Οδεύοντας και την τελευταία στροφή και πιάνοντας την τελευταία ευθεία, για να φθάσουμε στη Γαλιά, ήμαστε στην άσφαλτο, που είναι και το Δημοτικό σχολείο με την κεντρική είσοδό του πάνω στο δρόμο
Τι το περίεργο θα ρωτήσει κάποιος;Και κάποιος άλλος θα απαντήσει οτι το περίεργο είναι πώς εδώ κάτι λείπει.
Δεν υπάρχει η ειδική σήμανση του υπουργείου συγκοινωνιών που προειδοποιεί την διέλευση παιδιών!
Θα μου πείτε, μα είναι δυνατόν να μην υπάρχει τέτοια πινακίδα;Μήπως δέν έψαξες καλά; Μήπως δεν έψαξες εξονυχιστικά πίσω από δένδρα, φράκτες η θάμνους η στύλους της ΔΕΗ;
Έτσι και εγώ, αυτό έκανα!Και ώ του θαύματος!Πράγματι στην γωνιά του πρώτου οικοπέδου πριν το Δημοτικό και από τη δεξιά μεριά ανεβαίνοντας, η πινακίδα ευρέθη!
Ήταν όντως κρυμμένη πίσω από ένα φράχτη, πίσω από κάτι λουλούδια και δένδρα, ήταν ακόμα αποξεχασμένη μια παλιά πανάρχαια και σκουριασμένη πινακίδα, που από το μεγάλο παράπονό της, που έμεινε εκεί καταχωνιασμένη, μας είχε γυρίσει σε όλους… τη πλάτη!
Αυτό ακριβώς!
Η πινακίδα έχει γυρισμένη την πλάτη της στο δρόμο, και δεν τελεί πλέον χρέη καμίας προστασίας!
Μάλλον βγήκε κι εκείνη στη σύνταξη, όπως και οι συνεπείς άνθρωποι, εκείνοι που ενδιαφέρθηκαν να την τοποθετήσουν!
Για ένα διάστημα βέβαια τελούσε και χρέη στόχου κυνηγετικών όπλων, γιατί είναι γεμάτη τρύπες
Τώρα ασφαλώς ούτε αυτό τέλι, αφού δεν υπάρχουν πια πέρδικες και λαγοί!
Διερωτώμαι, πόσο άραγε δύσκολο θα είναι να ξαναφτιαχτεί, να κάνει μια στροφή 360 μοιρών, και δύο μέτρα προς το δρόμο, και να την βλέπουν οι οδηγοί των διερχομένων οχημάτων.
Τότε δεν θα λέμε πλέον ούτε “τι λύπει”, ούτε “τι λύπη!”
(Απο τη σειρα, “Τα του τόπου μου τα τρομερά”
Κείμενο φώτος Γεωργιος Χουστουλακης