Γιατρός παντός καιρού!

Ο γιατρός Κουκουριτάκης, με οποιεσδήποτε καιρικές συνθήκες, ξεκίναγε να διασχίσει δύσβατες περιοχές, αναλάμβανε να πάει βρέξει λιάσει με τη φοράδα του, να παράσχει ιατρική βοήθεια σε άρρωστο, ή σε ετοιμόγεννη γυναίκα.

Να αναφέρουμε δε, πως στα περισσότερα χωριά παλιά δεν πήγαινε καν αυτοκίνητο!

Ακόμα και όταν πλέον απέχτησε το πρώτο του αυτοκίνητο, τα άλογά τα κράτησε για αυτό ακριβώς το λόγο, για να πηγαίνει σε χωριά χωρίς αξιόλογο οδικό δίκτυο, συντομεύοντας τη διαδρομή ακόμα και πηγαίνοντας ανάμεσα από τα χωράφια!

Ακόμα και σε καύσωνες, σε χιόνια, διέσχιζε βουνά και λαγκάδια, με ομίχλες βροχές χαλάζι και αέρηδες, πάντα πήγαινε με το ζώο του, για να φθάσει μια ώρα γρηγορότερα κοντά στον ασθενή του!

Και μόνο που θα έσωζε έναν άνθρωπο, θα βοηθούσε μια κατάσταση, η θα απάλυνε τον πόνο κάποιου, αυτό και μόνο, του έδινε κουράγιο να συνεχίζει και να πηγαίνει στον προορισμό του!

Η σχέση του με τα βότανα

Επειδή ήταν και λάτρης της αρχαίας ιατρικής , γνώριζε καλά και τις συνταγές του αρχαίου Iπποκράτη.

Πέρα από φάρμακα που πρότεινε στον ασθενή του, του πρότεινε να κάνει και παράλληλη θεραπεία με βότανα, ανάλογα τη εκάστοτε περίπτωση.

Δεν στηριζόταν αποκλειστικά στα βότανα, και γενικά στις πραχτικές λύσεις . Αυτές τις πρότεινε απλά σαν βοηθητική και σαν επιπλέον χρήση. Πάντα φρόντιζε να έχει ο ίδιος βότανα πολλά και ποικίλα στο σπίτι του, στο ιατρείο του, αλλά και στο αυτοκίνητο.

Τα βότανα που φρόντιζε να έχει, πάντα τα διέθετε στους ασθενείς χωρίς να απαιτεί αμοιβή.

Και δεν ήταν μονάχα ο Κοκουριτάκης που συγκέντρωνε φαρμακευτικά βότανα. |

Βότανα κυρίως χαμόμηλο μάζευαν παλιά και τα σχολεία, αλλά και ο Ερυθρός Σταυρός έκανε την ίδια ακριβώς δουλειά.

Πολλές φορές δάσκαλοι παρότρυναν τα παιδιά, να μαζεύουν για λογαριασμό του ΕΕΣ πολλά βότανα, αλλά κυρίως χαμόμηλο, και ότι συνέλεγαν, το παρέδιδαν στον οργανισμό.
Έχε πολλά βαφτιστήρια!

Σαν μαιευτήρας παρευρέθηκε σε εκατοντάδες γέννες, και δεν είχε ποτέ ευτυχώς δυσάρεστη κατάληξη σε καμία γέννα.

Συνήθιζε πάντα, όταν τον καλούσαν σε γέννα, να φέρνει κοντά του και μια μαία.

Έτσι αρχικά από το ’45 έως το ’65 έπαιρνε μαζί του την παραδοσιακή μαμή που ήρθε από τα Ρεθυμνιώτικα, τη Κούλα Σταυρουλάκη, γνωστή στη Μεσαρά ως «Κούλα η μαμή». Η Κούλα ήταν πραχτικιά μεν αλλά πολύ καλή στη δουλειά της.

Είχε τεράστια πείρα η μαμή αυτή, για αυτό και με τη δικιά της συμβολή, δεν είχαν ποτέ άσχημη κατάληξη.

Επειδή στα χρόνια που συνεργάστηκαν, κάνανε μαζί, η Κούλα με το γιατρό, και πολλές βαφτίσεις, για αυτό εκείνη τον αποκαλούσε και «κουμπάρο»!

Αργότερα, μέσα του ’60, με τα Αγροτικά ιατρεία δηλαδή, έπαιρνε μαζί του την μαία Παπαστεφανάκη Ειρήνη, που ήταν και η πρώτη σπουδαγμένη μαία στη Μεσαρά! Ήταν γνωστή και σαν « Ειρήνη η μαμογιάτροσα».

Αμοιβή ο γιατρός δεν δεχόταν ποτέ, κι αν έδιναν τίποτα, έλεγε: «Δώσε τα στη μαμή»!

Και συνήθως αντί χρημάτων έδιναν στη μαμή καμιά κότα, κανένα τυρί, ρακί κλπ.

Όμως, πολύ σπάνια μεν, αλλά δεν εξέλειπαν κατά τη διάρκεια μιας γέννας και τυχόν δυσκολίες και περιπλοκές.

Πάνω στο φόβο λοιπόν, μην τυχόν πεθάνει το παιδί, καλού κακού, έκαναν εκείνα τα χρόνια τις λεγόμενες «αεροβαφτίσεις»! Ωστόσο και αυτοί οι κίνδυνοι πάντα είχαν αίσιο αποτέλεσμα!

Η αεροβάφτιση ή νηπιοβαπτισμός, ή βάπτισμα ανάγκης γινόταν σε ειδικές περιπτώσεις που κινδύνευε το βρέφος να πεθάνει . Τότε η μαία ή ο γιατρός ή όποιος ήταν παρόν στο γεγονός, το σήκωνε ψηλά τρις φορές λέγοντας:

-« Βαπτίζεται ο δούλος -η του Θεού τάδε στο όνομα της Αγίας Τριάδος (Του Πατρός, του Υιού, και του Αγίου Πνεύματος».
Αν ζούσε το βρέφος, τότε πήγαινε και στην εκκλησία και του έκαναν το Μύρωμα και κάποιο ευχολόγημα, την κανονική δηλαδή βάφτιση.

Το παιδί λέγανε: «Δεν έπρεπε σαν πεθάνει, να πάει στον ουρανό αβάφτιστο χωρίς όνομα, γιατί θα γινόταν τελόνι!».
Φυσικά εννοείται πως ο Κουκουριτάκης είχε γίνει και πολλές φορές νονός, και σε περιπτώσεις που το παιδί δεν είχε κανένα πρόβλημα υγείας, απλά του το ζητούσαν και εκείνος το δεχόταν.

Όταν οι Μοίρες είχαν ένα και μοναδικό φαρμακείο!

Από το ’49 μέχρι το ’75, ήταν περίοδος που στις Μοίρες υπήρχε ένα και μοναδικό φαρμακείο, και αυτό δεν το είχε ντόπιος. Το είχε κάποιος Τσαγάκης Νίκος, και ήταν στη σημερινή θέση που σήμερα υπάρχει και σήμερα φαρμακείο του κ. Κλουβιδάκη.

Παρόλα αυτά είχε πολύ δουλειά το φαρμακείο αυτό του Τσαγάκη, και σύντομα ο άνθρωπος αυτός είχα να κάνει με ποσά πολλών εκατομμυρίων!

Είχε όμως και ένα ελάττωμα, δεν έδιδε ποτέ «επί πιστώσει» σε κανέναν, αν δεν είχε μαζί του κάποιον «εγγυητή»!

Μετά το ’75 που άρχισαν να ανοίγουν περισσότερα φαρμακεία στη πόλη των Μοιρών, ο άνθρωπος αυτός έφυγε από τις Μοίρες.

Ο Κουκουριτάκης απαιτούσε από τους φαρμακοποιούς του να φτιάχνουν διάφορα σκευάσματα από ανάμειξη άλλων φαρμάκων, και τους καθοδηγούσε ο ίδιος που ήταν ενήμερος πάντα στις σωστές δοσολογίες, καθώς και στα νέα σκευάσματα, γιατί η Ελλάδα σαν φτωχή χώρα υστερούσε πολύ στον τομέα αυτό.

Απατούσε δε οι φαρμακοποιοί, να εισάγουν υποχρεωτικά και τα νέα φάρμακα που κυκλοφορούσαν στην Ευρώπη, ώστε να γεμίζουν έτσι τα ράφια τους, τα οποία είχαν αρχικά ελάχιστα φάρμακα, όπως ασπιρίνες κινίνο, αντισηπτικά όπως βάμμα ιωδίου οξυζενέ, οινόπνευμα κλπ.

Και εδώ χάρις στο γιατρό Κουκουριτάκη, γέμισαν πράγματι και τα ράφια των φαρμακείων με μεγάλη ποικιλία φαρμάκων!

Ένας καλός Σαμαρείτης

Ο Κουκουριτάκης δεν ζητούσε ποτέ χρήματα για τη δουλειά που εκτελούσε, και μονάχα αν γνώριζε πως ο ασθενής του «ήστεκε καλά» οικονομικά, τότε μπορούσε να πάρει κάτι, και αυτό επειδή του τα πρόσφεραν με το ζόρι!

Όπου τον καλούσαν πάντως φτωχοί, ποτέ δεν έπαιρνε χρήματα, ακόμα κι αν του τα πρόσφεραν με τη καρδιά τους.
Πονούσε τον άρρωστο, και έκανε ότι μπορούσε από το χέρι του!

Και όχι πως είχε την οικονομική ευχέρεια, αντίθετα, προερχόταν από, φτωχή οικογένεια του Πετροκεφαλίου. Ο ίδιος απλά ήταν στην ουσία ένας δημόσιος υπάλληλος.

Είχε πολλούς φίλους, έκανε παρέες και με φτωχούς και με πλούσιους, και ποτέ δεν έκανε διακρίσεις.

Σύχναζε κυρίως στο καφενείο του Κλάδου, παρόλη τη πίεση του χρόνου. Τον περισσότερο χρόνο του τον περνούσε στο ιατρείο, και τον αφιέρωνε στους αρρώστους του, στη ιατρική μελέτη ή στις διάφορες δραστηριότητές του.

Ήταν γιατρός ευαίσθητος, ένοιωθε τον ξένο πόνο, και τον έκανε δικό του.

Άμα έβλεπε δε, πως ο ασθενής του ήταν πάμφτωχος, και δεν είχε καθόλου λεφτά να πάρει ούτε ένα φάρμακο, αν δεν το είχε ο ίδιος στο ιατρείο του να του το δώσει, ήταν τόσο ευαίσθητος που ήταν σε θέση τους δώσει ακόμα και από τα δικά του χρήματα για να το αγοράσει!

Δεν άφηνε πάντως ποτέ άρρωστο στην τύχη του!

Στο δρόμο και παντού τον σταματούσαν, για να τον ρωτήσουν για τυχόν ιατρικό πρόβλημα του ο κόσμος, και εκείνος ποτέ δεν αρνήθηκε να δώσει, ακόμα και στο δρόμο, μια υπεύθυνη απάντηση!

Σε πολλές περιπτώσεις έδινε φάρμακα δωρεάν, χωρίς καμία αμοιβή!

Αυτό γινόταν γιατί πολλά φάρμακα του τα έστελναν σαν δείγματα οι φαρμακοβιομηχανίες του εξωτερικού, μαζί με τα ενημερωτικά φυλλάδια και τα είχε στο ιατρείο.

Του τα έστελναν για να τα δοκιμάσει, να δει την αποτελεσματική χρήση τους, και να τους δώσει ενημέρωση μετά εκείνος για την αποτελεσματικότητά τους.

Από αυτά έδινε στους αδύναμους οικονομικά ασθενείς του, για να μην πηγαίνουν να τα αγοράζουν.

Περνούσαν όμως ταχτικά και πολλοί ιατρικοί επισκέπτες από το ιατρείο του γιατρού. ​

Ήταν υπάλληλοι των φαρμακοβιομηχανιών, και μάλιστα του δίνανε πολλές φορές και εκείνοι δωρεάν φάρμακα αυτά υπό μορφή δείγματος.

Έτσι διέθετε πάρα πολλά σύγχρονα για την εποχή φάρμακα, όλα δείγματα και φυσικά δωρεάν.

Αυτά λοιπόν τα δωρεάν φάρμακα, ποτέ δεν τα εκμεταλλεύτηκε! Όλα τα δείγματα φαρμάκων τα διέθετε στους άπορους ασθενείς του.

Γιατρός με πολλές δραστηριότητες

Έλεγχος υγειονομικής επίβλεψης ποντοπόρων πλοίων

Ίσως πολλοί ακόμα και σήμερα δεν γνωρίζουν καν τις δραστηριότητες που είχε ο γιατρός Κουκουριτάκης , πέραν αυτής του αγροτικού γιατρού στο Υγειονομικό Μοιρών.

Σπουδαία δραστηριότητα του λοιπόν, ήταν να του αναθέσουν να αναλάβει την «υγειονομική επίβλεψη» στα ποντοπόρα καράβια που ερχόταν για ανεφοδιασμό στους Καλούς Λιμένες.

Το κάθε καράβι που άραζε ήταν σε καραντίνα, μέχρι να τελειώσει ο γιατρός τον έλεγχο!

Και αυτό γινόταν υποχρεωτικά βάσει του τότε νόμου «περί υγείας και προστασίας του πολίτη», για να μην γεμίσει η Μεσαρά από θανατηφόρες ασθένειες κυρίως προερχόμενες από Αφρική.

Ήταν η εποχή που είχε ανοίξει το Σουέζ, και τα περισσότερα ποντοπόρα καράβια πλέον ανεφοδιαζόταν στις δεξαμενές πετρελαίου που είχε ο Βαρδινογιάννης στους Καλούς Λιμένες.
Λέγεται πως ήταν και αυτή μια αρχική ιδέα τότε του Ωνάση, να φτιάξει εκείνος εκεί τις δεξαμενές.

Ωστόσο ο Ωνάσης είχε κατέβει πράγματι στους Καλούς Λιμένες για το σκοπό αυτό., Μάλιστα άφησε μια καλή εντύπωση στους ντόπιους, που πολλοί ακόμα τη θυμούνται! Έτυχε λένε να δοκιμάσει τότε που ήρθε και μια λεμονάδα «ΛΈΝΤΑ» η οποία έβγαινε τότε στη περιοχή.

Υπήρχε όντως μια βιοτεχνία με την ονομασία «ΛΈΝΤΑ», που το νερό ερχόταν από πηγή κοντά στην Αγία Μαρίνα, και που οι παλιοί πολύ καλά θυμούνται.

Τόσο πολύ του άρεσε η λεμονάδα αυτή, που πήρε μαζί του στην Αθήνα δύο κιβώτια!

Εντύπωση ιδιαίτερη έκανε σε όλους, που ενώ έκαναν 20 δραχμές τα δύο κιβώτια οι λεμονάδες, εκείνος πλήρωσε 200 δραχμές χωρίς να ζητήσει ρέστα!

Τότε οι 200 δραχμές ήταν αξιόλογο ποσό, αφού η μια γκαζόζα είχε τότε μία δραχμή, και η αξία των δύο κασονιών ήταν μόνο 40 δραχμές!

Όμως για λόγους που δεν γνωρίζουμε δεν έκανε τελικά την επένδυση εκείνος, αλλά οι Βαρδινογιάννηδες.

Πήγαινε λοιπόν εκεί ο Κουκουριτάκης στα καράβια που άραζαν, και εξέταζε τα πάντα μέσα, κυρίως όσους ξένους ερχόταν σε ελληνικό έδαφος, φέροντας τυχόν μαζί τους μεταδοτικές ασθένειες.

Εκείνος μετά από σχετικό έλεγχο, έδινε το «Υγειονομικό ΟΚ», και έτσι δεν υπήρχε πρόβλημα μετάδοσης, ώστε να κινδυνεύσουν οι Μεσαρίτες.

Μπορούσε να ελέγξει και δέκα καράβια την ημέρα! Τον μετέφερνε μέχρι εκεί η εταιρία με στρατιωτικό jeep, μάρκας « willys».

Αυτό κράτησε τουλάχιστον μια εικοσαετία!

Υγειονομική επίβλεψη στη στρατιωτική Μονάδα « Tαγ/η Νικολούδη Εμμανουήλ»

Λίγοι μπορεί να γνωρίζουν ίσως, πως γιατρός του στρατοπέδου « Τα/γη Νικολούδη Εμμανουήλ» ήταν και εδώ ο Κουκουριτάκης. Το στρατόπεδο ήταν τότε Ταξιαρχία, ιππικού, όμως το ίδιο δεν είχε στρατιωτικό γιατρό. Ευθύνη λοιπόν για περίθαλψη αξιωματικών, υπαξιωματικών και οπλιτών είχε και εδώ ο Κουκουριτάκης για πολλά χρόνια.

Υγειονομική επίβλεψη Δημοσίων υπαλλήλων

Εκείνα τα χρόνια, στη πόλη των Μοιρών υπήρχαν πολλοί δημόσιοι υπάλληλοι. Επειδή υπήρχαν εκεί πολλές Δημόσιες υπηρεσίες συγκεντρωμένες, Ταχυδρομείο, Τηλεγραφείο, Εφορία, Ειρηνοδικείο Χωροφυλακή, Αγρονομείο, Ταμείο, Τράπεζα κλπ , φυσικό ήταν να έχει η πόλη και πολλούς δημόσιους υπαλλήλους!

Όλοι αυτοί οι υπάλληλοι, ήταν υπό την ιατρική επίβλεψη πάλι του γιατρού Κουκουριτάκη.

Η ετήσια ομιλία του την « Παγκόσμια ημέρα Υγείας»

Μια ακόμα δραστηριότητά του ήταν, ότι είχε καθιερώσει, κάθε χρόνο, τη μέρα παγκόσμιας υγείας, 7 Απριλίου δηλαδή, να βγάζει λόγο στην αίθουσα του κινηματογράφου «ΦΑΙΣΤΌΣ», ιδιοκτησία Κουλεντάκη – Πολιτάκη, που βρισκόταν δεξιά όπως ερχόμαστε από Καπαριανά.

Εκεί κάθε χρόνο είχε τα ευκαιρία να βγάζει λόγο, και να ενημερώνει τους Μεσαρίτες για γενικά θέματα, και θέματα που τους ενδιαφέρουν άμεσα. Για προλήψεις, νέες δυνατότητες της ιατρικής, προβλήματα με θέματα υγείας στη περιοχή κλπ, μάλιστα έκανε διάφορες προτάσεις και έδινε λύσεις ο ίδιος σε πολλά από αυτά τα προβλήματα.

Νομαρχιακός σύμβουλος

Τη δεκαετία του ’50 εξελέγη από τους συμβούλους κοινοτήτων σαν «Νομαρχιακός σύμβουλος» εκείνης της εποχής, είχε περισσότερο συμβουλευτικό χαραχτήρα, και όχι πολιτικό.
Πολλές φορές, και την ετήσια άδειά του εξαντλούσε, γιατί αφιέρωνε πολύ χρόνο στις πολλές αυτές περίπλοκες δραστηριότητές του που αναφέραμε παραπάνω.

Είχε και την υγειονομική επίβλεψη των «Ιδρυμάτων Παναγίας Καλυβιανής»

Τελευταίως και αφού φτιάχτηκαν και τα «Ιδρύματα Παναγίας Καλυβιανής» από τον Μακαριστό Τιμόθεο, πήγαινε και εκεί δύο φορές τη βδομάδα για να παράσχει σε όλους ιατρική κάλυψη της υγείας όλων, (παιδιών, ιερωμένων και γενικά όλου του προσωπικού).

Πρωτοστάτης και σε δενδροφύτευση

Στην έξοδο των Μοιρών προς τις Μοίρες Τυμπάκι, και σε αρκετή διαδρομή κατόπιν προτροπής του γιατρού Κουκουριτάκη, και ασφαλώς σε συνεργασία με τον τότε δήμαρχο Μοιρών Στέφανο Κατεργαράκη, καθώς και με τη σπουδαία βοήθεια και του Νικολάου Ρεθυμνιωτάκη (Ντούγκλα), έλαβε μέρος στη μεγάλη δενδροφύτευση την «ημέρα γιορτής πρασίνου». Όλοι τους, μαζί και ο γιατρός έκαναν τη δενδροφύτευση αυτή εκατέρωθεν και κατά μήκος του δρόμου προς Τυμπάκι!

Ο Δήμαρχος αφού έκανε το χατίρι του γιατρού, μάζεψε πολύ κόσμο, και φύτεψαν πολλά δένδρα ευκαλύπτων, πολλά από τα οποία σώζονται ακόμα και μέχρι και σήμερα!
Στη φώτο φαίνεται ο Κουκουριτάκης στη δενδροφύτευση το 1954 μαζί ε τον Φραγκίσκο Σφακιανάκη πού είχε το εστιατόριο στις Μοίρες, γνωστός σαν «Φραγκής».

Ήταν ο γιατρός που πιστοποίησε τον θάνατο των εννέα
Ό Κουκουριτάκης ήταν εκείνος που εκλήθη από τους Γερμανούς, να πιστοποιήσει τον θάνατο των εκτελεσθέντων εννέα συμπατριωτών μας. Όμως επειδή είχε στοχοποιηθεί για τις δραστηριότητές του όπως αναφέρανε και στο προηγούμενο άρθρο να περιθάλπει Άγγλους στρατιώτες δηλαδή, είχε γίνει «μήλον της έριδος», μεταξύ αξιωματούχου της στρατιωτικής αστυνομίας Γκεστάμπο, και ανώτερου αξιωματούχου του Γερμανικού στρατού. Ο πρώτος ζητούσε θανάτωση, ο δεύτερος να μείνει για να γιατρεύει όλο τον κόσμο της περιοχής. Ευτυχώς υπερίσχυσε η γνώμη του ανώτερου αξιωματικού του στρατού, και ο γιατρός ευτυχώς σώθηκε!

Τα δύο γρήγορα άλογα του γιατρού

Είχε από πολύ πριν τη κατοχή, δύο γερά άλογα, μάλιστα φοράδες. Και τα δύο τα είχε αγοράσει από κάποιον από το χωριό Άη Γιάνη κοντά στην αρχαία Φαιστό.

Ήταν διό καλές και δυνατές φοράδες, μια ψαρή και μια καφέ.

Τον καλούσαν παράδειγμα να πάει στη Πόμπια, και να επισκεφθεί εκεί κάποιον άρρωστο? Καβαλούσε λοιπόν αμέσως τη μια φοράδα, που ήταν και «γιοργαλίδικη», και καλπάζοντας πήγαινε στη Πόμπια και τον έβλεπε τον ασθενή του.

Είχε δε μια καταπληκτική σύζυγο, την Κατίνα, και αν καμιά φορά ερχόταν στο διάστημα που έλειπε κάποιος στο σπίτι τους, ζητώντας επειγόντως το γιατρό, να πάει ας πούμε και στη Γαλιά, η σύζυγος του γιατρού του έλεγε:

-Μόλις εμφανιστεί στο σπίτι ο γιατρός, θα τον ενημερώσω, και θα έρθει αμέσως!

Πράγματι, κάποια στιγμή καταφθάνει ο γιατρός πάνω στη φοράδα, που ακόμα ασθμαίνει.

Μόλις μαθαίνει πως έχει και περιστατικό στη Γαλιά, καβαλά αμέσως την άλλη φοράδα τη ξεκούραστη, και τραβά γραμμή πάλι με καλπασμό, για τον επόμενο ασθενή, και ούτω καθ’ εξής!

Τα άλογα τα είχε συνέχεια σε καλπασμό!

Αυτό το έκανε, και ενάλλασσε τα άλογα του, μια το ένα και μια το άλλο, για να μην τα καταπονεί, και για να τους δίνει την ευκαιρία να ξεκουραστούν!

Και αυτό, γιατί αγαπούσε πολύ τα ζώα του, τα οποία είχε και αυτά σαν παιδιά του, και τα θεωρούσε μέρος της οικογένειας του! Μάλιστα και όταν αγόρασε το πρώτο αυτοκίνητο, τη μια φοράδα τουλάχιστον, τη κράτησε για τις περιοχές που δεν πήγαινε αυτοκίνητο.

Τελικά τις φοράδες του τις είχε μέχρι και πέθαναν από γεράματα!

Πλήρωνε κάποιον Πετροκεφαλιανό, να τα φροντίζει, και εκείνος πήγαινε μια φορά τη βδομάδα και τα έβλεπε.

Το πρώτα του αυτοκίνητα

Το πρώτο του αυτοκίνητο, το απέχτησε το ’58, ήταν ένα «OPEL OLYMPIA», και το πήρε μεταχειρισμένο, από το βουλευτή Λακωνίας , κάτοικο Μάνης Δαβάκη.

Το δεύτερο του αυτοκίνητο, που και εγώ ο ίδιος ακόμα το θυμάμαι, ήταν ένα «VOLKSWAGEN» τύπου «σκαραβαίος», το οποίο είχε αγοράσει καινούριο.

Πλέον με το αυτοκίνητο πήγαινε πιο άμεσα στον προορισμό του.

Αφότου απέχτησε λοιπόν αυτοκίνητο, το άλογο το είχε μόνο για τις δύσβατες περιοχές, που δεν είχαν ακόμα αυτοκινητόδρομους.

Όσον αφορά το αυτοκίνητό του τον σκαραβαίο, υπήρξε κάποτε και το εξής αστείο ευτράπελο:

Μια μέρα που πήγαινε με το αυτοκίνητο του το σκαραβαίο στη Γαλιά, για επίσκεψη σε ασθενή, κάπου στα μισά του δρόμου μένει! Δεν έπαιρνε μπρός παρά τις επίμονες προσπάθειες του γιατρού!

Τότε απογοητευμένος, κοιτάζει γύρω τριγύρω, βλέπει κάτι πρόβατα κάπου κοντά, και ψάχνει για το βοσκό.

Τον βλέπει λοιπόν τον πλησιάζει, και τον ρωτάει:

-«Μπορείς να πεταχείς μέχρι το συνεργείο στις Μοίρες, και να ειδοποιήσεις να έρθουν εδώ για να δούνε τη βλάβη?».

Τότε ο βοσκός πλησιάζει το αυτοκίνητο, και λέει στο γιατρό:

-«Γιατρέ κοίταξες αν έχει βεζίνα»?

Κοιτάζει ο γιατρός, για βενζίνα, άδειο τελείως το ρεζερβουάρ!

Τότε ανοίγει το μπροστινό καπώ που είχε ο σκαραβαίος τη ρεζέρβα με βενζίνη σε ειδικό κάνιστρο, την άδειασε στο αυτοκίνητο, βάζει μπρός , και συνέχισε το δρόμο του!

Βλέπεις τη ρεζέρβα με τη βενζίνα τότε τα παλιά αυτοκίνητα την είχαν σε μεταλλικό κάνιστρο, μπροστά ή πίσω στο καπώ.

Η σχέση του γιατρού, με το τραγούδι «Αστρα μη με μαλώνετε»

Με τον Λευτέρη Καμπουράκη ή Καστελλολευτέρη τον μεγάλο συνθέτη που κυκλοφόρισε το γνωστό σε όλους τραγούδι «άστρα μη με μαλώνετε», ήταν πολύ καλοί φίλοι με το γιατρό αλλά και γείτονες!

Ο Κστελλολευτέρης τότε δούλευε στα τρία τάφ «ΤΤΤ», έτσι λέγανε τότε το Ταχυδρομείο, που ήταν ένα με το Τηλεφωνείο και Τηλεγραφείο, για αυτό λεγόταν και «τρία ταφ».

Η υπηρεσία λειτουργούσε εκείνα τα χρόνια σαν ενιαίος οργανισμός .

Και επειδή καθημερινά ο γιατρός είχε πάρα πολλά γράμματα, τηλεγραφήματα επιστολές κλπ, τον επισκεπτόταν πολύ συχνά ο Λευτέρης Καμπουράκης, και του τα έφερνε.

Μάλιστα επειδή ο γιατρός του άρεσε να ενημερώνεται, είχε πολύ συχνά έντυπα από τις μεγαλύτερες φαρμακοβιομηχανίες του εξωτερικού, γιατί και εκείνες από έρευνα τους, διαπίστωσαν πως ο συγκεκριμένος γιατρός ήταν από του πρώτους στη λίστα σε ενημέρωση στην Ελλάδα!

Ο Καστελλολευτέρης μια μέρα που του έφερνε πάλι γράμματα, είπε στο γιατρό:

-«Γιατρέ, πιο πολλά γράμματα παίρνεις εσύ, παρά όλη η Μεσσαρά!»

Μια άλλη μέρα πάλι ο Καστελλολευτέρης , γύρω στα 1953 που του πήγε πάλι γράμματα, λέει πάλι στο γιατρό:

-«Γιατρέ, για κοίτα εδώ, αυτούς τους στίχους που έγραψα, να μου πεις τη γνώμη σου αν σου αρέσουν».

Φυσικά ρώτησε το γιατρό, γιατί τον θεωρούσε αξιόπιστο, γενικά αυθεντία για όλα τα θέματα, και περίμενε από αυτόν μια απάντηση σοβαρή και υπεύθυνη, επειδή τον θεωρούσε άνθρωπο αυξημένης αντίληψης.

Ο γιατρός αφού διάβασε προσεκτικά τους στίχους του τραγουδιού, του απάντησε:

-«Ποιος το έγραψε αυτό το τραγούδι?»

-«Εγώ το ‘γραψα γιατρέ!» απαντά ο Καστελλολευτέρης.

-« Μα είναι πολύ καλό! Οι στίχοι σου μου αρέσουν πάρα πολύ Λευτέρη! Θέλω να μου τους δώσεις να τους κρατήσω, θέλω να τους έχω και εγώ».

-«Γιατρέ, αφού μου το λέτε εσείς πως είναι καλό, σκέφτομαι σύντομα να το μελοποιήσω!». Απαντά πάλι ο Λευτέρης

Τότε ο Καστελλολευτέρης είπε στη νοσοκόμα του γιατρού:

– «Πάρε μολύβι και χαρτί, να αντιγράψεις αυτούς τους στίχους που έχω εδώ, και να τους δώσει μετά στο γιατρό».

Τα χρόνια εκείνα, είχε μία μόνο νοσοκόμα, την Ξενάκη Ειρήνη, καθότι ήταν την εποχή που ο γιατρός δούλευε στο «Αγροτικό Ιατρείο Μοιρών», και κατά πάσα πιθανότητα, εκείνη πρόσταξε ο Καστελλολευτέρης να το αντιγράψει!

Έτσι και έγινε, σε διό τρία χρόνια πράγματι ο Καστελλολευτέρης, το έβγαλε σε δίσκο, γύρω στο ‘55!

Το χαρτάκι αυτό με τα «γυναικεία γράμματα», πιθανόν το έγραψε η Ξενάκη Ειρήνη, και που περιέχει γραμμένους όλους τους στίχους του «άστρα μη με μαλώνετε», σώζεται ακόμα και σήμερα, και το έχει μαζί με πολλά προσωπικά του είδη και ιατρικά εργαλεία, η οικογένεια Κουκουριτάκη.

Το κείμενο A’ και B’ μέρος,βασίστηκε σε μαρτυρίες:
Αρμουτάκη Γεωργίου, Δήμαρχος Δ. Φαιστού
Μαραγκάκη Μύρωνα, συνταξιούχος
Bασιλείας Μαρκάκη , συνταξιούχος δασκάλα.
Χουστουλάκη Πελαγία, συνταξιούχος αγρότισσα από Γαλιά

Κείμενο: Γεώργιος Χουστουλάκης
φωτογραφίες: Γεώργιος Χουστουλάκης – Αρχείο Δήμου Φαιστού

Αυτή την εποχή στο μενού του τριάστερου εστιατορίου Plaza Athenee στο Παρίσι, όπου εργάζεται από το 2015, η Ζεσικά προτείνει: φράουλες με μπουμπούκια ελάτου ή μόνο με ραβέντι — το οποίο κατά περίπτωση έχει υποστεί ζύμωση, είναι ψημένο, φρυγανισμένο, ποσέ και ωμό σε μια πιο τραγανή άποψη.

Φρούτα εποχής με ξύδι, με ελάχιστη ζάχαρη, στο μπάρμπεκιου… επιδόρπια απόντα παντελώς από το Instagram: η Γαλλίδα Ζεσικά Πρεαλπατό δεν τόλμησε να δώσει στον ζαχαροπλάστη πατέρα της να δοκιμάσει τα επιδόρπιά της, τα οποία βραβεύτηκαν αυτή την εβδομάδα ως τα καλύτερα παγκοσμίως.

«Δεν θα καταλάβαινε τίποτε από αυτά που κάνω», ομολογεί η 32χρονη που ανακηρύχθηκε η «καλύτερη ζαχαροπλάστρια του κόσμου» από την κατάταξη World’s 50 Best Restaurants.

Αυτή την εποχή στο μενού του τριάστερου εστιατορίου Plaza Athenee στο Παρίσι, όπου εργάζεται από το 2015, η Ζεσικά προτείνει: φράουλες με μπουμπούκια ελάτου ή μόνο με ραβέντι – το οποίο κατά περίπτωση έχει υποστεί ζύμωση, είναι ψημένο, φρυγανισμένο, ποσέ και ωμό σε μια πιο τραγανή άποψη.

Η ίδια δεν ενδιαφέρεται να φωτογραφίζει τις δημιουργίες της που μοιάζουν ακατέργαστες αλλά αφήνουν μια εξαιρετικά λεπτή και γνήσια γεύση.

Τα επιδόρπιά της εντάσσονται στην αντίληψη της «φυσικότητας» (naturalite – γευστικές δημιουργίες με χρήση κυρίως φυσικών προϊόντων), την οποία υποστηρίζει ο διάσημος σεφ Αλέν Ντικάς, μέντορας της Ζεσικά Πρεαλπατό, η οποία προτείνει με τη σειρά της την «desseralite» (από τις λέξεις dessert, επιδόρπιο + naturalite, φυσικότητα). Αυτός είναι και ο τίτλος του βιβλίου της, στο οποίο προτείνει τις συνταγές για 50 επιδόρπια που ετοίμασε στο Plaza Athenee.

Λεμόνι-φύκια, κεράσια-ελιές-βινεγκρέτ, βυνοποιημένο κριθάρι-παγωμένη μπύρα για γλασάρισμα-λυκίσκος, αγκινάρα Ιερουσαλήμ-βανίλια bourbon-τρούφα… «Εδώ, αναστατώνουμε τον κόσμο», λέει χαμογελώντας η ζαχαροπλάστρια που κατάγεται από το Μον-ντε-Μαρσάν της νοτιοδυτικής Γαλλίας.

Χωρίς κρέμα και μους

«Μου αρέσει πολύ να βάζω ξύδι, βινεγκρέτ, μου αρέσουν όλοι οι τρόποι παρασκευής, διάφορες προσεγγίσεις για να αναδείξω το προϊόν».

Ορισμένοι συνάδελφοί της την επικρίνουν για τα αρκετά σοφιστικέ, όπως τα χαρακτηρίζουν, για ένα πολυτελές ξενοδοχείο, επιδόρπιά της. Μερικές φορές πελάτες δηλώνουν «απογοητευμένοι», αφηγείται η Ζεσικά, μια από τις ελάχιστες σεφ ζαχαροπλαστικής σε εστιατόριο τριών αστέρων.

Πριν από τέσσερα χρόνια, ο Αλέν Ντικάς την έκανε να κλάψει όταν αρνήθηκε να δοκιμάσει ένα από τα πρώτα της ντεζέρ με φρούτα. «Τώρα βλέπω γιατί: εργάστηκα όπως θα έκανε ένας ζαχαροπλάστης. Είχα βάλει πολλή μους, κρέμα, παγωτό και ένα ζαχαρωτό σε σχήμα κεραμιδιού. Για τον Ντικάς, αυτά δεν ήταν πολύ σπουδαία υλικά για ένα επιδόρπιο».

«Αφαίρεσα τα πάντα… και σήμερα δυσκολεύομαι πολύ να φτιάξω επιδόρπια με βάση τη σοκολάτα ή τον καφέ γιατί δεν είναι υλικά που μπορούμε να σερβίρουμε στο πιάτο» Τα επιδόρπιά της έχουν μια υποψία πικράδας και οξύτητας και χρησιμοποιεί τη ζάχαρη όπως το αλάτι, απλά και μόνο για νοστιμιά. «Καταλαβαίνω τους πελάτες όταν δεν τους αρέσουν».

Στην αρχή τα αρνητικά σχόλια την πλήγωναν, μετά συνήθισε. Η ίδια δηλώνει κατάπληκτη για τη βράβευσή της. «Ουδέποτε θα στοιχημάτιζα ότι η ζαχαροπλαστική αυτή θα έδρεπε δάφνες. Είναι τεράστια τιμή για μένα».

«Τα επιδόρπια αυτά δεν είναι κατ΄ανάγκην ωραία, φαίνονται πολύ απλά αλλά απαιτούν πάρα πολλή δουλειά για να γίνουν», εξηγεί.

Η ίδια θέλει έως και έναν μήνα για να επεξεργαστεί ένα νέο επιδόρπιο και το μενού αλλάζει πολύ γρήγορα, με την εναλλαγή των εποχών. Της αρέσει να συνδυάζει τη μαγειρική με τη ζαχαροπλαστική, να ψήνει ροδάκινα και βερίκοκα στο μπάρμπεκιου.

«Όταν ανεβάζω στο Instagram αυτό που ετοιμάζω, η φωτογραφία δεν εντυπωσιάζει… Οι κακόμοιροι οι 20.0000 ακόλουθοί μου!», λέει αστειευόμενη, ενώ παραδέχεται ότι παραδόξως για την ηλικία της, δεν της πολυαρέσουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ούτε έχει τον χρόνο να ανεβάζει «σωστά» τη φωτογραφία για να αναδείξει το έργο της.

Ασφαλώς και της αρέσει η κλασική ζαχαροπλαστική αλλά δεν θέλει πια να την παρασκευάζει: «ήρθα εδώ γιατί είχα βαρεθεί να φτιάχνω σοκολάτα-φυστίκι ή κεράσι-αμύγδαλο. Ένα Σεντ-Ονορέ είναι τόσο ωραίο, δεν βλέπω γιατί θα πρέπει να το επαναπροσδιορίσω. Εδώ μας αρέσει να ταράζουμε τα νερά. Όταν λοιπόν ο πελάτης φθάνει στο επιδόρπιο, και αυτό είναι ένα Σεντ-Ονορέ, τότε δεν υπάρχει διαφορά».

Πάντως ούτε ο πατέρας της ούτε τα άλλα μέλη της γαλλο-ιταλικής της οικογένειας –μάγειρες και ζαχαροπλάστες– έχουν δοκιμάσει τις τελευταίες δημιουργίες της. «Όταν επιστρέφω στο πατρικό μου, οι γονείς μου δεν μου μιλούν για τη δουλειά μου. Πράγματι, δεν ξέρουν τι γίνεται και αυτό μου αρέσει πολύ. Μας αρέσει να τρώμε οικογενειακά, να μοιραζόμαστε πιάτα, τα οποία είναι πολύ απλά τις περισσότερες φορές. Αλλά σίγουρα δεν θα καταλάβαιναν τα δικά μου επιδόρπια».

(με πληροφορίες από Le Monde)

Κύπριος ηθοποιός του θεάτρου, του κινηματογράφου και της τηλεόρασης, με σπουδαία κωμική φλέβα και μεγάλες δυνατότητες στο δράμα

Ο Σωτήρης Μουστάκας γεννήθηκε στις 17 Σεπτεμβρίου 1940 στο χωριό Κάτω Πλάτρες Λεμεσού και ήταν το τελευταίο παιδί πολυμελούς οικογένειας. Έκανε μουσικές σπουδές (βιολί), αλλά το όνειρό του ήταν να γίνει ηθοποιός. Από το Δημοτικό κιόλας ήταν πρωταγωνιστής στα έργα που ανέβαζε με τους συμμαθητές του. Του άρεσε ο Σέξπιρ, αλλά και ο Τσάρλι Τσάπλιν, που τον είχε δει στο σινεμά.

Το άτυπο ντεμπούτο του στο θεατρικό σανίδι το έκανε στη Λεμεσό. Είχε πάει να δει τον θίασο του Νίκου Σταυρίδη και κάποια στιγμή βρήκε την ευκαιρία να τρυπώσει στα καμαρίνια. Εκεί ζήτησε τη βοήθεια του σπουδαίου κωμικού, όταν θα ερχόταν στην Αθήνα να σπουδάσει θέατρο. Στο διάλειμμα από σκηνής ο Σταυρίδης έλεγε ανέκδοτα στον κόσμο. «Κάποια στιγμή σταμάτησε κι άρχισε να φωνάζει το όνομά μου. Με κάλεσε στη σκηνή. Αυτό ήταν το ντεμπούτο μου» είχε πει.

Σε ηλικία 15 χρονών, συμμετείχε ενεργά στον Απελευθερωτικό Αγώνα της ΕΟΚΑ (1955-1959), ως αγγελιοφόρος διαταγών του αρχηγού της, Διγενή Γρίβα, προς τις διάφορες αντιστασιακές ομάδες. Μοίραζε φυλλάδια κι έγραφε συνθήματα στους τοίχους. Συνελήφθη από τους Άγγλους και φυλακίστηκε για εφτά μήνες. Με πλαστό διαβατήριο ταξίδεψε στην Αθήνα για να σπουδάσει ηθοποιός, παρά τις αντιρρήσεις του πατέρα του.

Όταν έφτασε στην Αθήνα, έπιασε δουλειά σ’ ένα εστιατόριο ως σερβιτόρος και παράλληλα έδωσε εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Κόπηκε, αλλά δεν το έβαλε κάτω. Ξαναπροσπάθησε και πέρασε. Εκεί γνώρισε και την ηθοποιό Μαρία Μπονέλου, την οποία παντρεύτηκε το 1973 κι έκαναν μία κόρη, την Αλεξία. Την περίοδο που σπούδαζε στο Εθνικό, πέρασε στο πανεπιστήμιο και συγκεκριμένα στην ΑΣΟΕΕ.

Ως σπουδαστής εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο θεατρικό σανίδι κρατώντας ένα μικρό ρόλο στο έργο «Χαραυγή» του Δημήτρη Μπόγρη (1961) κι ένα χρόνο αργότερα έκανε την πρώτη του επαγγελματική εμφάνιση με τον θίασο της Κάκιας Αναλυτή και του Κώστα Ρηγόπουλου στο έργο των Βαγγέλη Γκούφα και Βασίλη Ανδρεόπουλου «Μια πόρτα δραχμές πεντακόσιες». Με τον ίδιο θίασο συνεργάστηκε και τον επόμενο χρόνο, ενώ ακολούθησαν συνεργασίες με τους θιάσους Μάρως Κοντού – Γιώργου Πάντζα και Λάμπρου Κωνσταντάρα – Μάρως Κοντού.

Στα μέσα της δεκαετίας του ’60 έπαιξε στους «Όρνιθες» του Αριστοφάνη, σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν, ενώ σημαντική θεωρήθηκε η ερμηνεία του στον «Ασυλλόγιστο» του Μολιέρου σε σκηνοθεσία Μιχάλη Μπούχλη. Τη θεατρική σεζόν 1969-1970 συνεργάστηκε με τον θίασο Αλέξη Μινωτή – Κατίνας Παξινού στο θεατρικό του Σον Ο’ Κέιζι «Η Ήρα και το παγόνι».

Το 1976 συγκρότησε τον δικό του θίασο και ανέβασε τα έργα «Το κλουβί με τις τρελλές», «Βιολιστής στη στέγη», «Ο καλός στρατιώτης Σβέικ» και «Ο σιγανοπαπαδιάς».

Ηθοποιός με άνεση στον αυτοσχεδιασμό, διακρίθηκε ιδιαίτερα στην επιθεώρηση. Το 1994 τιμήθηκε με το βραβείο επιθεώρησης «Παναθήναια» για την ερμηνεία του στο νούμερο «Άμλετ» και δύο χρόνια η Εταιρεία Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων τού απένειμε το βραβείο «Παπαδούκα» για το νούμερο «Οι δύο δουλειές» στην επιθεώρηση «Και Μί-μη χειρότερα».

Στον κινηματογράφο, η καριέρα του ξεκίνησε το 1964 με τον «Ζορμπά» του Μιχάλη Κακογιάννη, όπου υποδύθηκε τον τρελό του χωριού και ολοκληρώθηκε με τον ρόλο του Τιτσιάνο στην ταινία του Γιάννη Σμαραγδή «Ελ Γκρέκο» το 2007. Σταθμός θεωρήθηκε η ερμηνεία του στην ταινία «Ο Νομοταγής Πολίτης», σε σκηνοθεσία Ερρίκου Θαλασσινού και σενάριο Κώστα Μουρσελά. Τη δεκαετία του ’80 πρωταγωνίστησε σε δεκάδες βιντεοταινίες. Το 2002 βραβεύτηκε για το ρόλο τού 98χρονου χάκερ στην τηλεοπτική σειρά του Γιάννη Σμαραγδή «Τα χαϊδεμένα παιδιά», που μεταδόθηκε από την ΕΤ1.

Ο Σωτήρης Μουστάκας πέθανε στις 4 Ιουνίου 2007 σε νοσοκομείο της Αθήνας, σε ηλικία 66 ετών. Λίγες ώρες πριν από το μοιραίο είχε αισθανθεί αδιαθεσία, κατά τη διάρκεια πρόβας του «Πλούτου» του Αριστοφάνη, που θα παρουσίαζε με τους Θύμιο Καρακατσάνη, Γιώργο Κωνσταντίνου και Βάσια Τριφύλλη. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του έπασχε από καρκίνο.

Πηγή: sansimera.gr