Νέα Ιωνία – Μια πατρίδα για τον καθένα

Με συναισθήματα αλλιώτικα που αγγίζουν το παραμύθι, θυμόμαστε τη Ν. Ιωνία στις δεκαετίες του ΄70 και ΄80

Στον νου μας έχει μείνει πλέον ένα όνειρο από τότε, αφού η Ν. Ιωνία ήταν πλασμένη να δεχθεί στην ανοιχτή και φιλική αγκαλιά της κάθε Ελληνα εσωτερικό μετανάστη, αλλά και κάθε αλλοδαπό, αφού και οι περισσότεροι κάτοικοι του Δήμου, ήταν και οι ίδιοι πρόσφυγες από την Μικράν Ασία.

Η Ν. Ιωνία τότε, με τα διώροφα σπίτια της, ήταν ολόκληρη ένα τεράστιο εμπορικό κέντρο, και ερχόταν κόσμος να ψωνίσουν κυρίως είδη ρουχισμού, και έτσι συνέλεγε κόσμο από όλα τα σημεία της Αθήνας!

Ο κόσμος της απλός, έβγαλε μεγάλους τραγουδιστές όπως τον Καζαντζίδη, τον πρόσφατα αδικοχαμένο Παντελή Παντελίδη και πολλούς άλλους που δεν θυμάμαι..

Εμείς που την ζήσαμε αρκετά χρόνια, δεν καταλάβαμε πως λείπαμε από την Κρήτη, διότι οι ντόπιοι, οι γείτονες, μας αγκάλιασαν, μας αγάπησαν, ήταν άνθρωποι ντόμπροι, φιλότιμοι όπως και μεις, και έτσι την Ν. Ιωνία την νοιώσαμε σαν δεύτερη πατρίδα μας!

Ήταν όμως και το κέντρο πολλών ”δραστηριοτήτων”, που εύκολα με την παρέα σου πήγαινες στα κοντινά η λιγότερο κοντινά στέκια που σε ευχαριστούσαν!

Και με λίγα λεφτά πέρναγες καλά.

Δίπλα μας ένας άλλος πόλος έλξης ήταν το άλσος της Φιλαδέλφειας με την καφετέρια Κένταυρος, Ιδανικό μέρος για περπάτημα με το κορίτσι σου η το φίλο σου για συζήτηση γύρω από τη λιμνούλα…

Όταν η παρέα ήθελε καλό κρασί, ένας είχε το καλό όνομα που ακόμα ηχεί στα αυτιά μας, ο Κουνούπης!

Εκεί κάπου στη Μεταμόρφωση ήταν το υπόγειο κουτούκι του γέρο Κουνούπη, που σε εντυπωσίαζαν τα τεράστια βαρέλια του!

Είχε κρασί λευκό κοκκινέλι και πούλαγε χύμα. Είχε δε από όλα τα κρασιά, αλλα και σε εμφιαλωμένα δοχεία, ήθελε να τους ευχαριστεί όλους!

Ένα άλλο παλιό υπόγειο κουτούκι, κάπου στη Φιλαδέλφεια κι αυτό, από το 32 παρακαλώ, ήταν το κουτούκι του Μίστερ Λουκιδέλη! ένα υπόγειο κι εκείνο με τεράστια βαρέλια σαν ντεκόρ και εικόνες από το συνεμά στους τοίχους, αφού εκεί είχε γυριστεί η ταινία ”Η κυρία Δήμαρχος”

Ο Μίστερ η Βύρων Λουκιδέλης αγαπούσε τον κόσμο που τον επισκεπτόταν, και πήγαινε πάντα στην παρέα τους και συζητούσε μαζί τους.

Τα σπεσιαλιτέ του μαγαζιού ήταν τότε τα αμελέτητα με πατάτες τηγανητές αλλά και τηγανητός μπακαλιάρος. Τα Σαββατοκύριακα δε είχε και ζωντανή μουσική.

Κάτι ανάλογο ήταν και το μαγαζί του Σέσουλα πίσω από το γήπεδο του Ατρομήτου. Και εκεί οι γιοί του Σέσουλα σέρβιραν τα ψητά στα κάρβουνα αμελέτητα γλυκάδια και άλλα κοψίδια και σου τα έφερναν στην ειδική σέσουλα που μάλιστα αναβόσβηνε σαν φαναράκι και την άδειαζαν στο τραπέζι πάνω στη λαδόκολα!. Εσύ διάλεγες μονάχα τι κρασί ήθελες. Έφερναν ωστόσο και τις πατάτες και τις άδειαζαν κι αυτές πάνω στη λαδόκολα! Δεν έφερναν ούτε μαχαίρια ούτε πιρούνια, ήταν αρχή του μαγαζιού, εδώ έτρωγες με …τα χέρια!

Αν θέλαμε κάτι κοντινό, δίπλα μας ήταν ο Ευριπίδης! Σουβλατζίδικο με τα όλα του! Αρχοντάνθρωπος κι αυτός σε εξυπηρετούσε με τον καλύτερο τρόπο!

Άλλο ένα αξέχαστο σουβλατζίδικο πριν το άγαλμα της μητέρας ήταν του Γιώργου. Ε καλά, εκεί για να φας σουβλάκι, θα έπρεπε να στηθείς σε μια ουρά και να ήσουν ο 22ος η 25ος! Αλλά καθόσουν γιατί άξιζε τον κόπο!

Κι αν έχω φάει από κει σουβλάκια και εγώ και η σκύλος μου τότε ο Μαξ, ένα υπέροχο κόλει.

Τις ημέρες που άνοιγε το τριώδιο, ανθούσαν και οι ταβέρνες της Μεταμόρφωσης! Έκαναν χρυσές δουλειές, γιατί είχαν νόστιμα κρέατα, και σε γιορτές η Πάσχα, έστηναν έξω σούβλες που αργογυρίζουν έξω στο δρόμο, και ο κόσμος που πηγαινοερχόταν δεν μπορούσε παρά να καθίσει και να απολαύσει τα μεζεκλίκια!

Ο κόσμος αισθάνεται σαν να είναι στο χωριό του.
Λαικός ο κόσμος της Ν. Ιωνίας, αυθόρμητος, με αισθήματα αλτρουισμού, εύκολα σε εμπιστευόταν!

Θυμάμαι κάποτε στις αποκριές που είχαμε ντυθεί μασκαράδες με τον συγκάτοικο, και δεν αναγνωριζόμαστε όπως περπατάγαμε την Ελ Αλαμέιν ακολουθήσαμε μια άλλη παρέα μασκαράδων και εκείνοι μπήκαν σε ένα ασανσέρ, μπήκαμε και μεις μαζί τους και ανεβήκαμε στον τρίτο όροφο που γινόταν ένα πάρτυ σε ένα σπίτι. Διασκεδάσαμε όλο το βράδυ, χωρίς να ξέρουν ποιοι ήμαστε, δεν έγινε καμία παρεξήγηση από κανένα, και φύγαμε στο τέλος ήσυχα και ανενόχλητα!

Άντε να συμβεί αυτό και σήμερα!

Πολλές φορές μετά από μια καλοφαγία, αισθανόμαστε την ανάγκη για περπάτημα, αλλά και μια επίσκεψη στο καλύτερο ζαχαροπλαστείο της πόλης, τα Γιούλια!

Εκεί το αγαπημένο μας ήταν το προφιτερόλ με παγωτό η καταίφι με παγωτό

Αξέχαστες εποχές αλήθεια, και όσοι έζησαν τα χρόνια εκείνα στη γύρω περιοχή σίγουρα θα συμφωνήσουν!

Ασφαλώς, είπαμε μονάχα ένα μέρος από αυτά που μας άρεσαν, γιατί ήταν πολλά αυτά τα στέκια τα καλά, που επειδή ήταν καλά εύκολα τα μαθαίνανε όλοι.

Κείμενο: Γεώργιος Χουστουλάκης