Οι Τούρκοι συνήθιζαν κατά τις θεομηνίες να ζητούν τη συμπαράσταση του Θεού των Χριστιανών
Αλλά μόλις περνούσε το κακό, οι Έλληνες ξαναγίνονταν ”επικατάρατοι άπιστοι”.
Ένα περιστατικό, χαρακτηριστικό της οθωμανικής κουτοπονηρίας, αφηγείται ο Della Rocca, καθολικός εφημέριος στη Σύρα κατά τις τελευταίες δεκαετίες του ΙΗ’ αιώνα:
”Πριν μερικά χρόνια σε μια περιοχή της Μ. Ασίας, κοντά στη Σμύρνη, φοβερή αναβροχιά αφάνιζε την παραγωγή.
Οι Τούρκοι πλημμύριζαν τα τζαμιά και δέονταν για τη βροχή της σωτηρίας.
Μα καθώς συνεχιζόταν η ξηρασία πρόσταξαν τους Χριστιανούς να προσθέσουν και τις δικές τους προσευχές στον Ύψιστο.
Δεν είχε ακόμα τελειώσει η ελληνική λιτανεία κι’ άνοιξαν οι καταρράχτες του ουρανού. Γενική αγαλλίαση ακολούθησε στη περιοχή. Αλλά σε λίγο άρχισαν οι ψίθυροι εναντίον των Χριστιανών.
Γιατί ο Θεός εισάκουσε τις προσευχές των Ελλήνων και γιατί οι ικεσίες των Τούρκων δεν μπόρεσαν να μαλακώσουν την οργή του;;
Τα πνεύματα ηλεκτριζόταν όλο και πιο πολύ.
Αλλά ο ιμάμης βρήκε τρόπο να καθησυχάσει τους Οθωμανούς.
Οι προσευχές σας, τους είπε, φθάνουν στο Θεό σαν μεθυστικό άρωμα.
Και καθώς ο Θεός χαίρεται να απολαμβάνει τους θεσπέσιους ατμούς της προσευχής των πιστών, δεν βιάζεται να ικανοποιήσει τις ικεσίες τους.
Αντίθετα οι προσευχές των Χριστιανών είναι η μπόχα που αναδίνουν τα σαπισμένα πτώματα.
Γι’ αυτό, μόλις τον ικετεύουν για κάτι, σπεύδει να ικανοποιήσει τις δεήσεις τους για να γλυτώσει από τη δυσάρεστη οσμή που φθάνει στα ρουθούνια του”.
Τι να θαυμάσει κανείς, αναρωτιέται ο Della Rocca, την ευστροφία του ιμάμη ή την ηλιθιότητα του ποιμνίου του;;
(Traite complet sur les abeilles, avec une methode nouvelle de les gouvetner, telle qu’ elle se pratique a Syra, ile de l’ Archipel; Precede d’ un precis historique et economique de cette ile, par M. l’ abbe Della Rocca, νicaire – gene ral de Sura, (A Paris 1790, t.A’, σ. 93 – 94 σημ. 1).
Επεξεργασία – διατύπωση: Φανούριος Ζαχαριουδάκης
Ακολουθήστε το Cretanmagazine στο Google News και στο Facebook
