σπάνε πολύ εύκολα.
Πέραν αυτού επειδή είναι ιδιαίτερα λείος και μαγλυνός ο κορμός και οι κλάδοι, για αυτό γλυστρουν πολύ εύκολα.
Έτσι όποιος τυχόν ανέβαινε στην καρυδιά, έπρεπε να χρησιμοποιήσει σκάλα για να ανέβει, και να σταθεί πολύ προσεκτικά σε ένα σίγουρο σημείο, κι από εκεί να χτυπά τα καρύδια με την ντεμπλα και να τα ρίχνει κάτω.
Όμως πολλοί για ασφάλεια έριχναν από κάτω όσα έφτανε η μεγάλη ντεμπλα, που μπορεί να ήταν έως πέντε με έξη μέτρα!
Φρόντιζαν βέβαια κάποιοι να κλαδεύουν τα ψηλά κλαδιά ούτως ώστε να φτάνουν τα καρύδια με την ντέμπλα.
Πολλές φορές έκοβαν μερικά καλάμια ξερά από τα ρυάκια σαν πρόχειρη λύση, και με αυτά έριχναν τα καρύδια.
Τα καρύδια είναι δροσερά μεν αλλά μεστωμένα, είναι επάνω στο δένδρο από ένα έως τρία ή τέσσερα μαζί, και φυσικά με το φλούδι τους.
Έλεγαν πως όταν αρχίσει να σκάει το φλούδι, είναι έτοιμα για μάζεμα.
Τα καρύδια με το ραύδισμα έπεφταν στο έδαφος, και από εκεί τα μάζευαν και γέμιζαν τα καλάθια. Μετά τα αδειαζαν στα σακιά.
Δύο μισά σακιά αν γέμιζαν έλεγαν πως είχαν μαζέψει ένα μιγομάκι, τα φόρτωναν στο γαϊδούρι και τα πήγαιναν στο σπίτι
Δεν τα καθάριζαν όλα αμέσως στο σπίτι, παρά μόνο όσα είχαν μισοανοιγμενοή σκασμένο το φλούδι, η το είχε μάρανε ο ήλιος.
Όσα ήταν δύσκολα με παχύ γλούδι, τα απλωναν σε ένα ταρατσάκι και τα ελιαζαν μια δυο μέρες να μαλακώσει το φλούδι, και μετά τα καθάρθιζαν με ένα μαχαιράκι.
Τα καθαρισμένα τα ελιαζαν στον ήλιο για δέκα περίπου μέρες να στεγνώσουν καλά, και μετά τα μάζευαν και τα αποθήκευαν σε κάποιο πιθαράκι, η τα μούσαν από τα μεσοδόκια σε σακούλια, να μην τα φτάνουν τα ποντίκια!
Τα φλούδια καμία φορά τα έβραζαν με νερό και ελουζαν τα μαλλιά τους για να είναι σκούρα, όπως έκαναν καί με το κυπαρίσσι, η και τα εχωναν στο χώμα για να γίνουν εκλεκτή κοπριά, αντίστοιχη με το καστανόχωμα.
Τα καρύδια ήταν ιδανικά για τα κεράσματα τον χειμώνα.
Κέρναγαν τους φαμπρικάρηδες ρακή και καρύδια, τους επισκέπτες του σπιτιού, αλλά ήταν και ιδανικά για μαντζούνι μαζί με μέλι!
Το μαντζουνι ήταν το δυναμωτικά της εποχής για τα καχεκτικά και άρρωστα παιδιά, ιδιαίτερα βέβαια αγαπητό!
Ευλογημένος ο καρπός της καρυδιάς, που μοιάζει με ανθρώπινο εγκέφαλο, και ποτέ δεν έλειπε και από την εκκλησία.
Στον κάθε γάμο, ο παπάς ταΐζει τους νεονύμφους μέλι με καρύδια, σύμβολο χαράς και ευτυχίας!
Κείμενο φωτος: Γεώργιις Χουστουλάκης
Ακολουθήστε το Cretanmagazine στο Google News και στο Facebook
