Είναι πλέον γνωστό, πως στους περισσότερους Κρητικούς, και δει Μεσαρίτες, δεν τους ξετρελαίνει το αλμυρό νερό!
Προτιμούνε τη ταβέρνα ή τη καφετέρια! Οι γυναίκες όμως τα πάνε καλύτερα!
Ρωτάς τον έναν:
-Ήκαμες πολλά μπάνια Μιχάλη οφέτος?
-Μπά… Δύο ήκαμα, κι αυτά τα τελευταία τρία χρόνια!
-Κωστή, έλα να πάμε Στο Κόκκινο Πύργο για μπανάκι!
-Δε τροζαίνομαι εγω για μπάνια! Πάω την οικογένεια κάπου κάπου, μα δε μπαίνω στη θάλασσα, κάθομαι και τους περιμένω στη ταβέρνα!
Ρωτάς κάποιον άλλο:
-‘Ελα να πάμε στη θάλασσα!
-Δε με χ… με τη θάλασσα, σιγά το πράμα!
Ο άλλος πάλι σου λέει:
-Ναι πάμε στη θάλασσα, μα εγώ την αράζω στη ξαπλώστρα με το φραπέ μου και χαζεύω, αλλά μέσα δεν μπαίνω!
Κάπως έτσι πάει ολωνών το «κάμπιο τους»!
Δεν τους συβάζεις να μπούνε στο κρυγιό νερό!
Τον λόγο βέβαια τον κατέχω πολύ καλά, κι από δικού μου! Ειδικά με εμάς τους πιο παλιούτσικους, συνέβαινε σαν παιδιά, να μας πέμπουν σε δουλειές τα καλοκαίρια! Άλλους στην αλωνιστική, άλλους στο μπαλιατικό, άλλους στα Μαλεβίζα, άλλους στα έχνη, και τη θάλασσα τη «καμαρώναμε» μόνο απ’ αλάργο! Δεν συνηθίζανε τότε να πηγαίνουν στη Θάλασσα, αυτό έγινε μετά το ’80, που βάζανε και λεωφορείο!
Καλά θα μου πεις, μπάνιο στο νερό δεν κάνατε?
Μα και βέβαια κάναμε! Μάλιστα «αγκαλιά με τη κανίστρα»! Πολλές φορές βουτούσαμε στα λασπόνερα, στις κολύμπες του ποταμού, και στις στέρνες!
Καμιά φορά πάλι, αν βρισκόμαστε σε νερό ποταμού ή στο φράγμα, κάναμε ένα δεματάκι με καλάμια, και πάνω εκεί καθόμαστε σαν σωσίβιο πάλι!
Εκείνα τα χρόνια μας λέγανε οι γονείς μας να φορτώσουμε στο γάιδαρο τέσσερις κανίστρες, μεταλλικές στενόπορες ή πλαστικές, και να πάμε από τη στέρνα του τάδε να τις γεμώσουμε νερό, για να ποτίσουμε αγρουλίδους!
Δεν χάναμε όμως την ευκαιρία σαν φτάναμε στη στέρνα, να πετάξουμε πέρα τα ρούχα, “να πάρουμε αγκαλιά” τη κανίστρα για σωσίβιο, και με δικό μας ρίσκο να κολυμπήσουμε μισή ωρίτσα!
Ναι, είναι γεγονός πως δροσιζόμαστε λιγάκι, όμως δεν έπαυε να ήμαστε κολυμβητές «του γλυκού νερού»!
Όταν όμως αποκτήσαμε τα πρώτα ποδήλατά μας γύρω στα δεκαπέντε μας, πηγαίναμε από τα χωριά μας στον Κόκκινο Πύργο για μπάνιο, αλλά βέβαια πρώτη φορά στο θαλασσινό νερό στα δεκαπέντε! Και στα δεκαπέντε δεν μαθαίνεις ! Τουλάχιστον δεν διαπρέπεις στην κολύμβηση!
Πως τώρα να μάθεις σε αλμυρό νερό και στα βαθειά, μάλιστα χωρίς να σου δείξουν, και μάλιστα όταν οι περισσότεροι είχαμε κινδυνέψει ήδη δυο τρεις φορές να πνιγούμε!
Έκτοτε δεν μας τράβηξε η θάλασσα, δεν μας αγάπησε και δεν την αγαπήσαμε!
Πάμε μια στο τόσο αλλά με κρύα καρδιά! Χαίρομαι βέβαια που πάω πότε – πότε στον Κόκκινο πύργο, και βλέπω στα βράχια εκεί ανεβασμένη κάποια δασκάλα, να μαθαίνει κολύμβηση σε μικρά παιδάκια! Σήμερα βέβαια άλλαξαν τα χρόνια, και οι νέοι και νέες της Κρήτης, δεν έχουν να ζηλέψουν στο κολύμπι τους υπόλοιπους Έλληνες!
Οι Κρητικές βέβαια γενικά είναι πιο φιλικές με το νερό της Θάλασσας! Έχουν βρει την παραλία και σαν ένα είδος “πασαρέλας” κατά κάποιον τρόπο, και φυσικά ευκαιρία επίδειξης στα όμορφα κάλλη τους, και για αυτό δεν διστάζουν να φορέσουν το μαγιό τους! Φρόντισαν να μάθουν γρήγορα μπάνιο, και φυσικά να μην χάνουν την ευκαιρία να το απολαύσουν!
Κείμενο: Γεώργιος Χουστουλάκης
Ακολουθήστε το Cretanmagazine στο Google News και στο Facebook
