8 Δεκεμβρίου 1966 – Το φοβερό ναυάγιο στη Φαλκονέρα!

Το ναυάγιο που είχε συγκλονίσει την Ελλάδα

Μία από τις μεγαλύτερες ναυτικές τραγωδίες στις ελληνικές θάλασσες συνέβη τις πρώτες πρωινές ώρες της 8ης Δεκεμβρίου 1966, κοντά στην βραχονησίδα Φαλκονέρα (23 ν.μ. βορειοδυτικά της νήσου Μήλου), όταν το επιβατηγό – οχηματαγωγό πλοίο «Ηράκλειον», που εκτελούσε το δρομολόγιο Χανιά – Πειραιάς, βυθίστηκε λόγω μετατόπισης φορτίου, με αποτέλεσμα να βρουν το θάνατο 224(; ) άνθρωποι.

To ναυάγιο του πλοίου, «Ηράκλειον», χιλιοτραγουδίθηκε από το Κρητικό λαό και ένα από τα τραγούδια αυτά είναι και το τραγούδι που έγραψε λίγες μέρες αργότερα ο Γιάννης Μιχ. Γιουλούντας, από το Γιανούδι Ρεθύμνης, που η φωτογραφία του συνοδεύει το παρών δημοσίευμα. Το τραγούδι αυτό το έγραψε εις μνήμη όλων των νεκρών του ναυαγίου.

Το συγκεκριμένο τραγούδι το παρέλαβε ο γράφων από το οικείον περιβάλλον του προαναφερόμενου και το δημοσίευσε χωρίς τη παραμικρή αλλαγή και είναι αυτό που ακολουθεί:

”Βαριά χτυπάνε πένθιμα, τσ’ Ελλάδας οι καμπάνες,
κλαίνε αδέρφια κι’ αδερφές, μα πιο πολύ οι μάνες.
Τους έπνιξε το Ηράκλειο, το σαπιμένο σκάφος,
χωρίς αρρώστια, σκοτωμό, τους τρώει ο μαύρος τάφος.
Βογκούν τση Κρήτης τα βουνά, τα αιματοβαμμένα,
για τα πολυάριθμα κορμιά, που πήγανε χαμένα.
Ο γέρο Ψηλορείτης μας, Βρύσινας κι’ Ακρωτήρι,
κλαίνε πως εταξίδεψαν, μ’ αυτό το τρεχαντήρι.
Μαδάρες χιονοσκέπαστες, Κέντρο, βουνό Ρεθύμνου ,
όλα βροντοφωνήσανε, τα του δικού μας ύμνου.
Πέντε βουνά όλα μαζί, κλάψετε να ‘κουστείτε,
Γράμμος και Βίτσι και Όλυμπος, της Πίνδου να το πείτε.
Για τα πολυάριθμα κορμιά, που η θάλασσα τα τρώει,
μια π-ο Τυπάλδος άπονος, θέλει μονάχα αγώϊ.
Πολύ καλά το ήξερε, σάπιο καράβι έχει
και στη θαλασσοταραχή, στους χτύπους δεν αντέχει.
Ρωγμές επαρουσίαζε, πριν έλθει το μοιραίο,
τσιμέντο τσι σκεπάσανε κι είπαν οτ’ είν’ ωραίο.
Όμως ετσιμεντάρανε, πελώρια παγίδα,
πιάσαν θηράματα πολλά, στην πρώτη καταιγίδα.
Ευθύνη θε να ρίξουνε, μόνο στη μπούκα πόρτα,
τώρα πολύ το μαρτυρούν, πως ήτο σάπια χόρτα.
Τώρα στον τύπο γράφουνε και δικαιολογούνται,
μα αυτοί απού γλυτώσανε, τα λέν και τ’ αφηγούνται.
Δυο μετά τα μεσάνυχτα, εδόθηκε το σήμα,
ότι θαλασσοδέρνονται, με δέκα μέτρα κύμα.
Δυο μετά τα μεσάνυχτα και τέταρτο ας πούμε,
το τελευταίο σήμα τους, πρόκειται να πνιγούμε.
Τα σήματα εδόθησαν, εις το Λιμεναρχείο,
μ’ αυτοί απού τα πήρανε, το νόμιζαν αστείο.
Πολλά καράβια ΄ταν κοντά, κοντά ‘τανε κι ο στόλος,
το ξέρουν οι ιθύνοντες, το ξέρει ο κόσμος όλος.
Σήμα τους ήρθε στα Χανιά, ασύρματος χτυπάει,
κοιμάται ασυρματιστής, γι αυτό δεν απαντάει.
Ξένα καράβια σπεύσανε, για την διάσωση μας,
Έλληνες μη λεγόμαστε, για τ-είν’ ντροπή δική μας.
Μες τα πολλά δραματικά, το πιο μεγάλο δράμα,
πτώματα δυο και αγκαλιά, ήτο παιδί και μάνα.
Μέρες πολλές τσ’ ακρογιαλιές, τα πτώματα θα βγαίνουν
και στου δικούς τους λυπηρά, μηνύματα θα φέρνουν.
Το πιο μεγάλο χτύπημα, που κλαίνε και δακρύζουν,
σπλάχνα, δικά τους πρόσωπα και δεν τ’ αναγνωρίζουν.
Τυπάλδο αν είσαι ‘φοπλιστής, νεκρούς δεν ανασταίνεις,
άπονε λίγα στέφανα, στην μνήμη τους δεν φέρνεις.
Όμως θα έρθει ο καιρός, που θα λογοδοτήσεις,
κορμιά τση Κρήτης που πονούν, πρόκειται να ‘ντικρίσεις.
Που ξέρουν για το αίμα τους, εκδίκηση να παίρνουν,
εχθρούς τσ’ Ελλάδας πολεμούν και δόξες πάντα φέρνουν.
Κυβέρνηση κι ιθύνοντες, καλά να το σκεφτείτε,
υπεύθυνους και αίτιους, να μην τους λυπηθείτε.
Πολλά είναι τα θύματα, δεν θέλουν να τα λένε,
δικοί τους τους αναζητούν και μέρα νύχτα κλαίνε.
Κλαίνε οι χώρες τα χωριά κι’ όλη η κοινωνία,
μαζί και ‘γώ αναφωνώ, εις μνήμη αιωνία”!!

Δημοσίευση από τον ”Φανούριο Ζαχαριουδάκη”