Connect with us

Γεια, τι ψάχνεις;

ΙΣΤΟΡΙΑ

Ένας περίπατος μετά από 40 χρόνια δίπλα στον καταπότι του Μονοχώρου

Κι αν αποφασίσαμε φέτος, να διασχίσουμε το στενό δρομάκι δίπλα στον τσιμεντένιο καταπότι, αυτό έγινε εντελώς τυχαία!


Απλά, η αφορμή εδόθηκε με το να επισκεφθούμε την Γηραιά Μπιστολόβρυση, χτισμένη το ’22 στο Μονόχωρο, και αφού πήραμε την …κρυάδα της εξαφάνισής της μέσα στους βάτους, είπαμε να πάμε και στα παλιά μου λημέρια, διασχίζοντας τον παλιό καταπότι!

Θα περπατούσαμε δηλαδή το στενό δρομάκι, που είναι δίπλα δίπλα στον αγωγό, που ένα φεγγάρι ποτίζανε οι μισοί χωριανοί.

Οι άλλοι μισοί, πότιζαν από τον άλλο καταπότι – αγωγό, από την αντίπερα όχθη του ποταμού.

Βέβαια, λιγότερα από εκατό μέτρα πιο κάτω, είναι η τούρκικη στέρνα, που εκεί κατέληγε ο καταπότης αυτός!

Η τούρκικη στέρνα πιθανόν και να σώζεται ακόμα, ποιος ξέρει, γιατί είναι μια στέπα η βλάστηση στο σημείο αυτό!

vrusi-monoxoro1

Εκείνο που με έκανε να …γουρλώσω τα μάτια, και να μείνω με το στόμα ανοιχτό, ήταν πού όχι μονάχα δεν είδα τον καταπότι χωμένο στα χώματα και στα βάτα, η σπασμένο τον περισσότερο, όπως περίμενα, αλλά οτι ήταν όλος ακέραιος όπως τον ήξερα, και μάλιστα γεμάτος με τρεχούμενο νερό!

Το θέαμα αυτό στην κυριολεξία, με έστειλε… στα δεκαπέντε χρόνια της ζωής μου, πολύ πίσω δηλαδή, τότε που τον εκουλάντριζα κάθε λίγο και λιγάκι, κάθε πού θελα με στείλουν να ποτίσω τα δυο μας περβολάκια!

Λαχανικά κάθε Φθινόπωρο, βάζαμε και μεις, όπως και όλοι οι χωριανοί καλοκαιρινές ντομάτες, μελιτζάνες, πιπεριές, μπαμιέδες, πατάτες, μποστανικά, κρεμμύδια, και σίγουρα κολοκυθάκια!

Ο στίφνος και τα βλήτα, εφύτρωναν μοναχά τους!

Μεγάλο συνορισό, στο ποιος θα πρωτοποτίσει!

Ενίοτε και μικροκαυγαδάκια, γιατί πάντα θα υπήρχε ένας πονηρός να πάει κρυφά και να σου ”κόψει” το νερό!

Καμιά φορά ποτίζαμε και νύχτα, με το φεγγάρι!

vrusi-monoxoro2

Ο καταπότης, σε κάθε περιβόλι, είχε και μια τρύπα! Για να ποτίσεις, έπρεπε να βγάλεις το πανί απ’ τη τρύπα, να βγεί το νερό όξω, και να μπει στο χωμάτινο καταπότι και να πάει στο περβόλι σου.

Το πανί όμως, έπρεπε να το βάλεις στη ροή του νερού που πήγαινε πριν, να βάλεις απάνω και μια πέτρα, για να ”κόψεις” έτσι το νερό να μην φεύγει, και έχεις απώλειες!

Αλλά δεν ήθελε μονάχα αυτό, ήθελε και να σκάψεις έξω στο χώμα, να βγάλεις μερικά χώματα, και με τις φούχτες σου να τα ρίξεις, για να ”στομώσεις” καλά το νερό!

Όταν δε πηγαίναμε στο γυμνάσιο στις Μοίρες, όλα τα παιδιά, με τη ντάσκα ανά χείρας, η επί ώμου, η διαδρομή στον καταπότι, ήταν η καλύτερή μας!

Είχε δροσιά, ωραίο περιβάλλον, φυσικό, νερό για να πιούμε τρεχούμενο και καθαρό, γιατί είχε πιό πέρα το καβούσι!

Ήμαστε κοντά στη φύση και το νοιώθαμε!

Κάποτε που το είχαν σπάσει το καβουσάκι αυτό, έπιασα εγώ με το σκαλιδάκι και φιλοτέχνησα ένα νέο, πολύ όμορφο!

Είχε τον κύκλο του που μάζευε το νερό, και το στόμιο που προεξείχε και έπεφτε το νερό στο καταπότη!

Εσύ απλά με το χέρι σου καθάριζες το γουρνάλι του καβουσού, να φύγουν τα χόρτα και τα ξυλαράκια, και έπινες απ’ ευθείας, αφού γονάτιζες κάτω.

Ήταν δροσερό νερό ευλογημένο από το Θεό!

Περπατάω λοιπόν τον καταπότι, φτάνω στο σημείο που ήταν το ”δικό μου” καβουσάκι, αλλά δυστυχώς, όλη η πλευρά εκείνη, ήταν σκεπασμένη με βάτα…

Μπορεί να βρίσκεται θαμμένο ακόμα εκεί…

Τι άλλο όμως με συγκίνησε σε αυτό το σημείο?

Τα ξυπόλητα παιδιά που πηγαίναμε εκεί, κυρίως του δημοτικού, κάναμε αναρρίχηση στον τοίχο της πλαγιάς, που δεν ήταν ούτε πέτρινος, ούτε χωμάτινος, ήταν από ”μόλο”!

Μόλος είναι η απαλή πέτρα που σκάβεται η χαράζεται εύκολα!

Εμείς τότε, αφ’ ενός μας άρεσε η περιπέτεια, αλλά και το ρίσκο!

Για να βγούμε στο ψηλότερο σημείο του δάμακα (γκρεμού), τι κάναμε;

vrusi-monoxoro3

Κάναμε μικρά λακουδάκια με το σκαλιδάκι, και τα χρησιμοποιούσαμε στον τοίχο σαν σκαλοπατάκια!

Ανεβαίνοντας στα σκαμμένα σκαλούνια, προσπαθούσαμε με το σκαλιδάκι μας που είχαμε στο χέρι, να σκαλίσουμε στη πλαγιά νέα πιο πάνω!

Δώστου λοιπόν και ανεβαίναμε ακόμα πιο πάνω!

Και σαν ανεβαίναμε στην κορφή, καμαρώναμε κρατώντας σαν τρόπαιο το σκαλιδάκι στον αέρα και ζητωκραυγάζαμε!

Μα τί να πρωτοθυμηθώ στο σημείο αυτό, που ήταν το καβούσι;

Τα χρόνια εκείνα, που τα νερά ήταν περισσότερα, η επόμενη πλαγιά δεξιά μετά το καβούσι, ήταν γεμάτη με ένα κατσαρό βρυώεδες φυτό, η λεγόμενη ”μακρομαλλούσα”, όπως την έλεγαν, που το μάζευαν τα κορίτσια, και το έβραζαν στο νερό.

Στη συνέχεια λουζόταν με αυτό, και όπως έλεγαν, ”έκαναν ξανθά μαλλιά”!

Οι δε άλλες κοπέλες που δεν τα ήθελαν ξανθά, λουζόταν με κυπαρίσσι!

Το κυπαρίσσι, λέει, τα έκανε κατάμαυρα!

Η επόμενη πλαγιά πάλι δεξιά, αποτελούσε κάποτε ένα υπερθέαμα, γιατί είχε μια ιδιομορφία σε όλη τη Μεσαρά!

Το σημείο εκείνο θα μπορούσε να ονομασθεί επ’ άξια και: ”Οι πεταλούδες της Γαλιάς”!

Οι ίδιες τριγωνικές πεταλούδες που είναι και στο χωριό Πεταλούδες της Ρόδου, γιατί έχω πει, ίδιες με το κιτρινοκόκκινο χρώμα τους, ήταν κι αυτές!

Σαν περνούσες, εκείνες πετούσαν στον αέρα, και σου χάριζαν ένα υπέρ θέαμα, πάνω από το κεφάλι σου!

Λίγο πιο πέρα στο ποτάμι, ήταν μια σωλήνα μεταλλική, περίπου δύο ίντσες.

Η σωλήνα αυτή διέσχιζε το ποτάμι κάθετα.

Από κει κρατιόμαστε τα παιδιά με τα κοντά παντελονάκια, με τα χέρια κρεμιόμαστε, και περνούσαμε απέναντι, για…να κόψουμε δρόμο!

Παράλληλα όμως και να αθληθούμε!

Στο δε τέλος του καταπότι, αλλά από την αντιπέρα πλέον όχθη, ήταν και η κεντρική κολύμπα, μεγάλη, αλλά χωμάτινη, όπου τροφοδοτούσε τους δύο καταπότες με νερό, εντεύθεν και …εντεύθεν!

Εκεί στα νερά της κολύμπας, σχεδόν λασπόνερα θα τα έλεγες σήμερα, τα καλοκαίρια ”επαίρναμε το μπάνιο μας” ημίγυμνοι η και τσίτσιδοι,όταν ήμαστε πολύ μικροί, κάτω από τον πυρωμένο ήλιο, γιατί τότε, θάλασσα και τέτοια,

δεν εκατέχαμε τι θα πει…

Δε θυμάμαι, ανε την είχαμε θωρώντας…απ’ αλάργο!

 

Κείμενο – Φωτογραφίες: Γεώργιος Χουστουλάκης

Ακολουθήστε το Cretanmagazine στο Google News και στο Facebook

Click to comment

Leave a Reply

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Δείτε και αυτά