Από το Βασίλη Βουϊδάσκη- Καθηγητή Κοινωνιολογίας Π.Κρήτης
Ποιος, ξέχασε του δεκαεφτά το θλιβερό Απρίλη
και ποιος τον ελησμόνησε το δίσεκτο το χρόνο,
που νιώσαμε το σπαραγμό όλοι γνωστοί και φίλοι
και στην καρδιά το σφίξιμο και το μεγάλο πόνο;
Ποιος, δε θυμάται το σεισμό που έγινε στα Ανώγεια,
που άφησε στις γειτονιές συντρίμμια και ρημάδια,
κι ανθρώπους μόνο λυπηρά να λένε μοιρολόγια
κι όλοι να έχουν στην καρδιά της πίκρας τα σημάδια;
Ποιος ξέχασε της συμφοράς το θλιβερό τσουνάμι,
το ατύχημα, που έκλεισε τις πόρτες και τα σπίτια,
το σίφουνα, που πέρασε σαν το θολό ποτάμι
και άφησε λαβωματιές σε όλους μεσ’ τα στήθια;
Κανένας δεν το ξέχασε μα το θυμούμαστ’ όλοι,
πως ένα χρόνο βρίσκεται στου ουρανού τις στράτες
εκεί που τον δεχτήκανε άγγελοι το Μανόλη
και αγναντεύει από ψηλά της γης μας τους διαβάτες.
Κανένας μας δε ξέχασε πως έφυγε ο Μανόλης
και πέρασε πολύ νωρίς στου ουρανού τους τόπους,
μα στέλνει νέο μήνυμα στον κόσμο και στις πόλεις
σ’ όλους και ιδιαίτερα στους εδικούς του ανθρώπους!
Κι απ’ της αιωνιότητας το λατρεμένο τόπο,
τους στέλνει το ευχαριστώ κι ευγνωμοσύνη μόνο
που τίμησαν τη μνήμη του με το σωστό τον τρόπο
και πνίγουν μέσ’ τη λογική τον πιο βαρύ τους πόνο.
Αγάλλεται που ακούστηκε το πρώτο μήνυμά του
κι η σύνεση πρυτάνευσε κι ακόμα σ’ όλους μένει
και κάνουν στόχο τη ζωή που ‘ναι και πεθυμιά του,
μα θέλει να συνεχιστεί κι από όλους το προσμένει!