Το κοράκι!

Παλιές αληθινές ιστορίες από την καθημερινότητα των Κρητικών

Καλοκαιργιάτικα ήτονε και ενώ οι μεγάλες κάψες είχανε σφίξει για τα καλά και εγώ εκαθόμουνα νυχτιάτικα στην αυλή του σπιθιού μου στο μετόχι, με μοναδική συντροφιά τ’ άστρα και το ολόγιομο Φεγγάρι, που κάπου κάπου κια να νυχτοπούλι με τη δικιά ντου τη φωνή γή πράμα ποντικός που πέρναγε πάνω από τα φρύγανα, έσπαγε τη μονοτονία τση νύχτας, να και ξαφνικά μια μεγάλη ταραχή που ακούστηκε, αφού τού ‘ρθενε να ”καληνυχτίσει”, ο γάιδαρος μου, με το δικό ντου το σκοπό!!

Ετότες σάς μ’ έφερε η μνήμη μου πολλές δεκαετίες οπίσω, που ούλοι οι ανθρώποι είχανε στα σπίθια ντως απ’ ούλα τα ζωντανά, που άλλα τα χρησιμοποιούσανε για να πίνουνε το γάλα ντως, αλλά και να παίρνουνε απ’ αυτά το πολύτιμο κρέας ντως , όπως ήτονε οι αίγες, τα πρόβατα και τα γουρούνια γή τ’ αυγά ντως, όπως ήτονε τα πουλερικά.

Ούλα ετουτανά τα προαναφερόμενα, εθέλανε την ανάλογη περιποίηση, για να τα έχουνε στη ζωή. Πέρα από τροφή εθέλανε υποχρεωτικά και νερό και ένα παραπάνω το Καλοκαίρι!! Το Καλοκαίρι εάν ελειβότανε νερό και ιδιαίτερα το καταμεσήμερο, που οι κάψες ήτονε υπερβολικά μεγάλες, εκορακιάζανε!! Εβγάνανε, όπως ελέγανε, ”το κοράκι”.

Το ”κοράκι” το βγάνανε πάντα στη μασέλα μέσα και συνήθως στο πανωμάσελο. Το ”κοράκι” αυτό προκαλούσενε πόνο και ανορεξία σε ούλα τα ζωντανά και ετσά δεν ήτονε ικανά, μηδέ να φάνε, μηδέ να ποιούνε, μηδέ να …”τραγουδήσουνε”!! Το παθαίνανε χωρίς κιαμιά εξαίρεση ούλα τα ζωντανά, όπως είναι οι αίγες, οι προβάτες, οι γαϊδάροι, τα μουλάργια, τα μουσκάργια, οι χοίροι, μα και οι όρνιθες ακόμη!!

Το ”κοράκι” των προβάτω ήτονε ένα σκληρό σαν απόστημα και βρισκότανε στο πανωμάσελο και προς τα όξω τση μασέλας. Για να το θεραπεύσουνε, ανοίγανε τη μασέλα του προβάτου γή τση αίγας και ξύνανε με ένα κοφτερό μαχαίρι εκείνο νά το σκληρό απόστημα και μετά το πασαλοίφανε με αλάτσι και το τρίβανε με κρομμύδι.

Το ”κοράκι” τω γαϊδάρω ήβγαινε και αυτό στο πανωμάσελο, ενώ η μασέλα ντως εφαινότανε πρησμένη. Για να την θεραπεύσουνε ανοίγανε τη μασέλα του γαϊδάρου γή του μουλαργιού και ετρυπούσανε το πανωμάσελο με ένα σουβλί και μετά εχαρμπίζανε το τρυπημένο μέρος με αλάτσι και το τρίβανε με κρομμύδι.

Το ίδιο παθαίνανε και τα μουσκάρια, ενώ τα ξεκορακιάζανε με τον ίδιο τρόπο, όπως και τσι γαϊδάρους. Μα και οι χοίροι εβγάνανε το ”κοράκι” και γι’ αυτό εσυνηθίζανε να μην τους αφήνουνε δίχως νερό. Πέρα όμως απ’ αυτά τα ζωντανά, εκορακιάζανε ακόμη και οι όρνιθες.

Για να ξεκορακιάσουνε τσι όρνιθες, τως ανοίγανε τη μπίκα ντως και μετά ετραβούσανε τη γλώσσα ντως όξω και εσέρνανε από τη μέσα πάντα τση γλώσσας και από το πάνω μέρος της, τη προβγιά τση γλώσσας, προς τα όξω και μετά που τηνέ ξεπροβιδίζανε, τση βάνανε αλάτσι!!

Τελικά μετά το ξεκοράκιασμα, ούλα τα έχνη εγυένανε και συνεχίζανε πάλι να βόσκουνται κανονικά, χωρίς κια ν-ένα πρόβλημα. Εάν όμως τα αφήνανε στη τύχη ντως, πολύ ογλήγορα τα κακαρώνανε και αυτό που επόμενε όλο όλο, ήτονε η ”τροφή” για τσι λαϊκούς ποιητές, να βγάλουνε το επόμενο σατιρικό γαϊδουροτράγουδο γή άλλο τραγούδι, που μερικά από αυτά ευτυχώς έχουνε περισωθεί μέχρι και σήμερο, όπως αυτή τη στιγμή ”πλέει στη γλώσσα μου απάνω” το ξεκίνημα ενός ανάλογου σατιρικού τραγουδιού για ένα γάϊδαρο που ψόφησε από κοράκι και ξεκινά το τραγούδι, ετσέ λογιώς: ”Τσέτη και Κομιτατζή, Λακέρδα και Φλασκούρη και Στελιανή και Στεφανή, σηκώστε το γαϊδούρι…”

Σύνταξη κειμένου – φωτογραφικό υλικό: Φανούριος Ζαχαριουδάκης