Connect with us

Γεια, τι ψάχνεις;

Themata

Η φωτογραφία που στοιχειώνει

Η φωτογραφία που σόκαρε την Δύση στα ’90s είναι η πιο τραγική απόδειξη της πίεσης που δέχονται οι άνθρωποι που καλούνται να καλύψουν απάνθρωπες ειδήσεις. Ο φωτογράφος της αυτοκτόνησε


Στον υπέροχο και λαμπερό κόσμο της διαφήμισης υπάρχουν δύο στοιχεία που αποτελούν βασικά συστατικά επιτυχίας: Τα παιδιά και τα ζώα. Αυτά φυσικά όπως είπαμε στον κόσμο της διαφήμισης και του Δυτικού «πολιτισμού» γιατί στην σκληρή πραγματικότητα της υποσιτιζόμενης Αφρικής η συνύπαρξη τους μπορεί να έχει τα εφιαλτικά αποτελέσματα που είχε η φωτογραφία του Κέβιν Κάρτερ.

O Νοτιοαφρικανός φωτογράφος ο οποίος είχε μέχρι εκείνη την ημέρα αποθανατίσει ουκ ολίγες βίαιες συγκρούσεις μαύρων με το καθεστώς το απαρχάιντ βρέθηκε μαζί με συναδέλφους του στο Νότιο Σουδάν για να καλύψουν την ανθρωπιστική κρίση που είχε προκαλέσει ο εμφύλιος. Τα Ηνωμένα Έθνη που διοργάνωναν το ταξίδι θέλοντας να ευαισθητοποιήσουν τον κόσμο για την κατάσταση, τους μετέφεραν στο χωριό Αγιόντ όπου είχε στηθεί ένας πρόχειρος καταυλισμός διανομής φαγητού.

Ο Κάρτερ ο οποίος δεν είχε ξαναβρεθεί σε παρόμοια κατάσταση, παρόλο το αρχικό του σοκ, άρχισε να τραβάει φωτογραφίες δεξιά και αριστερά όταν την προσοχή του τράβηξε ένα μικρό αδύναμο κοριτσάκι. Στην προσπάθεια του να πλησιάσει στο κέντρο επισιτισμού, το παιδί λύγισε και έμεινε γονατιστό για αρκετή ώρα. Σε λίγο πίσω του πέταξε και στάθηκε ένα αρπακτικό πουλί. Προσεκτικά και με μικρά βήματα, για να μην τρομάξει τον γύπα ο Κάρτερ πλησίασε σε απόσταση 10 μέτρων. Τραβούσε συνέχεια φωτογραφίες περιμένοντας το πουλί να ανοίξει τα φτερά του. Σύμφωνα με όσα δήλωσε αργότερα παρέμεινε σχεδόν ακίνητος για είκοσι λεπτά. Καθώς υπήρχε περιορισμός χρόνου (σ.σ. το αεροπλάνο θα έπρεπε να φύγει σε λίγη ώρα) σηκώθηκε έδιωξε τον γύπα και παρακολουθούσε το κοριτσάκι στην αργή πορεία του προς το κέντρο επισιτισμού. Λίγο αργότερα πήγε κάτω από ένα δέντρο, άναψε ένα τσιγάρο, προσευχήθηκε και άρχισε να κλαίει. Συνάδελφοι του τον άκουσαν να λέει ότι το μόνο που ήθελε εκείνη την στιγμή ήταν να αγκαλιάσει την εξάχρονη κόρη του.

Η δημοσίευση της φωτογραφίας στους New York Times στις 26 Μαρτίου 1993 ήταν μία γροθιά στο στομάχι των αναγνωστών της εφημερίδας που μένοντας στο κλικ της στιγμής (σ.σ. κοινώς βλέποντας το δέντρο και χάνοντας το δάσος) με επιστολές και τηλεφωνήματα ήθελαν να μάθουν τι απέγινε το κορίτσι. Καθώς δεν υπήρχε σαφή απάντηση, μίας και οι άνθρωποι που συμμετείχαν στην αποστολή έφυγαν λίγα λεπτά αργότερα, άρχισαν να διατυπώνονται απόψεις για το εάν και κατά πόσο ο φωτογράφος που απαθανάτισε το γεγονός θα έπρεπε να έχει παρέμβει πιο δυναμικά.

kevin-carter-in-action

Κάποιοι άλλοι το προχώρησαν και ένα βήμα πιο πέρα μιλώντας για «σαρκοβόρα» δημοσιογραφία που κάνει τα πάντα για να πετύχει τον στόχο της. Για την ιστορία να αναφέρουμε ότι από τα πρώτα πράγματα που μαθαίνουν οι φωτορεπόρτερ που συμμετέχουν σε τέτοιου είδους αποστολές είναι να μην παρεμβαίνουν και να μην έρχονται σε επαφή με άλλους ανθρώπους εάν δεν έχουν τον κατάλληλο εξοπλισμό για να αποφύγουν την έκθεση τους σε μολυσματικές ασθένειες.

Στον κόσμο της δημοσιογραφικής φωτογραφίας όμως η μετοχή του Κάρτερ είχε χτυπήσει απανωτά limit up. Είχε καταφέρει να έχει το στιγμιότυπο της χρονιάς. Το πρακτορείο Sigma, που στο δυναμικό του διέθετε τους καλύτερους 200 φωτογράφους σε όλο τον κόσμο, του προσέφερε ένα δελεαστικότατο συμβόλαιο και λίγους μήνες αργότερα ήρθε και η κορυφαία διάκριση, το βραβείο Πούλιτζερ.

Για τον ίδιο όμως κάτι είχε ήδη τσακίσει μέσα του. Από την μία χαίρονταν για την διάκριση – μιλώντας στους γονείς του, πίσω στο Γιοχάνεσμπουργκ τους έλεγε ότι κανείς δεν πήρε το χειροκρότημα που έλαβε ο ίδιος στα βραβεία- και από την άλλη δεν άντεχε την πίεση που μετά από 10 χρόνια βίας και πόνου που είχε συσσωρευτεί στην επαγγελματική του πορεία.

Οι Αμερικάνοι φίλοι και συνεργάτες τον πήγαιναν στα πιο πλούσια εστιατόρια της Νέας Υόρκης και αυτός αρνούνταν να φάει. Άνθρωποι που είχαν μάθει για την δουλεία του τον πλησίαζαν για ένα αυτόγραφο και αυτός του περιφρονούσε. Στους πιο πιεστικούς έλεγε «αν δεν μπορείτε να βοηθήσετε πρακτικά να σωθούν αυτά τα παιδιά τουλάχιστον φροντίστε να μάθετε τι γίνεται εκεί κάτω». Οι πιο πολλοί, έλεγε αργότερα με πικρία, δεν ήξεραν εάν το Σουδάν είναι χώρα ή αραβικό γλυκό.

copy-life-of-kevin-carter-the04-1-g

Στους εφιάλτες που είχαν προστεθεί τόσα χρόνια, και τους οποίους προσπαθούσε να κατευνάσει με κοκαΐνη, άλλα ναρκωτικά και υπνωτικά χάπια ήρθε να προστεθεί η απώλεια ενός πολύ καλού φίλου και συνεργάτη καθώς και η πίεση της δουλειάς. Την ημέρα που παραλάμβανε το βραβείο Πούλιτζερ στην Αμερική πίσω στο Γιοχάνεσμπουργκ κηδεύονταν ένα από τα μέλη του «Bang Bang Club», της ομάδας των τεσσάρων φωτογράφων – στην οποία συμμετείχε – που οι εφημερίδες τους είχαν βγάλει αυτό το παρατσούκλι για την ταχύτητα και την αποτελεσματικότητα τους. Ήταν η πρώτη φορά που ο Κέβιν δήλωνε δημόσια ότι ήθελε να πεθάνει, να είναι αυτός που είχε σκοτωθεί στο ρεπορτάζ αντί για τον φίλο του Κεν Ουστερμπρόεκ. Παράλληλα η συνεργασία με το πρακτορείο Sigma γινόταν όλο και πιο πιεστική. Η επιστροφή του στην Νότια Αφρική συνέπεσε με την ανάληψη της εξουσίας από τον Νέλσον Μαντέλα και τα διεθνή μέσα διψούσαν για να απαθανατίσουν τις πρώτες στιγμές του μαύρου ηγέτη στην εξουσία. Μέσα σε ένα κύκλο κατάθλιψης, ναρκωτικών, διασημότητας και πίεσης ο Κέβιν άρχισε να μην μπορεί να κάνει πλέον καλά αυτό που ήξερε όλα αυτά τα χρόνια:να αποθανατίζει στιγμές που κάνουν τους αναγνώστες να καρφώνουν το βλέμμα τους επάνω. Το Sigma τον ενημέρωσε ότι η δουλεία που τους είχε στείλει από την επίσκεψη Μιτεράν στην Νότια Αφρική δεν είναι του επιπέδου του πρακτορείου. Η χαριστική όμως βολή ήρθε λίγο μετά, επιστρέφοντας από ένα ταξίδι στην Μοζαμβίκη για λογαριασμού του περιοδικού TIME ξεχνάει τον σάκο με τα 16 φιλμ που είχε τραβήξει, στο αεροπλάνο. Αν και τα αναζήτησε στην συνέχεια, αυτά δεν βρέθηκαν ποτέ.

Την επόμενη ημέρα, στις 27 Ιουλίου 1994, θα βάλει εμπρός την μηχανή σε ένα παλιό φορτηγάκι κοντά στο πατρικό του, θα συνδέσει την εξάτμιση με ενα λάστιχο, το κατεύθυνε στο εσωτερικό του αυτοκινήτου κλείνοντας τα παράθυρα. Με το τρόπο αυτό έφυγε από την ζωή στα 33 του. Στο σημείωμα που άφησε στην θέση του συνοδηγού μεταξύ άλλων ανέφερε: «Ο πόνος της ζωής υπερισχύει της χαράς σε τέτοιο βαθμό που η χαρά δεν υπάρχει».

Η ζωή του έγινε ντοκιμαντέρ το 2005 – πολυβραβευμένο και με υποψηφιότητα για οσκαρ – όπου η κόρη του, Μέγκαν, όπως ανέφερε στον σκηνοθέτη, υπάρχει και η άλλη εικόνα που κανείς δεν είχε δει και οδήγησε τον πατέρα της στην αυτοκτονία:«Βλέπω τον πατέρα μου σαν το σκελετωμένο παιδί και τον υπόλοιπο κόσμο σαν το αρπακτικό». Το 2010 ήρθε η σειρά της συναρπαστικής και συγκλονιστικής ζωής του «Bang Bang Club» να γίνει ταινία.

Πηγή : news247

Ακολουθήστε το Cretanmagazine στο Google News και στο Facebook

Click to comment

Leave a Reply

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Δείτε και αυτά