Connect with us

Γεια, τι ψάχνεις;

Themata

Μια δύσκολη στιγμή της ζωής μου – Τα που θυμούμαι γράφω…..

Στο διάβα της ζωής του ο άνθρωπος, ως επί το πλείστον, περνά εύκολες και χαρούμενες στιγμές, στιγμές απόλυτης ευτυχίας,στιγμές που δεν θα ήθελε ποτέ να λείψουν της σκέψης του…


Πάμπολλες όμως φορές, βρίσκεται στη δυσάρεστο θέση να δοκιμαστεί από τη μοίρα, διότι το »πεπρωμένον φυγείν αδύνατον». Βρίσκεται στη θέση να περάσει δύσκολες και δυσάρεστες στιγμές, στιγμές που ούτε στο χειρότερο εχθρό του δεν θα ήθελε να δει να συμβαίνουν.

Κάπως έτσι και εγώ ο άμοιρος, βρέθηκα πριν από εννιά χρόνια στη δυσάρεστο θέση να δοκιμαστώ από τη τύχη, καθ’ όσον σε ατύχημα έσπασα αναπάντεχα τη σπονδυλική μου στήλη.

Και όλα αυτά έγιναν τον Σεπτέμβριο του έτους 2007.

Ημέρα αποφράδα, τουλάχιστον για εμένα!!

Ήταν η ημέρα που ήλθαν, τα πάνω κάτω στη ζωή μου!!

Ένοιωσα στο πετσί μου ότι το ρολόϊ άλλαξε αυτόματα ημερομηνία και ώρα.

Τα όνειρα και οι προσδοκίες μου, » εν μια νυκτί », φώλεψαν στη κατάψυξη, διότι το απρόσμενο αυτό γεγονός, είχε σαν αποτέλεσμα να βρεθώ καθηλωμένος στο κρεβάτι, για πολλά χρόνια και μήνες.

Οι δυσκολίες ήταν καθημερινές και μεγάλες, καθ’ όσον με καμία έξωθεν βοήθεια, θα έπρεπε όχι μόνο να αντέξω και υπερκεράσω τη δοκιμασία αυτή, αλλά και να φροντίσω από μόνος για τη διατροφή, διαπαιδαγώγηση και καθημερινότητα των τριών ανήλικων παιδιών μου, καθ’ όσον δεν υπήρχε άλλη εναλλακτική λύση.

Ο θεός να μην αφήνει άνθρωπο…

Αλλά και πάλι θα ήθελα να σας διαβεβαιώσω, ότι η πιο δύσκολη μου ώρα δεν ήταν η στιγμή κατά την οποία έγινε το μοιραίο και αναπάντεχο αυτό γεγονός!!

Δεν ήταν όμως και η στιγμή που με μετέφερε το ασθενοφόρο στην κλινική για τις πρώτες βοήθειες!! Αλλά και ούτε των γιατρών της κλινικής στη συνέχεια, οι επεμβάσεις!!

Ούτε και όταν πλέων βρέθηκα, να είμαι σε ακινησία στο κρεβάτι, για πάρα πολλά χρόνια και μήνες!!

Ε….. πότε τελικά ήταν;; Θα προσπαθήσω στη συνέχεια να σας μεταφέρω σε αυτή τη στιγμή, όσο μου είναι δυνατόν.

Η στιγμή αυτή εκτυλίχθηκε στη συνέχεια, σ’ όλο της το μεγαλείο, όταν οι γιατροί μου είχαν συστήσει να κάνω κάποιες βελόνες, νομίζω για την πηκτικότητα του αίματος!!

Έλα όμως που δεν βρισκόταν κοντά στο σπίτι μου το κατάλληλο άτομο, που να ξέρει να μου κάνει αυτές τις βελόνες;;

Ως τόσο ο Θεός είναι μεγάλος!! Άνθρωπο δε αφήνει να χαθεί!!

Έτσι ξαφνικά έστειλε τον »ο από μηχανής θεός»!!

Ποιος να ήταν άραγε αυτός »ο από μηχανής Θεός »;;;;

Είναι σίγουρο, ότι ποτέ δεν προσπάθησα να τον κρατήσω στην αφάνεια.

Πάντα είχα να πω κάποιο πενάδι γι αυτόν, που δεν ήταν κάποιος άλλος από το πιο μεγάλο, αλλά συνάμα ανήλικο κοπέλι μου.

Εννοώ το Μανωλιό μου!! Ο Θεός να το ‘χει πάντοτε καλά!!

Μόλις αυτό αντιλήφθηκε την όλη κατάσταση, προσπάθησε να με πλαισιώσει , να μου δώσει λίγο κουράγιο και να μου πει ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα όσον αφορά για το συγκεκριμένο θέμα.

Μου υποσχέθηκε ότι αυτό θα με βοηθήσει, όσο θα του ήταν δυνατόν και όσο του επέτρεπαν οι γνώσεις του, αλλά και κάτι παραπάνω.

Μου είπε δε χαρακτηριστικά, τα εξής λιτά λόγια, πάνω στην μεγάλη απελπισία που με διακατείχε και μου έμειναν αξέχαστα.

– Μπαμπά εγώ ξέρω απ’ αυτά !! Μη φοβάσαι!! Εγώ με ‘δω!!

Ωστόσο όμως εγώ ξαφνιάστηκα !! Βρέθηκα σε αμηχανία!! Δεν ήξερα τι να του απαντήσω, αφού βρισκόμουν μπροστά σε ένα ανήλικο παιδί !!

– Μα σίγουρα παιδί μου;; Το ρωτώ με απορία.

– Ξέρεις να κάνεις εσύ βελόνες;; Που έμαθες και πότε;; Αλήθεια το λες ή με κοροϊδεύεις;;; Σκεπτόμενος βέβαια και τον εαυτό μου, που δεν ήθελα επ ουδενί να ακούσω γι’ αυτές.

-Ναι Μπαμπά, μου αποκρίνεται!! Αλήθεια σου το λέω, μα αλήθεια!! Έχω μάθει και κάνω βελόνες, από πέρυσι!!

Έμαθα στον Ερυθρό Σταυρό!!

– Και έχεις ξανακάνει βρε Μανωλιό, καμιά άλλη φορά, ή τώρα θα ‘ναι η πρώτη σου;;;

– Ναι μου λέει , μπαμπά!! Έχω ξανακάνει!! Έχω κάνει μια βελόνα!!…. Την έχω κάνει σε μια κούκλα!!

Έ… τότε ήτανε η στιγμή πού μου ‘κανε τη καρδιά » περβόλι »!!

Αλλά τι να κάμω ο άμοιρος!! Συμφώνησα, δεν είχα άλλη επιλογή και με σφιγμένη τη καρδιά του λέω!!

– Ε ,,,, πάμε ρε Μανώλη, να δούμε τι θα καταφέρουμε!!

Τρυπά, αυτό με τη βελόνα, Ω!!!!!!!!! Φωνάζω εγώ και την βγάζει αυτό έξω!!

Ξανατρυπά αυτό με τη βελόνα, Ω!!!!!!!!!!!!!! Ξαναφωνάζω εγώ….και την ξαναβγάζει πάλι έξω!!

Ξαναεπαναλαμβάνει αυτό, αλλά με το ίδιο αποτέλεσμα!!

Και όμως , αλήθεια σας το λέω, μα αλήθεια!! Σας ορκίζομαι!!

Στην ενδέκατη φορά πέτυχε το ποθητό της περίπτωσης!!

Φυσικά οι επαναλήψεις συνεχιζόταν καθημερινώς με τον ίδιο ρυθμό και τρόπο, καθ’ όσον δε υπήρχε εναλλακτική λύση…… αλλά και με το ίδιο επαναλαμβανόμενο σκηνικό!! Ω!! ΚΑΙ Ω!!, Ω!! ΚΑΙ Ω!!, Ω!! ΚΑΙ Ω!!.

Κάθε αρχή όμως και δύσκολη. Στο τέλος και το Μανωλιό μου έμαθε τη τεχνική, στο να κάνει βελόνες, αποκτώντας μια καινούρια εμπειρία και ειδικότητα, αλλά και εγώ συνήθισα στα τσιμπήματα που τόσο ευάλωτος ήμουνα μέχρι εκείνο το καιρό!!

Και η παροιμία επαληθεύθηκε σ’ όλο της το μεγαλείο!!

»Στων τρεζώ τα γένια μαθαίνουν οι μπαρμπέριδες»!!!

Αλλά ωστόσο και εμένα η εμπειρία, μου έμεινε αξέχαστη και τη δύσκολη αυτή στιγμή που αντιμετώπισα, σίγουρα θα τη διηγούμαι στους άλλους όσο θα βρίσκομαι στη ζωή, όσο θα αναπνέω!!!.

 

Κείμενο : Φανούριος Ζαχαριουδάκης

Ακολουθήστε το Cretanmagazine στο Google News και στο Facebook

Click to comment

Leave a Reply

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Δείτε και αυτά