Αληθινές Ιστορίες: Νικολόπαπας και Πλατύραχος

Ο Νικόλης Ζαχαριουδάκης από τα Βορίζα είχε τέσσερις γιους. Το Κωστή, τον Ανδρέα, το Γιάννη και το Γιώργη και μια κοπελιά, που την πάντρεψε στα Πάνω Μούλια με το Κοκολάκη, ο οποίος εδημιούργησε μια ολόκληρη γεννιά των Κοκολάκιδων, που μαζί με τους Τσικνάκιδες και τους Τσαφαντάκιδες, αποτελούν και σήμερα μια παροικία Βοριζανών στα Μούλια.

Τα παιδιά των Βοριζανών παίρνουν συνήθως το ”παρατσούκλι” τους με πρόθεμα (προσθήκη) στο κυρίως όνομα του πατέρα, ή, πιο σπάνια, του επαγγέλματός τους.
Έτσι και ο Κωστής του Νικόλη, επειδή έτυχε να ήταν και παπάς, ονομάστηκε ”Νικολόπαπας”. οι δε άλλοι Νικολανδρέας, Νικολογιάννης και Νικολογιώργης και όλοι μαζί ”Νικολιανοί” ή Νικολουδάκηδες.
Ο πρώτος γιος του Νικολόπαπα, ο μακαρίτης, Διονύσιος Νικολούδης το τροποποίησε σε ”Νικολούδηδες” και στη συνέχεια όλοι οι υπόλοιποι ακολούθησαν το παράδειγμα αυτού του σπουδασμένου, φωτισμένου και φλογερού Έλληνα και από τότε ονομάζονται Νικολούδηδες.
Ο Νικολόπαπας λοιπόν, που θα μας απασχολήσει σήμερα στην ιστορία που ακολουθεί, ήταν γνήσιος Βοριζανός, αλλά και εκλεκτός Ιερωμένος της εποχής του, Χριστιανός με όλη τη σημασία του τίτλου του, προικισμένος με όλα τα χαρακτηριστικά των πρωτοχριστιανικών χρόνων.
Παρέμεινε πάντα ανόθευτος και ταπεινός παρά το χρίσμα και την όποια εξουσία του, απαλλαγμένος από κάθε φαρισαϊσμό.
Το Γιαννιό, που ήταν το όγδοο από τα εννιά παιδιά του Νικολόπαπα, εδιηγούνταν ότι τις Κυριακές, μετά τη λειτουργία, ο παπάς εφόρτωνε τα ζυγάλετρα στο μουλάρι, έβαζε και ελάλιε τα βούγια μπροστά και το Γιαννιό στην καπούλα του μουλαριού και κατέβαιναν στη Γαλιά, για να κάνουν χωράφι.
Ήταν πεπεισμένος ότι ο Θεός συχωρά και είχε τη συνείδησή του ήσυχη που παραβίαζε την εντολή του ”Έξ ημέρες εργάζου τη δε εβδόμη Σαββάτω Κυρίω τω Θεώ Σου”.
Την ώρα που ξεκουράζονταν τα βούγια στο τέλος της σποράς έβαζε το Γιαννιό και του ξεψείριζε το δασύτριχο μπέτη του και σπούσε τις ψείρες σ’ ένα πλακάκι με το νύχι του μεγάλου δαχτύλου του.
Ο Νικολόπαπας σοβαρός άνθρωπος καθώς ήταν και άξιος, με προσωπικότητα αντάξια του λειτουργήματός του, είχε και καλούς και σοβαρούς φίλους.
Ανάμεσα στους φίλους του αυτούς ήταν και ο γέρο-Πλατύραχος στις Κουρούτες, Έπαρχος της Επαρχίας Αμαρίου.
Ο Πλατύραχος ήταν αρχοντάνθρωπος, νοικοκύρης, κοινωνικός και γενικά, ακτινοβολούσε ευγένεια και αρχοντιά.
Πολλές φορές Νικολόπαπας και Πλατύραχος ανταλλάσανε επισκέψεις, το διασκεδάζανε και αρέσκονταν να πειράζει ο ένας τον άλλο, με χιούμορ λεπτό και καυστικό, αλλά πάντα μέσα στα όρια της ευπρέπειας, ποτέ όμως με χυδαιότητα.
Μια και ο Πλατύραχος ήταν Έπαρχος, για να μη φανεί ο Νικολόπαπας πως δεν ήταν στο ίδιο κοινωνικό επίπεδο, είπε μια φορά στο σύντεκνό του τον Πλατύραχο:
– Ήκαμα σύντεκνε και γω μια φορά Έπαρχος στσ’ Άγιοι Δέκα.
Ετοιμόλογος ο Πλατύραχος του απαντά:
– Ναι σύντεκνε, ασφαλώς θα νήκαμες έπαρχος οντό δεν είχε ανθρώπους!!
Δεν μίλησε ο Νικολόπαπας, αλλά σε μια άλλη ώρα λέει ο Πλατύραχος:
– Ήντα θα γενώ σύντεκνε μ’ αυτό που κάμε ο Δεσπότης, που μούβαλε Κανόνα να κάμω λέει δέκα χρόνους να μεταλάβω!!
– Γιάντα σύντεκνε του λέει ο Νικολόπαπας.
– Γιατί, λέει, έχω πολλούς Τούρκους σκοτωμένους.
Και Τούρκοι βέβαια ήτονε, μα ήτονε κι’ αυτοί ανθρώποι και θεωρείται αμαρτία.
– Ν’ άρθεις σύντεκνε μια Κυριακή στη λειτουργιά στα Βορίζια και γω θα σε μεταλάβω.
– Νέσκε σύντεκνε, λέει ο Πλατύραχος, ο Δεσπότης δε με μεταλαβαίνει απούνε Δεσπότης και τουλόγου σου απούσε παπάς στα Βορίζια θα με μεταλάβεις;;;;
-Εγώ σύντεκνε, του απαντά ο Νικολόπαπας, θα σε μεταλάβω, γιατί το κατέχω πως το λες ψώματα για τσι Τούρκους, μα ο Δεσπότης δεν το κατέχει!!.
Δε βγάνει άχνα ο Πλατύραχος, μόνο σε μια ολιά (σε λίγη ώρα), συνεχίζει και λέει:
– Και δε φτάνει δα που τσι σκότωνα μονό από τη μάνιτά μου τος έκοβγα τα χέριά ντος, τα πόδιά ντος…. τα μπράτσα ντος…. τα μπράτη ντος….
– Ντα γιάντα σύντεκνε, του λέει ο Νικολόπαπας, δεν τος έκοβγες τσι κεφαλές τος;;;
– Γιατί άλλοι παπά μου είχανε προφτάξει και τος τσι χάναι κομένες!!!!.

Αφηγήθηκε, ο ενενηντάχρονος γιατρός, Μιχάλης Ι. Νικολούδης, που ήταν εγγονός του Νικολόπαπα.
(Λίγα λόγια γι’ αυτόν)
Ο Μιχάλης Ι.Νικολούδης, γεννήθηκε στη Γαλιά το έτος 1925 και κατοικεί μόνιμα στο Ηράκλειο.
Γιατρός στο επάγγελμα. Προσέφερε υπηρεσίες σ’ όλο το νομό του Ηρακλείου και ιδιαίτερα στη περιοχή της Μεσσαράς.
Ανακαίνησε το πατρικό του σπίτι στη Γαλιά Ηρακλείου Κρήτης και το δώρισε με όλο τον υπάρχοντα στο εσωτερικό, εξοπλισμό, μεταξύ των οποίων δεκατρία μικρά και μεγάλα πιθάρια,στη πρώην Κοινότητα Γαλιάς, καθώς επίσης και τη βιβλιοθήκη του.
Το συμβόλαιο, μεταξύ Μ.Ι.Νικολούδη και Κοινότητας Γαλιάς, έγινε στις 31-12-1994, επί λήξης της λειτουργίας της κοινότητας Γαλιάς, διότι ακολούθησε από 1-1-1995, η προαιρετική συνένωση με το Δήμο Μοιρών.
Σκοπός της δωρεάς ήταν, για να λειτουργήσει σαν, ξενώνας – βιβλιοθήκη – μουσείο.
Στο φωτογραφικό υλικό που συνοδεύει το παρόν δημοσίευμα, βλέπομε την πρόσοψη του πατρικού σπιτιού – δωρεάς, του Μιχάλη Ι.Νικολούδη, καθώς και τον Ίδιο, παρέα με το μυροδικό του σύντεκνο, που είναι ο γράφων.

Σύνταξη κειμένου, φωτογραφικό υλικό Φανούριος Ζαχαριουδάκης.