Ο Αλέκος Φανουράκης, εκτός από δεξιοτέχνης στο λαούτο είναι τίμιος και απλός άνθρωπος
(Μικρό βιογραφικό)
Σήμερα αν και πλησιάζει τα 87, ειναι ακόμα κεφάτος, έχει ισχυρή μνήμη, και θυμάται πολύ καλά την ωραία ζωή που πέρασε παίζοντας δίπλα στον Ανδρέα τον άλλοτε σπουδαίο Γαλιανό λυράρη. Θυμάται επίσης τον Λευτέρη τον Γαλιανό που σαν ήταν παιδί, και έχει κρατήσει μάλιστα στο μυαλό του πολλά από τα ακούσματα του.
Ο Λευτέρης έμενε κοντά στο σπίτι του, αφού το σπίτι του Αλέκο ήταν δίπλα στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, και του Λευτέρη λίγο πιο κάτω.
Όταν ο Λευτέρης έπιανε τη λύρα του, ο Αλέκος πήγαινε κοντά στο σπίτι τους και τον άκουγε. Πολλές φορές τον άκουγε επίσης, και όταν ανέβαινε και έπαιζε στην ταράτσα τους.
Μάλιστα ο Αλέκος συνιθιζε σαν παιδάκι να γονατίζει δίπλα στην καρεκλα που καθόταν ο μεγάλος Λευτέρης, και όπως ήταν γλυκύ το παίξιμο του Λευτέρη, καμία φορά τον Αλέκο τον έπαιρνε γλυκά ο ύπνος!
Έτσι μια μέρα η μάνα του τον έχασε!Ψάχνοντας εδώ και εκεί και ρωτούσε τις γειτονιές, κσι τελικά της ειπαν από του Λευτέρη:
-Έντονε, εκειέ κοιμάται δίπλα στη καρέκλα του Λευτέρη!
Γιός του Δημήτρη Φανουράκη η Κανόνη και της Κυριακής, ηταν απο μικρός φύση περίεργη, και ήθελε να επεξεργάζεται οτιδήποτε του έκανε εντύπωση, όπως το παλιό ασβεστοκάμινο, που ήταν λιγο κάτω από το σημερινό σπίτι του, και λίγο πιο πάνω από το νεκροταφείο του χωριού.
15 χρόνων πρωτόπαιξε το πρώτο του όργανο, που ηταν ένα μπουζούκι, που όπως λεει ο ίδιος, σημερα το έχει ο Μανώλης Μαραγκάκης γιος του Μαραγκομιχάλη.
Όταν πήγε στο στρατό, το μπουζούκι του το κράτησε ο Λεωνίδης του Καψαλόκωστα, ο οποίος εκείνο τον καιρό είχε καφενείο στο χωριά στη Γαλιά, στο σημειο που τώρα έχει το μπακάλικο ο εγκονος του ο Στεφανής.
Στο καφενείο αυτό επαιζε συχνά και ο Αλέκος, και μάθαινε παράλληλα τραγουδι και χορό, και πολυ ωραία πράγματα , όπως μου είπε.
Παίζανε η παρέα του για ώρες, και όταν νυχτωνε, κανονίζανε και μια συνάντηση για τη νυχτερινή τους καντάδα, αφού ήταν τότε της μόδας και τους τις δίδαξε ο Λευτέρης.
Η συνάντηση ήταν συνήθως στο παλιό σκολιό, και απο κει πίνανε προς στο πέρα Μετόχι, κι από κει ως στην πάνω μπάντα του χωριού! Εννοείται οτι δεν θα παρέλειπαν να πάνε εκεί όπου είχε ο κάθε ένας τους τις ”συμπάθειες” του, και είχαν κάποια κρυφή αγάπη!
Μετά την καντάδα, η παρέα διέλυε, και την επ’ αύριο συνηθως άρεσε στις κοπελιές, και ρωτοούσαν η μια την άλλη:
-Εκούσετε μπρε σεις την καντάδα οψες αργά τη νύχτα;
Ναί εκούσαμε τηνε! Και μα ήντα ωραίες μαντινάδες απου είπανε!
Ε αυτή τη καλή εντύπωση των κοριτσιών, ήταν που τους αρεσε πολύ στην παρέα!
Μετά το μπουζούκι ο Αλέκος αγόρασε μια μάντολα.
Ενας ερασιτεχνικό θίασος ήρθε μια μέρα στη Γαλιά, και έπαιξε θέατρο στο παλιό σχόλιό. Στη παρέα τους ήταν και ένας απο τους Κισσούς,που έπαιζε την μάντολα αυτή.
Το όργανο αυτό εντυπωσίασε ιδιαίτερα τον Αλέκο, και μετά το πέρας της παράστασης, πλησίασε τον άνθρωπο αυτό και τον ρώτησε:
-Την πουλάς τη μάντολα;
Ε αμα τη θες πολύ, θα το κανονίσουμε!
του απαντά ο άλλος.
Ετσι μετα από λίγες μέρες πήγε και τον βρήκε στους Κισσους, και ο πόθος του Αλέκο επι τέλους έγινε πραγματικότητα!
Την είχε για αρκετα χρόνια, και με αυτήν έπαιζε και στο στρατό.
Μετά απο κάμποσα χρόνια ηρθε και τον βρήκε ο άνθρωπος που του ειχε πουλήσει την μάντολα, και τον παρεκαλεσε αν θέλει να του τη δοσει πίσω, και να την κάνουν τράμπα με ενα καλό μαντολίνο, αφου πληρώσει πρώτα τη διαφορά. Έτσι την κάνανε πράγματι τράμπα, και πήρε τελικά το περιβόητο μαντολίνο του, που το είχε για χρόνια.
Κάποτε κάποιος έμαθε οτι ειχε την μάντολα, που ήταν κατασκευαστής μουσικών οργάνων, και την ήθελε για να κατασκευάσει ο ίδιος μια. Δεν την είχε όμως πια ο Αλέκος, και τότε του έδειξε μια φωτογραφία. Πραγματ απο την φωτογραφία κατάφερε ο άνθρωπος αυτός, και έφτιαξε μια νέα μάντολα!
Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του, επαιζε δίπλα στον μεγάλο Ανδρέα Νικολούδη, περίπου για 18 χρόνια, ωσπου ο Ανδρές αρρώστησε και πέθανε.
Σταδιακα και ο Αλέκος αραιώστε τα παιξιματα του, ωσπου σταμάτησε τελείως.
Δεν ξέχνα πάντα να λέει τα καλιτερα λόγια για τον Ανδρέα, για την τιμιότητα του και την καλοσύνη του.
Ο Αλέκος είναι ενα φορητό βιβλίο από μνήμες των χρόνων που δεν ζήσαμε, της κατοχής με τους αγόβες, τη καλή ζωή των μερακληδων και γενικά των Γαλιανων, και πρόθυμος να θυμηθεί και να σου πει πολλά σε οτι γνωριζει και οσα άκουσε.
Ο Αλέκος παντρευτηκ την κόρη του Κανάκη, αλλα πέθανε νωρίς, και παντρεύτηκε αργοτερα με την Κλειώ, που του έκανε δυο αγόρια και μια κόρη.
Πανευτυχής σήμερα ο παππούς Αλέκος, καμαρωνει για τα παιδιά και τα εγκονια του που έχει ήδη εφτά, ζωη να ‘χουνε!
Ρεποτράζ – επαιξεργασία κειμένου – φωτο: Γεώργιος Χουστουλάκης
Αφηγηση ιστορικου Αλεκος Φανουρακης
Ακολουθήστε το Cretanmagazine στο Google News και στο Facebook
