Ο Αγάς και το μπεγίρι

Μια αληθινή ιστορία, που διαδραματίστηκε στη πόλη των Μοιρών, πριν 100 και πλέον χρόνια

Βρισκόμαστε στις αρχές του 20ου αιώνα, πριν ακόμα γίνει η ανταλλαγή των πληθυσμών.

Εκείνη την εποχή καθόταν, λιγοστοί Τουρκοκρητικοί, στην ύπαιθρο χώρα, ενώ περισσότερους, μπορούσαμε να συναντήσουμε, στα μεγάλα αστικά κέντρα.

Το καιρό εκείνο, ένας Αγάς, καθόταν στην πάνω Μεσαρά, ενώ είχενε ένα μπεγίρι (αρσενικό γιοργαλίδικο άλογο), το οποίο ήταν εξαιρετικά άγριο.

Ήταν τόσο άγριο, που δεν εγνώριζε κανέναν μα κανέναν, πέρα από τον αφέντη του, τον Αγά δηλαδή.

Με αποτέλεσμα, να μην μπορεί κανείς, να το πλησιάσει.

Ο συγκεκριμένος Αγάς, είχενε παντοτινός του, μία μόνιμη και σταθερή συνήθεια, που δεν την άλλαζε ποτέ ντου.
Είχενε τη συνήθεια, να βάζει, κάθε Σάββατο πρωϊ, τη καλοσιδερωμένη σχολινή φορεσιά του και να στρώνει το μπεγίρι του, με τη περίτεχνη σέλα, που του είχενε φτιαγμένη, αφού πιο μπροστά το χαλίνωνε, με ένα ξεχωριστό, από στολίδια χαλινάρι.

Στη συνέχεια, το καβαλίκευε και έφευγε, με προορισμό τις Μοίρες, σφυρολογόντας στράτα στράτα, σαν τον Αγά….. ας πούμενε, ότι ήτανε.

Πήγαινε όμως στις Μοίρες, όχι και πως είχενε και τους περίσσιους φίλους, για να τους συναντήσει και να τους κάμει παρέα, αλλά και ούτε για να κάμει, κάποια αγοραπωλησία.
Αφού από τα χρόνια εκείνα, οι Μοίρες, έπαιζαν, πρωτεύοντα εμπορικό ρόλο, στην ευρύτερη περιοχή, λόγω της γεωγραφικής θέσης, που ευρίσκονται.

Αλλά πήγαινε έτσι, στα καλά του καθουμένου, για να κάμει το γιορτάμ, όπως και τη σημερινή εποχή, που συνηθίζεται, από πολύ κόσμο, αλλά και επίσης, για να περάσει, μες το πολύ το κόσμο, την ώρα του, να ποιεί το καφέ του, αλλά και να κάμει…. ας πούμενε, το ”γαμπρό”!!

Όπως ακόμα και σήμερα, το παζάρι των Μοιρών, την ημέρα Σάββατο, παίζει το ρόλο, του ”νυφοπάζαρου”!!
Μόλις έφθανε λοιπόν στις Μοίρες, συνήθιζε να δένει το μπεγίρι του, σε ένα όρκο, ενώ στη συνέχεια, πήγαινε, σε κάποιο καφενείο και αμέριμνα, έπινε και απολάμβανε το καφέ του.

Ήταν βέβαια, απόλυτα σίγουρος, ότι στο γυρισμό, θα έβρισκε το μπεγίρι του δεμένο, πάλι στο ίδιο σημείο.
Αφού κανείς μα κανείς, όπως πίστευε, δεν θα τολμούσε να το πλησιάσει, για να το λύσει, δημιουργώντας του, κάποια περιπέτεια.

Το ίδιο ακριβώς έκαμε και κάποιο Σάββατο.
Μόλις έφθασε, λοιπόν, στις Μοίρες, πήγε το μπεγίρι σε ένα όρκο, το έδεσε καλά σε ένα κλάδο, μιας ελιάς, με το μακρύ πού του φορούσενε χαλινάρι και στη συνέχεια, επήγε με τα πόδια, στο καφενείο, για το καθιερωμένο πλέον, καφέ του.

Έλα όμως, που καρφώθηκε η ιδέα, σε ένα, Γαλιανοβορζανό, να βάλει τον Αγά σε περιπέτεια, έτσι για το ινάτι δηλαδή, έτσι για να μη τονέ βλέπει να κάνει το πολύ ξύπνιο, έτσι για να του σπάσει το ηθικό και τα νεύρα, έτσι για να έχει να το λέει, στις διάφορες παρέες, που έκανε και να γελούνε!!

Απ’ ότι όλοι λένε, ήταν, ο γέρο Κακοδείπνης ή Στυλιανός Κακοδειπνάκης, ο πατέρας δηλαδή, του Κακοδειπνοβαγγέλη του Γαλιανού.

Το εγχείρημα όμως ήταν, εξαιρετικά δύσκολο και το ρίσκο αρκετά μεγάλο, αφού δεν ήταν δυνατόν, να πλησιάσει το μπεγίρι, από κοντά και να το λύσει.

Έκανε όμως πάμπολλες προσπάθειες, αλλά καμία δεν εστέφτηκε, με κάποια επιτυχία.

Δεν το έβαλε όμως κάτω, αλλά συνέχισε, μέχρι και βρήκενε τη λύση, που τονέ βοήθησε τελικά, να φέρει σε πέρας το σκοπό του!!

Λύση, που από τη πρώτη στιγμή κι’ όλας, που την σκέφτηκε, ήταν σίγουρος, για το θετικό της αποτέλεσμα!!
Για το σκοπό αυτό, εβρέθηκε στην αντίπερα μεριά της ελιάς, που ήταν το μπεγίρι, χωρίς να τον φθάνει αυτό, με το χαλινάρι που φορούσε.

Πιάστηκε από τη φούντα, ενός χαμηλού κλαδιού, της ελιάς, εβέτσωσε (ανέβηκε) στο κλάδο απάνω και από κλάδο σε κλάδο, εβρέθηκε στο κλάδο, που ήταν το χαλινάρι δεμένο.
Έπιασε την άκρη του χαλιναριού και άρχισε να τραβά το μπεγίρι προς το μέρος του, καθ’ όσον δεν τον έφθανε, στο ύψος που ήταν αυτός.

Όταν έφθασε το μπεγίρι, κοντά του, ενώ κρατούσενε, με το ένα χέρι, το σχοινί του χαλιναριού, τραβά με το άλλο χέρι, το χαλινάρι, από πάνω από τα αυτιά του και ξεχαλινώνει το μπεγίρι, ενώ λίγο αργότερα, κατεβαίνει και αυτός, από την ελιά.

Το μπεγίρι πλέον, ήταν ελεύθερο και όπως ήταν άγριο, άρχισε να καλπάζει αφηνιασμένο, γύρω από τις Μοίρες, ψάχνοντας τ’ αφεντικό του, τον Αγά δηλαδή.
Αλλά δεν τον έβρισκε πουθενά, μα πουθενά!!
Δεν ήταν δυνατό να τον βρει, καθ’ όσο ήταν στο καφενείο και έπινε το καφέ του!!

Σε κάποια στιγμή όμως, κάποιος γνωστός του Αγά, είδενε το μπεγίρι, να καλπάζει ανεξέλεγκτα, γύρω από τις Μοίρες και έσπευσε να τον βρει και να τον ενημερώσει.
Ο Αγάς όμως δεν τον πίστεψε, αφού είχενε, απόλυτη εμπιστοσύνη, στο μπεγίρι του.

Όταν όμως τον ειδοποίησαν και κάποιοι άλλοι, άρχισε να πιστεύει, ότι κάτι σοβαρό συμβαίνει και έτρεξε μέχρι τον όρκο.

Έκπληκτος διαπίστωσε, ότι το μπεγίρι του έλειπε, ενώ το χαλινάρι του μπεγιριού, βρισκόταν ακόμα δεμένο, στο κλάδο της ελιάς.

Ευθύς αμέσως, πήρε το χαλινάρι και άρχισε να τρέχει, εδώ και κει, ψάχνοντας το, αγωνιωδώς.

Σε κάποια στιγμή όμως, το βρήκενε και άρχισε να του φωνάζει από μακριά, ενώ το μπεγίρι μόλις τον αντιλήφθηκε, έτρεξε και βρέθηκε λαχανιασμένο, καθώς ήταν, κοντά του.

Στη συνέχεια ο Αγάς, το χαλίνωσε και το ξαναπήγε στον ίδιο όρκο και το έδεσε πάλι στην ελιά, ενώ επέστρεψε στο καφενείο που καθόταν και προηγουμένως και άρχισε να λέει, με πειθώ:

”Βαλαχί, μπιλαχί, ταρλαχί, μα το Μουχαμέτ και τα δώδεκα κιτάπια!!
Εκείνος σάς απού μού ‘λυσε το μπεγίρι, πρέπει να ήταν, καλά καλό παλικάρι!!
Αν ήξερα όμως, ποιος ήταν αυτός, θα τού ‘δινα, μεγάλο ρεγάλο”!!

Ο Αγάς, σ’ αυτή τη περίπτωση όμως, απ’ ότι διαπιστώνουμε, έκανε λογαριασμό, χωρίς το ξενοδόχο!!

Αφού είχενε υπολογίσει μονάχα, την αγριάδα του μπεγιριού και μόνο και τίποτε περισσότερο, έχοντας πάντοτε, απόλυτη εμπιστοσύνη, στο μπεγίρι του.

Δεν είχενε υπολογίσει ότι, είχενε να κάμει, με μια άλλη φάρα ανθρώπων, που θα μπορούσανε και το ”διάβολο ακόμα να πεταλώσουνε”!!

Δεν είχενε υπολογίσει, ότι ο διάβολος, ως συνήθως, έχει πολλά ποδάρια και ιδιαίτερα, αν σου τύχει ο ”διάβολος” αυτός, να είναι…… Γαλιανοβορζανός!!
Αφού και η ίδια, η παροιμία το λέει:
”Γαλιανοβορζανάκια… διαολάκια”!!

ΥΣ. Βαλαχί, μπιλαχί, ταρλαχί, μα το Μουχαμέτ και τα δώδεκα κιτάπια = Για όνομα του Θεού, μα τον προφήτη Μωάμεθ και τα δώδεκα βιβλία.

Σύνταξη κειμένου – διάσωση ιστορικού: Φανούριος Ζαχαριουδάκης μέλος της ΠΑ.Ε.ΔΗ.και ΜΜΕ.