Το τραγουδούσε ο Γαλιανός Φανουρονικολής τα παλιά τα χρόνια και το διέσωσε ο Φανούριος Ζαχαριουδάκης
Από τ’ αόρι έρχομαι, δε με ρωτάτ’ ειντά ‘χω
ένας βοσκός ψυχομαχεί στη μέση τω προβάτω.
Κλαίνε τα μαύρα πρόβατα κι’ γαλανές κερούλες,
μα ‘να μαυρόματο αρνί, ήκατσε και τραγούδιε.
Θέ μου και πόθανε τονε, Θέ μου και να ποθάνει,
γιατί ‘φαε τη μάνα μου και πλιο δε με βυζάνει.