Είχαμε αναφερθεί και στο παρελθόν για ένα βανδαλισμό στη Γαλιά, η ολοσχερής καταστροφή της παλιάς κρήνης, της λεγόμενης «Κουτσουνάρας», η αλλιώς «Γριά Κουτσουνάρα», από αγνώστους οι οποίοι προφανώς, αγνοούνται από τις αρχές
Σήμερα, διαπιστώνει κανείς, εκτός το αποκρουστικό θέαμα της σπασμένης ολοσχερώς Κουτσουνάρας, δηλαδή οι γούρνες και το κουτσουνάρι, υπάρχει και η επιβάρυνση στο περιβάλλον από τα ήδη λιμνάζοντα νερά στην περιοχή.
Δυο λόγια για την ιστορία της κρήνης
“Η γηραιά μας αυτή κρήνη, η Γριά Κουτσουνάρα, είναι τόσο παλιά, όσο και η Γαλιά, υπήρχε δε και από τουρκοκρατίας αλλά με μία μόνο γούρνα.
Η κρήνη είχε τότε ένα πέτρινο κουτσουνάρι, το οποίο είχε σκαλίσει ο γέρο Δράκος Μαραγκάκης, που έμενε λίγο πιο κάτω στα Δρακακιανά.
Άλλο ένα κουτσουνάρι είχε φιλοτεχνήσει ο ίδιος και το προσάρμοσε και σε άλλο ένα καβούσι, που ήταν στο σπίτι του από κάτω λίγο πιό κάτω.
Το καβούσι αυτό δεν υπάρχει πλέον, γιατί πιθανόν έχει καταγκρεμισθεί το χωμάτινο τοίχωμα, και έχει καταπλακωθεί.
Βρισκόμαστε σε μια εποχή, που η Γαλιά ήταν το προοδευτικότερο χωριό της Μεσσαράς!
Έχουμε πολλούς λόγους να το τεκμηριώσουμε αυτό, και ένας ήταν, που υπήρχαν πολλοί προοδευτικοί άνθρωποι στο κοινοτικό συμβούλιο, που δεν κοιτάζανε μονάχα τις περιουσίες τους, αλλά και το κοινό συμφέρον του συνόλου!
Η Γαλιά δεν είχε αρκετό νερό, υπήρχε μια κρήνη στα Καπελονιανά, που πήρε το όνομα από ένα Τούρκο, τον Καπελώνη, που έμενε εκεί.
Υπήρχε η κρήνη στη μεσοχωριά , αλλά και πάλι δεν ήταν αρκετό για τις ανάγκες του χωριού, που ήδη σαν χωριό είχε μεγαλώσει πολύ!
Το τότε συμβούλιο αποφάσισε, μια και δεν υπήρχαν ακόμα τα πλυντήρια για τη λάτρα, να κάμει στη Κουτσουνάρα, πολλές γούρνες, που θα ήταν τα «πλυντήρια του χωριού»!
Για να μήν κουράζονται λοιπόν οι γυναίκες να κουβαλούν από τη Κουτσουνάρα με τα σταμιά το νερό, αποφάσισαν οι άνδρες του συμβουλίου να φτιαξουν δημοτικά πλυντήρια στην Κουτσουνάρα!
Και αυτό για να εξυπηρετήσουν τις γυναίκες τους!
Εκεί θα πήγαιναν όλες οι νοικοκυρές με τα ρούχα και με τα καζάνια, να κάνουν τη λάτρα τους!
Πράγματι, με κοινοτικά κοντύλια, δηλαδή λεφτά του χωριού, αποφάσισαν να στείλουν δέκα μουλάρια στον Κόκκινο Πύργο να φορτώσουν τσιμέντα και άλλα δέκα στην περιοχή να φορτώσουν άμμο, για το χτίσιμο της νέας κρήνης.
Δεν υπήρχαν τότε τσιμέντα, και το μόνο εργοστάσιο μονοπώλιο, το είχε ο Πετρακογιώργης στον Κόκκινο Πύργο.
Φτιάχτηκε τότε μια θαυμάσια κρήνη με 12 γούρνες για πλυσταριά, και μια μεγάλη για χρήση μόνο για πότισμα των ζώων.
Εργολάβος που είχε αναλάβει το έργο, ήταν ο Χρόνης ο Καλής από την Κάρπαθο.
Ήταν μοναδικός σε δύσκολες κατασκευές, και εκείνος είχε φτιάξει και τη κρήνη στα Καπελονιανά και στο Μονόχωρο.
Κάποια γούρνα μάλιστα στη Κουτσουνάρα, έγραφε και ημερομηνία, και πρέπει να ήταν τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1930 έως 1935.
Έκτοτε λοιπόν, τη Κουτσουνάρα την επισκέπτονταν δέκα γυναίκες την ημέρα, και έκαναν τη λάτρα τους.
Τις έβλεπες με τα καζάνια τους να ζεσταίνουν νερό παραδίπλα, και κάθε μια είχε δύο γούρνες να δουλέψει.
Στη μια να τα πλένει και στην άλλη να τα ξεπλένει!
Όταν τα ξέπλαιναν δε, τα άπλωναν πάνω στους βάτους λίγο πιό πέρα για να στεγνώσουν.
Το βράδυ τα έπαιρναν η ερχόταν κάποιος με το γαϊδουράκι και τα φόρτωναν και τα πήγαιναν στο σπίτι.
Δεν περνούσε άνθρωπος, ντόπιος η ξένος, πρωί μεσημέρι η βράδυ από την Κουτσουνάρα, που να μην σταματήσει, να πλησιάσει το κουτσουνάρι με το τρεχούμενο νερό, να πλύνει τη μούρη του και να γευτεί λίγο από το δροσερό νερό της κρήνης!
Εικάζεται, πως το νερό αυτό έρχεται από το Τουρκί, μια περιοχή της Απλύχνου.’’
Τι λέει για όλα αυτά ο Μύρος Μαραγκάκης;
Όλες τις ανωτέρω πληροφορίες, μας τις είπε ο Γαλιανός Μύρος Μαραγκάκης η Μαραγκομύρος, που είναι επίτιμος δημότης Γαλιάς, και επίσης απ΄ ότι γνωρίζω προσωπικά, έχει πάρει πολλές τιμητικές διακρήσεις από πολλούς και διάφορους φορείς, για τη προσφορά του.
Και στη Γαλιά ήταν για χρόνια αρωγός και δωρητής σπουδαίων χρηματικών ποσών, που ο ίδιος μας αποτρέπει στο να αναφερθούμε και να μιλάμε για αυτό.
Αυτός ο σεμνός, αλλά δραστήριος άνθρωπος, ‘’εταράχθη η ψυχή του’’, όταν διάβασε στον Αντίλαλο, το θέμα μου για την Κουτσουνάρα, και ο ίδιος θέλει πλέον να γίνουν κάποιες ενέργειες, και με την συμμετοχή τη δική του.
Μια από τις ενέργειες που θέλει, και θα το επιδιώξει πάση θυσία, είναι το φτιάξιμο από την αρχή της κρήνης!
Θέλει να συμμετάσχει και ο ίδιος με κάθε τρόπο!
Δεν είναι μονάχα ο Μαραγκομύρος που μπαίνει μπροστάρης στην ιδέα!
Και αρκετοί άλλοι εκδήλωσαν από τώρα το τεράστιο ενδιαφέρον τους, μαζί και ο πρόεδρος του χωριού, και του υποσχέθηκε να γίνει μια νέα κρήνη, όχι μάλιστα όπως ήταν, αλλά και ακόμα καλύτερη!
Και πρέπει να γίνει αυτό σύντομα, γιατί ο χώρος, έτσι όπως είναι, έχει καταστεί πλέον εστία μολύνσεως.
Κάποιοι έριξαν χώματα στο ποτάμι, προφανώς για να μαζεύεται το νερό να ποτίζουν, και στην πραγματικότητα, έκαναν μια τεράστια κολύμπα με στάσιμα λιμνάζοντα νερά.
Σήμερα που ακούμε από τις τηλεοράσεις για τα κρούσματα ελονοσίας να είναι σε έξαρση, έχουμε άλλο ένα λόγο επιπλέον, να κινδυνεύει όλη η περιφέρεια από αυτά τα λιμνάζοντα ελώδη και βρώμικα νερά της πηγής, που τα
Καλοκαίρια, από πηγή ζωής, τείνει να καταντήσει πηγή θανάτου!
Τα νερά που πέφτουν από το τσιμεντένιο αγωγό, της πρώην κρήνης, συσσωρεύονται, ανακατεύονται με τα φύλλα των δένδρων, γίνονται μαυρόπιλα βούρκα, άρα μολυσμένα νερά.
Ας ελπίσουμε το ποτάμι να μην παρασύρει παράλληλα και ψόφια ζώα, η σκουπίδια.
Όλα αυτά, εκτός του ότι είναι εστίες κουνουπιών, ξεχειλίζουν και το ποτάμι παρασύρει τη βρωμιά, που οδεύει προς τις Μοίρες.
Ίσως το Καλοκαίρι, πολλοί να αναρωτήθηκαν, που βρέθηκε φέτος τόσο κουνούπι και σκνίπα!
Ιδού λοιπόν που έγινε η εκκόλαψη τόσων κουνουπιών!
Αυτά τα «μαυρόπιλα», μας άφησαν παρακαταθήκη κάποιοι αδίστακτοι, γιατί αυτά είχαν στη ψυχή τους.
Όλοι αναρωτιούνται με ποια ανθρώπινη λογική προέβησαν άνθρωποι σε ένα τέτοιο εγχείρημα να καταστρέψουν ολοσχερώς την Κουτσουνάρα!
Και ευλόγως το ερώτημα:
Και πόσα άλλα μνημεία θα καταστρέψουν στο μέλλον τα ίδια χέρια, αν η πολιτεία δεν λάβει τα μέτρα της?
Ήδη και η κρήνη στα Καπελονιανά, έχει πέσει και εκείνη θύμα βανδαλισμού, αφού της έχουν σπάσει το πάνω πέτρινο κουτσουνάρι, και μέσα οι γούρνες της είναι γεμάτες μπάζα, παλιοσίδερα και σπασμένα μάρμαρα!
Η δε κάτω κρήνη στο Μονόχωρο, η Μπιστολόβρυση, είναι θαμμένη μέσα στα βάτα, παρόλο που μια χρονιά το 2008 κάποια ομάδα την είχε καθαρίσει τότε.
Ο Μαραγκομύρος, παρά το προχωρημένο της ηλικίας του, αφού οδεύει προς τα 90 του χρόνια, κάνει έκκληση η κρήνη να ξαναφτιαχτεί!
Να γίνει πλακόστρωτος ο χώρος κάτω από τα πλατάνια, με πάγκους και παγκάκια, και ο επισκέπτης να νοιώθει πως βρίσκεται σε μια όαση!
Να έχουν οι Γαλιανοί πλέον μια νέα « Άρβη», ένα πανέμορφο χώρο δροσιάς και αγαλλίασης, που πολλοί κατά καιρούς ονειρεύτηκαν!
Κείμενο – φωτογραφίες: Γεώργιος Χουστουλάκης
Ακολουθήστε το Cretanmagazine στο Google News και στο Facebook
