Οι νάνοι Μοναχοί που πέρασαν από την Κρήτη

Υπήρχαν δυο νάνοι, ο νάνος μοναχός Αβερίκιο (Μονή Τοπλού) και ο άγιος νάνος Ιωακείμ (Μονή Κουδουμά)

Ο εικονιζόμενος νάνος Μοναχος είναι ο άγιος νάνος Ιωακείμ, μάλλον με λάθος λεζάντα.

Οσιακή μορφή της Ιεράς Μονής Κουδουμά (Αστερούσια όρη Ηρακλείου)! Μοναχός Ιωακείμ Αντωνάκης (Ιωακειμάκι ή Καλογεράκι) (1873 -1946). Ο κατά κόσμον Ιωάννης Αντωνάκης του Νικολάου από το χωριό Ρούπες Ρεθύμνης. Η φωτογράφιση έγινε το 1939 στην Μονή Κουδουμά από περιηγητή όταν ο όσιος ήτανε 66 ετών. (πληροφορίες από το βιβλίο ΟΙ ΟΣΙΟΙ ΠΑΡΘΕΝΙΟΣ ΚΑΙ ΕΥΜΕΝΙΟΣ ΚΑΙ Η ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΚΟΥΔΟΥΜΑ του αρχιμανδρίτη Χρυσόστομου Ι. Παπαδάκη – έκδοση Ιεράς Μονής Κουδουμά – Μοίρες 2003)

Μονή Τοπλού, 1899. Δυο μοναχοί, ο ένας νάνος! Από αριστερά ο νάνος μοναχός Αβερίκιο, στο κέντρο ο μοναχός Χατζή Γερμανός και δεξιά ο συνοδός της αποστολής Alvise Cafato. Φωτογραφία από τη συλλογή του Ιταλού βοτανολόγου, γεωγράφου, εθνολόγου, Antonio Baldacci στην εταιρεία: Società Geografica Italiana

Αν κάποιος αναζητά σύγχρονους αγίους, ας πάει στον Κουδουμά.Βέβαια, οι άγιοι προτιμούν να κρύβονται, αλλά μια συζήτηση με τους πατέρες της μονής είμαι βέβαιος ότι θ’ αποκαλύψει σε κάθε ειλικρινή πνευματικό αναζητητή έναν κόσμο που ο ίδιος ούτε που γνώριζε ότι υπάρχει.

Το «Ιωακειμάκι» ή «Καλογεράκι», όπως τον αποκαλούσαν, έζησε εκεί μια ζωή πνευματικού αγώνα, προσευχής και συμμετοχής στα άγια μυστήρια της Ορθόδοξης Εκκλησίας και έφτασε σε μεγάλο ύψος αγιότητας. Ο μικροσκοπικός άνθρωπος έγινε διορατικός διδάσκαλος των «ψηλών» ανθρώπων, γεμάτος χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος.

Ένα χαριτωμένο περιστατικό, που φανερώνει το πνεύμα του, συνέβη όταν τον επισκέφτηκαν κάποιοι συγχωριανοί του, φέρνοντάς του δώρο ένα βουργιάλι φρούτα (αχλάδια ή σταφύλια, δε θυμούμαι καλά). Όμως αυτά που είχανε κόψει από τη δική τους περιουσία τους είχανε φανεί λίγα και περνώντας από κάποιο ξένο χωράφι ή αμπέλι (είπα, δε θυμάμαι τι φρούτα ήταν) κόψανε κι άλλα και γεμίσανε το βουργιάλι. Μόλις φτάσανε, το Καλογεράκι άδειασε χάμω το βουργιάλι και τους είπε: «Άντες εδά να τα μοιράσομενε. Αυτό δικό σου, αυτό δικό σου, αυτό δικό μου…» και τους έδωσε πίσω όλα τα φρούτα που είχανε κόψει από ξένο μαξούλι, κρατώντας μόνο ό,τι είχανε φέρει από τα δικά τους.

Η ιστορία αυτή φανερώνει όχι μόνο το διορατικό του χάρισμα, αλλά και τη διακριτικότητά του – δεν τους μάλωσε, αλλά τους δίδαξε με έμμεσο τρόπο. Εξάλλου η συγχώρεση προς τους εχθρούς ήταν ένα βασικό θέμα στη διδασκαλία του.

Ο γέροντας κοιμήθηκε το 1948 και ο τόπος της ταφής του παραμένει μυστήριο μέχρι σήμερα. Μαρτυρούνται ωστόσο εμφανίσεις του μετά θάνατον, από το 1954 ώς το 1970. Στον Κουδουμά σώζεται ένα σκαμνάκι με την επιγραφή «Μνήσθητι, Κύριε, του αναξίου δούλου σου Ιωακείμ του Βηματάρη» (= βοηθού στο Άγιο Βήμα, δηλ. στο Ιερό).

Έτσι λοιπόν και οι νάνοι έχουν τον άγιό τους.

Όπως και τα ορφανά, αλλά και τα παιδιά της φυλακής έχουν τον άγιό τους (τον άγιο Μάμα, που γεννήθηκε στη φυλακή, όπου οι γονείς του θανατώθηκαν για την πίστη τους, και μεγάλωσε με θετή μητέρα), αλλά και κάθε κοινωνική ομάδα – και οι ΑμεΑ και οι περιθωριακοί και οι πλούσιοι και οι διάσημοι και οι πόρνες και οι ληστές και οι ομοφυλόφιλοι – έχουν τους αγίους τους, που βέβαια πολλές φορές έγιναν άγιοι αφήνοντας το δρόμο που είχαν πάρει στην αρχή και ακολουθώντας έναν άλλο δρόμο, γεμάτο μετάνοια, αγάπη και Φως, το δρόμο του Χριστού…

Και κάθε επάγγελμα φυσικά έχει τον άγιό του.
Ο γέροντας Ιωακείμ του Κουδουμά, ο Βραχύσωμος και Αγένειος (χωρίς γένια), όπως χαρακτηρίζεται, ο γέροντας Ιωακείμ του Ρεθύμνου και του Μυλοποτάμου, δεν είναι ακόμη αναγνωρισμένος επίσημα ως άγιος, αλλά είναι αναγνωρισμένος στη συνείδηση του λαού. Η ζωή του φανερώνει πως σε όποια θέση κι αν είμαστε ανοίγεται μπροστά μας ο δρόμος της επιτυχίας – της αληθινής επιτυχίας, που απαιτεί μεν θυσίες, όπως κάθε στόχος, αλλά φέρνει ευτυχία που συνεχίζεται στην αιωνιότητα.

Τις φωτογραφίες δημοσίσυσε η κα Helene Semanderes